Εγκλωβισμός στη μνημονιακή λογική

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι συριζαίοι (με τη βοήθεια και της κοντόφθαλμης μνημονιακής αντιπολίτευσης) τα κατάφεραν. Εγκλώβισαν όλη τη συζήτηση για το μετα-Μνημόνιο στο μέτρο του πετσοκόμματος των «προσωπικών διαφορών» στις συντάξεις που έχουν χορηγηθεί πριν από τον νόμο Κατρούγκαλου, που έχει προ-νομοθετηθεί το 2016.
 
Με τον ίδιο τρόπο οι Σαμαροβενιζέλοι είχαν προσπαθήσει το 2014 να εγκλωβίσουν τη συζήτηση για το Μνημόνιο στην επαναφορά του ΦΠΑ στην εστίαση στο 13%. Δεν τα είχαν καταφέρει να εκμεταλλευτούν αυτό το τρικ, όμως άλλο ο ΦΠΑ στα σουβλάκια και άλλο μια μείωση σύνταξης μέχρι και 18%. Το δεύτερο έχει σίγουρα μεγαλύτερη βαρύτητα.
 
Δεν ξέρουμε αν οι συριζαίοι θα καταφέρουν να κοροϊδέψουν τον κόσμο, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, όμως ο κίνδυνος που προκύπτει από τον εγκλωβισμό σ' αυτή τη συζήτηση επί του μερικού είναι ευρύτερος.
 
Τι έλεγαν το 2016; Προνομοθετούμε κάποια μέτρα για το 2019 και το 2020 (πετσόκομμα συντάξεων και πετσόκομμα αφορολόγητου), όμως αυτά τα μέτρα θα είναι μηδενικού δημοσιονομικού αποτελέσματος, διότι προνομοθετούμε και αντίμετρα. Τι ήταν τα αντίμετρα; Κάποια μέτρα φιλανθρωπικού χαρακτήρα (προνοιακά επιδόματα, συσσίτια κτλ) συν μέτρα μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης των καπιταλιστών.
 
Υπήρχε μια λεπτομέρεια την οποία οι συριζαίοι προσπαθούσαν να κρύψουν: τα αντίμετρα ήταν υπό αίρεση. Αν δεν πιανόταν ο στόχος για «πρωτογενές πλεόνασμα» ύψους 3,5% του ΑΕΠ, δε θα εφαρμόζονταν.
 
Τι κάνουν τώρα; Παρουσιάζουν ένα σχέδιο που κόβει τα αντίμετρα σε τέσσερις δόσεις (τα μεταφέρουν σε βάθος τετραετίας), διατηρούν την άγρια φορομπηξία, διατηρούν την εκμηδένιση των κοινωνικών δαπανών, διατηρούν σε επίπεδα κοντά στο μηδέν το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων και έτσι μπορούν να πουν ότι δε χρειάζεται να γίνει η περικοπή των συντάξεων. Αύριο μπορεί το μέτρο να επανέλθει, αλλά χέστηκαν οι συριζαίοι για το αύριο. Το σήμερα τους ενδιαφέρει, γιατί έχουν εκλογές μπροστά.
 
Ο κίνδυνος, λοιπόν, είναι να συζητάμε για μερεμέτια εντός της μνημονιακής πολιτικής, που όχι μόνο την αφήνουν αλώβητη, αλλά και προκύπτουν από αναδιάταξη μερικών εσόδων και δαπανών, με μηδενικό αποτέλεσμα. Είναι σαν να παίρνεις τα λεφτά από τη μία τσέπη και να τα βάζεις στην άλλη. Καμιά φορά, δεν πρόκειται καν για μερεμέτι της μνημονιακής πολιτικής, αλλά για σκέτη απάτη, όπως συμβαίνει με την περιβόητη επεκτασιμότητα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (στα προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μας δείξαμε αναλυτικά τι σημαίνει αυτή). 'Η όπως συμβαίνει με τον κατώτατο μισθό, που μέχρι τις αρχές του 2012 ήταν 751 ευρώ, τον κατέβασαν εν μιά νυκτί στα 586 ευρώ (και στα 511 για τους νέους κάτω των 25 ετών) και τώρα σκοπεύουν να τον αυξήσουν κάνα εικοσάρικο το μήνα και το πουλάνε αυτό ως… φιλεργατική πολιτική!
 
Δύο επιλογές έχουν η εργατική τάξη και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. 'Η θα αποδεχτούν την ισοβιότητα της μνημονιακής πολιτικής και θα περιμένουν κάποια φιλοδωρήματα που -συνήθως για προεκλογικούς λόγους- θα πετούν οι κυβερνήσεις (κόβοντάς τα από αλλού) ή θα προσανατολιστούν σε μαχητική αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής, επί τη βάσει συγκροτημένων ταξικών διεκδικήσεων.