Στις αρχές της εβδομάδας ένας «παράξενος» διαγωνισμός έλαβε χώρα ενώπιον μιας εκλεκτής κριτικής επιτροπής που αποτελούνταν από μεγαλομετόχους και μεγαλοστελέχη καπιταλιστικών επιχειρήσεων όλων των κλάδων της οικονομίας. Σε εκδήλωση του Ινσιτούτου Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, ιδιοκτησίας του ΣΕΒ, που είχε τον εύγλωττο τίτλο «Προκλήσεις Οικονομικής Πολιτικής» εμφανίστηκαν οι υπεύθυνοι για την οικονομία της ΝΔ (Ι. Παπαθανασίου) και του ΠΑΣΟΚ (Λ. Κατσέλη) και διαγωνίστηκαν στο μάθημα «ποιο κόμμα μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας;». Εκπρόσωποι των άλλων κομμάτων δεν κλήθηκαν.
Η αγωνία ήταν ολοφάνερη στην ομιλία του Παπαθανασίου. Κάθε λίγο και λιγάκι, αντί να παρουσιάζει με θετικό τρόπο τις απόψεις της κυβέρνησης, έκανε μια παρέκβαση για να σημειώσει πόσο ανεδαφικές ή και καταστροφικές είναι οι απόψεις του ΠΑΣΟΚ σε ορισμένα οικονομικά ζητήματα (κυρίως φορολογικού τύπου). Επειδή, όμως, αισθανόταν ότι δεν έπειθε ένα ακροατήριο που ξέρει να στέκεται στην ουσία και όχι στη λαϊκίστικη ρητορική ενός κόμματος που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, αναγκάστηκε να βάλει τα μεγάλα μέσα: παρουσίασε μια δέσμη 15 αντεργατικών μέτρων, που η κυβέρνηση σχεδιάζει να παρουσιάσει και ν’ αρχίσει να θεσμοθετεί από τον Οκτώβρη (δες αναλυτικά στη σελίδα 9).
Η Κατσέλη, από την άλλη, προσήλθε με τον αέρα του κόμματος που είναι πρώτο και θα είναι πρώτο και μετά τις επόμενες εκλογές. Δεν είχε επομένως ανάγκη να μπει σε λεπτομέρειες που ενδεχομένως να οδηγήσουν σε πολιτικές απώλειες. Μίλησε γενικά και αναφέρθηκε σε άξονες πολιτικής που όλοι συντείνουν στον ένα και μοναδικό στόχο: «Δημιουργία συνολικά ενός ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, με άρση των αντικινήτρων που υπάρχουν»! Και βέβαια, οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου κατάλαβαν, όπως καταλάβαιναν και πριν τις εκλογές του 2004, όταν ο Καραμανλής έταζε λαγούς με πετραχήλια στον ελληνικό λαό, για να ξεχάσει τα πάντα την επομένη της εκλογικής του νίκης.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγωνίζονται ενώπιον της πλουτοκρατίας για να πάρουν το χρίσμα του καλύτερου διαχειριστή των συμφερόντων της. Εμφανίζονται τόσο απροκάλυπτοι, επιζητώντας τη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, επειδή θεωρούν τους εργαζόμενους δεδομένους, αμελητέα ποσότητα. Θεωρούν πως δεν έχει μείνει ίχνος αγωνιστικότητας, ίχνος διάθεσης για προστασία των όσων απέμειναν στον τομέα των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Η προσβολή είναι δεδομένη, ας σκεφτούμε όμως πως εμείς τους έχουμε δώσει το δικαίωμα.
