Σε ένα ευχολόγιο κατέληξαν το περασμένο Σαββατοκύριακο οι ηγέτες του G20, που συναντήθηκαν στην Ουάσιγκτον.
Αναμενόμενο το αποτέλεσμα, αφού το παζάρι είναι ακόμα στην αρχή και θα πάρει πολύ ακόμα. Πρώτα η κρίση θα επιτελέσει το καταστροφικό της έργο, θα διαμορφώσει τους νέους συσχετισμούς, και μετά οι ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών θα προσπαθήσουν να ξαναμοιράσουν τη λεία (αν τα καταφέρουν και σε όποια έκταση τα καταφέρουν).
Ομως, στις διακηρύξεις αρχών με τις οποίες κλείνουν τις λυκοσυνάξεις τους μπορεί κανείς να δει την απουσία οποιασδήποτε κοινωνικής αναφοράς. Και σε διεθνές επίπεδο και μέσα σε κάθε χώρα, συζητούν, ανταγωνίζονται, παίρνουν αποφάσεις, εφαρμόζουν μέτρα που αφορούν την κυκλοφορία του κεφάλαιου, τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τη διατήρηση μιας κάποιας ισορροπίας στη φάση της ραγδαίας πτώσης. Ομόφωνα αποφαίνονται ότι η κρίση πρέπει να αφεθεί να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο σ’ αυτό που ονομάζουν «πραγματική οικονομία».
Δηλαδή, εκατομμύρια εργάτες και εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο να μείνουν χωρίς δουλειά. Ομόφωνα αποφαίνονται ότι τα μόνα μέτρα που επιτρέπεται να ληφθούν γι’ αυτούς είναι φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Δεν θα πρέπει να ελπίζουν σε εξασφάλιση εισοδήματος ίσου μ’ αυτό που είχαν όσο εργάζονταν. Ομόφωνα αποφαίνονται, επίσης, ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία για να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις όπως η ευρωενωσίτικη «στρατηγική της Λισαβόνας». Δηλαδή, εκμετάλλευση των υψηλών ποσοστών ανεργίας για προώθηση της πλήρους ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, ώστε η φάση της αναζωογόνησης να βρει τον καπιταλισμό με έναν υψηλότερο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, τον οποίο θα κατακτήσει στη διάρκεια της κρίσης.
Μιλώντας την περασμένη Τετάρτη στο γαλάζιο κοινοβουλευτικό λόχο ο Καραμανλής κάλεσε τα συνδικάτα (τους εργαζόμενους δηλαδή) «να σκεφτούν βεβαίως τα μέλη τους, αλλά να δώσουν προσοχή και στους ανέργους. Να συνειδητοποιήσουν ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο επόμενο διάστημα αφορά τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Να μην καταφεύγουν στην πίεση της κοινωνίας για τα προνόμια ορισμένων, βάζοντας σε κίνδυνο την εργασία πολλών άλλων». Με λίγα λόγια, μας καλεί να μοιραστούμε μεταξύ μας τις συνέπειες της κρίσης. Την ανεργία και τη φτώχεια.
Μόνο κατά τη διάρκεια της γαλάζιας πενταετίας οι καπιταλιστές στην Ελλάδα εμφάνισαν ιλιγγιώδη αύξηση των κερδών τους. Οι ίδιοι έδειχναν τα νούμερα και καμάρωναν στα δελτία του χρηματιστήριου. Απ’ αυτούς δεν υπάρχει καμιά απαίτηση. Ο,τι κέρδισαν το έβαλαν στην άκρη και τώρα «πάνε γι’ άλλα». Τα βάρη της κρίσης πρέπει να τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και μόνον αυτοί. Κι ας είναι συσσωρευμένος τόσος πολύς πλούτος σε τόσο λίγα χέρια.
Γι’ αυτό σας λέμε, ή αυτοί ή εμείς, ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν.
