Το έργο το ‘χουμε ξαναδεί. Με το που αρχίζει αναβρασμός στα σχολεία κι οι μαθητές αποφασίζουν καταλήψεις (όπλο δοκιμασμένο, που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος), πιάνει δουλειά σύμπας ο εσμός του συστήματος. Ο καθείς με τα όπλα του, ο καθείς από το πόστο του.
Διευθυντάδες-παιδονόμοι μοιράζουν απειλές και αποβολές, διευθυντάδες-μαθητομπαμπάδες μοιράζουν συμβουλές για «υπευθυνότητα», ασφαλίτες ξεροσταλιάζουν έξω απ’ τα σχολεία και μετά το σούρουπο κάνουν «εξακριβώσεις», τα περιπολικά κάνουν βόλτα με αναμμένους τους φάρους, αγανακτισμένοι γονείς βγάζουν αφρούς κουνώντας τις αλυσίδες με τα λουκέτα που κλειδώνουν τις σχολικές αυλόπορτες, σοφιστικέ δημοσιογράφοι αποφαίνονται -εντύπως ή ραδιοτηλεοπτικώς- ότι οι μαθητές δεν έχουν ώριμα αιτήματα, δεσποτάδες σε κατάσταση αμόκ καλούν τους νοικοκυραίους στα όπλα υπέρ βωμών και εστιών, ο αρμόδιος υπουργός ανακαλύπτει υποκινητές και το λέει ανάλογα με το πολιτικό στιλ του και πρόθυμοι εισαγγελείς συγκαλούν συσκέψεις για την αντιμετώπιση του κακού.
Γιατί κακό είναι για το σύστημα, όταν οι έφηβοι των σχολείων βάζουν λουκέτο στα σχολεία κι ακόμα πιο κακό, όταν βγαίνουν στο δρόμο. Γιατί αποκαλύπτεται το χάλι της Παιδείας, ακόμα και στους πλέον ανυποψίαστους. Γιατί μια ακόμη γενιά δοκιμάζει τα πρώτα συλλογικά της βήματα, σπάει το κέλυφος του ατομισμού, παίρνει το πρώτο μάθημα της πολιτικής ανυπακοής, βγαίνει έξω από τα πλαίσια που καθορίζουν από τη μια η έννομη τάξη και από την άλλη το life style και οι άλλες συνιστώσες της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Αυτό το σημείωμα δεν γράφεται για τους μαθητές. Γράφεται για τους εργαζόμενους γονείς. Και για κείνους τους εργαζόμενους που δεν είναι γονείς, αλλά έχουν συνείδηση ότι είναι εργαζόμενοι. Εντός και εκτός της εκπαίδευσης. Αυτή τη στιγμή εξετάσεις δεν δίνουν οι μαθητές. Εξετάσεις δίνουμε όλοι οι άλλοι. Οπως έχουμε δώσει και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι.
Οι μαθητές βρίσκονται αντιμέτωποι με φασιστικές πρακτικές. Οχι μόνο με την απειλή της κρατικής καταστολής, αλλά και με την κατασυκοφάντηση και τις προβοκάτσιες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, που σκοπό έχουν να στρέψουν τους «αγανακτισμένους» γονείς εναντίον τους. Δικό μας καθήκον είναι να τους κόψουμε τα χέρια. Να σταθούμε δίπλα στα παιδιά, όχι σαν προστάτες, αλλά ως συναγωνιστές. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά τους να αποφασίζουν ελεύθερα, μέσα από τις δικές τους κινηματικές διαδικασίες. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά τους να αμφισβητούν την κρατική και την καθηγητική αυθεντία. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμά τους στον αγώνα και τη ζωή.
Οποιος δεν το κάνει αυτό με τι μούτρα θ’ αντικρίσει τα παιδιά του; Με τι ηθικό ανάστημα θα κατέβει αύριο στο δρόμο για τις δικές του διεκδικήσεις; Οι μαθητές διδάσκονται το μάθημα του αγώνα, εμείς δίνουμε ξανά εξετάσεις στο μάθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης.
