Στα έξι χρόνια των Μνημονίων, υπήρξε άλλη μια περίπτωση που κυβέρνηση παρακαλούσε την τρόικα να γυρίσει στην Αθήνα. Ηταν το Σεπτέμβρη του 2011. Η τρόικα επέστρεψε, αφού προηγουμένως η κυβέρνηση Παπανδρέου και ο «πολλά βαρύς» Βενιζέλος θέσπισαν το χαράτσι, που μετά εξελίχτηκε σε ΕΝΦΙΑ.
Τώρα δεν είχαμε δραματικές εντάσεις, αλλά η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων φρόντισε να καταστήσει την επιστροφή της τρόικας στην Αθήνα «ζήτημα ζωής και θανάτου». Αλλιώς «καήκαμε» που λέει και ο Τσακαλώτος.
Ούτε αποχώρησε χολωμένη η τρόικα, όπως είχε γίνει το 2011. Απλά, και οι δυο πλευρές (κυβέρνηση και ιμπεριαλιστές δανειστές) έκριναν πως είναι τέτοιο το περιεχόμενο του «πακέτου» που πρέπει να ψηφιστεί, που δεν μπορεί αυτό να γίνει με χιλιάδες τρακτέρ παραταγμένα στους εθνικούς δρόμους απ' άκρη σε άκρη της χώρας.
Θα μπορούσαμε, λοιπόν, χωρίς ίχνος υπερβολής, να παραφράσουμε γνωστή διαφήμιση: οι αγρότες φεύγουν, η τρόικα έρχεται.
Φυσικά, θα δοθεί και πάλι η παράσταση της σκληρής διαπραγμάτευσης στις μαρμαρένιες σάλες του «Χίλτον». Την ονομάζουμε παράσταση, όχι γιατί δεν υπάρχουν στοιχεία διαπραγμάτευσης, αλλά γιατί αυτά αφορούν τις λεπτομέρειες, καθώς τα βασικά έχουν ήδη συμφωνηθεί. Επομένως, οι διαπραγματευτικές «εντάσεις», όπως προκύπτουν από την προπαγανδιστική διαχείριση που κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι και τόσο εντάσεις. Κοντολογίς, το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Ολα τα ζητήματα που πρέπει να ρυθμιστούν για να κλείσει η περιβόητη πρώτη αξιολόγηση είναι σημαντικά. Για τους εργαζόμενους, όμως, κορωνίδα είναι το Ασφαλιστικό, γιατί δε θα είναι ένας ακόμα σταθμός σε μια μακρά πορεία αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων, αλλά φιλοδοξεί να αλλάξει άρδην το τοπίο, χαράζοντας το δρόμο για τη διάλυση αυτού που εδώ και 60 χρόνια γνωρίσαμε ως Κοινωνική Ασφάλιση.
Η αφίσα της «Κόντρας» που καταλαμβάνει το πρωτοσέλιδο αυτού του φύλλου παρουσιάζει με συνοπτικό και περιεκτικό τρόπο το βασικό περιεχόμενο της ριζικής αντιασφαλιστικής ανατροπής που σχεδιάζεται. Αυτοί οι άξονες είναι συμφωνημένοι ανάμεσα σε κυβέρνηση και τρόικα από το περασμένο καλοκαίρι. Αποτελούν προτάσεις της κυβέρνησης, υπογεγραμμένες από τον ίδιο τον Τσίπρα πριν υπογραφεί το Μνημόνιο, πριν ακόμα και από το κάλπικο δημοψήφισμα.
Πρόκειται για το credo του κεφαλαίου, που θέλει φτηνή και εξαθλιωμένη εργατική δύναμη. Γιατί όσο πιο φτηνή και εξαθλιωμένη είναι η εργατική δύναμη τόσο πιο υπάκουη στην πιο άγρια εκμετάλλευση γίνεται, καθώς χάνει κάθε πίστη στις δυνάμεις της και στην αποτελεσματικότητα του αγώνα της.
Η ίδια αφίσα παρουσιάζει και το ταξικό αίτημα που μπορεί να δώσει πνοή -αλλά και προοπτική και συνέχεια- σ' αυτό τον αγώνα. Το αίτημα που τοποθετεί την εργατική τάξη στο βάθρο του παραγωγού του κοινωνικού πλούτου κι όχι στο πεζοδρόμιο του ζήτουλα. Στο βάθρο από το οποίο δε θα διεκδικήσει μόνο καλύτερο μεροκάματο, ικανοποιητική ασφάλιση και καλύτερες εργασιακές σχέσεις, αλλά θα διεκδικήσει όλο τον πλούτο που αυτή παράγει, και τη διαχείριση αυτού του πλούτου. Θα ζητήσει τον κομμουνισμό. Για τούτο αυτή η μάχη πρέπει να έχει στρατηγικό χαρακτήρα.
