Η άποψή μας είναι ότι ο κύκλος των φοιτητικών καταλήψεων έκλεισε άκαιρα και εν μέσω μεγάλων κινδύνων, ως μη έδει (σχετική αρθρογραφία στις σελίδες 3, 8-9). Συνέτειναν σ’ αυτό δυο παράγοντες. Ενας ευρύς και διαβρωτικός γραφειοκρατισμός στο ίδιο το κίνημα, που κρυβόταν πίσω από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, και από την άλλη η απειρία και η ανωριμότητα αυτού του κινήματος, που έβγαινε από μια μακρά περίοδο κοινοβουλευτικοποίησης, στη διάρκεια της οποίας έχει συνηθίσει να «αναθέτει» τη διαχείριση των υποθέσεων και των προβλημάτων του. Αυτό το κίνημα μπορούσε και έπρεπε να κερδίσει πολύ περισσότερα και να σιγουρέψει τις κατακτήσεις του, που τώρα είναι στον αέρα.
Αυτή η εκτίμηση σε καμιά περίπτωση δε μηδενίζει αυτό το κίνημα. Στις συνθήκες της κοινωνικής άπνοιας των τελευταίων χρόνων και μόνο η γέννηση και ανάπτυξη αυτού του κινήματος είναι μια νίκη. Μια νίκη των κοινωνικών δυνάμεων, που δέχονται τη σφοδρή επίθεση των δυνάμεων του κεφάλαιου. Ενα αυθεντικό κίνημα, από τη γέννηση, την ανάπτυξη, την εν γένει εξέλιξη του οποίου πρέπει να αντληθούν διδάγματα ευρύτερης σημασίας.
Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει από τη φάση της αλαζονείας και της αγνόησης του κινήματος στη φάση των ελιγμών. Μια εξέλιξη που δεν την είδαμε σε πρόσφατες κινητοποιήσεις κομματιών της εργατικής τάξης, που η κυβέρνηση κατάφερε να τα νικήσει, ποντάροντας όχι τόσο στην καταστολή όσο στην ξεπουληματική τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αναφερόμαστε στην απεργία των ναυτεργατών, που οι γραφειοκράτες της ΠΝΟ την έκλεισαν (μετά την επιστράτευση) υποσχόμενοι «κλιμάκωση» (την οποία ακόμα την περιμένουν οι ναυτεργάτες), και στην απεργία των εργατών των ΟΤΑ, που έφτασαν μια ανάσα πριν την κατάκτηση του βασικού τους αιτήματος (ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά), που οι γραφειοκράτες της ΠΟΕ-ΟΤΑ την πούλησαν εν ψυχρώ, φτιάχνοντας με την κυβέρνηση μια επιτροπή που παρέπεμψε το αίτημα στις ελληνικές καλένδες.
Τέτοιου τύπου γραφειοκρατία δεν υπήρξε σ’ αυτό το φοιτητικό κίνημα. Η ΔΑΠ, η πρώτη δύναμη στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές, λούφαξε τρομαγμένη. Το ίδιο και η ΠΑΣΠ, η βάση της οποίας σε σημαντικό βαθμό πήρε μέρος στο κίνημα. Η ΠΚΣ του Περισσού προσπάθησε να παίξει αυτό το ρόλο, αντιτιθέμενη στις καταλήψεις, απομονώθηκε και αναγκάστηκε, με την ουρά στα σκέλια, να σύρεται πίσω από το κίνημα, επιδιδόμενη σε γελοία μικροπραξικοπήματα (χωριστές συγκεντρώσεις). Οι δυνάμεις που συμπεριφέρθηκαν οπορτουνιστικά, που δεν άντεξαν το βάρος της ευθύνης, που τρόμαξαν από τη δύναμη του κινήματος, ήταν δυνάμεις που δούλεψαν γι’ αυτό το κίνημα. Δυνάμεις με γραφειοκρατική λογική, αλλά από τα σπλάχνα αυτού του κινήματος. Δυνάμεις που αντικαθρεφτίζουν τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες αυτού του κινήματος.
Το μεγάλο δίδαγμα, λοιπόν, για την εργαζόμενη κοινωνία είναι ότι μόνο τα κινήματα που τολμούν να αμφισβητούν έμπρακτα τη δύναμη του κράτους έχουν προοπτικές νίκης. Τα μεσοβέζικα ηττώνται.
