ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ερίζουν για τα πολιτικά κέρδη που μπορεί να επιφέρει η σπέκουλα με τον πόνο των ανέργων και των οικογενειών τους.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έστησαν μερικές μπουλντόζες μεταξύ Κορίνθου και Πάτρας, για να διαφημίσουν την επανέναρξη των έργων, που αργεί ακόμη και που όταν γίνει θα συνοδευτεί μ’ ένα νταβατζιλίκι ύψους 353 εκατ. ευρώ προς τους εργολάβους.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ετοιμάζονται να καταργήσουν κι αυτήν ακόμη τη δυνατότητα προσφυγής στα δικαστήρια ενός υπό απόλυση εργαζόμενου του δημοσίου, υιοθετώντας ανοιχτά δικτατορικά μέτρα.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ετοιμάζονται να ψηφίσουν ένα ακόμη αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο. Δεκάδες διατάξεις σ’ έναν όγκο 120 σελίδων, θα ψηφιστούν με τη μορφή ενός άρθρου σε μια μόνο συνεδρίαση, για ν’ αναχωρήσουν μετά για το σούβλισμα του οβελία.
Και η εργατική τάξη ετοιμάζεται να τιμήσει την Πρωτομαγιά σε κλίμα γενικευμένης θλίψης. Χαμόγελο δεν σκάει στα χείλη, ελπίδα δεν φωλιάζει στις καρδιές. Η ανάμνηση του Σικάγο, η ανάμνηση των εργατικών αγώνων που έφεραν κάποιες κατακτήσεις, οι οποίες σαρώθηκαν από τη «μνημονιακή» λαίλαπα, από τη διαχείριση της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, δεν τροφοδοτεί ούτε τη συνθηματολογία πλέον.
Οσοι θ’ απεργήσουμε την 1η του Μάη και όσοι δε θ’ απεργήσουμε μπροστά στο φόβο της απόλυσης και όσοι δε θ’ απεργήσουμε γιατί δεν έχουμε εργασία, ας αποτινάξουμε τις ζοφερές σκέψεις, όχι με χαζοχαρούμενο τρόπο, όχι γιατί κάποια παράδοση το απαιτεί, αλλά γιατί αυτό επιβάλλει η πραγματικότητα. Οποιος μετατρέπει την ήττα σε ιδεολογία και στάση ζωής θα χάσει και τα ελάχιστα που του ‘χουν απομείνει, γιατί το κεφάλαιο δε διστάζει, γιατί η «κινεζοποίηση» έχει ακόμη δρόμο να διανύσει.
Ας διώξουμε τις ζοφερές σκέψεις για να σκεφτούμε πάνω στα καθήκοντα του παρόντος.
Πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Να αναθεωρήσουμε τις βεβαιότητες που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, στην κατάντια του να χάνουμε αμαχητί όλες τις μάχες.
Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο εργατικό κίνημα και για να το δημιουργήσουμε πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες. Τότε που το εργατικό κίνημα δεν έχανε «με τα χέρια κάτω». Τότε που το εργατικό κίνημα δεν αρκούνταν στην άμυνα. Τότε που η επίθεση δεν αφορούσε μόνο μικροβελτιώσεις μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά έθετε μείζονα ζητήματα, διεκδικούσε την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, συγκροτούνταν πολιτικά σε επαναστατική βάση.
Η θλίψη της φετινής Πρωτομαγιάς υπογραμμίζει αυτό το μεγάλο καθήκον.
