Ο κύβος ερρίφθη. Το ΔΝΤ έρχεται ως δικτατορικός μηχανισμός διεύθυνσης της ελληνικής οικονομίας, για λογαριασμό της ΕΕ και της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας. Τις τελευταίες μέρες ζούμε απλώς την προπαγανδιστική προετοιμασία, στην οποία επιδίδεται μανιωδώς η κυβέρνηση Παπανδρέου, συνεπικουρούμενη από τα αστικά ΜΜΕ.
Οταν ανακοινωθεί το «μοιραίο», θα μας πουν και πάλι ότι δεν γινόταν αλλιώς, διότι πρωτεύει «να σωθεί η πατρίδα». Τα υπόλοιπα θα έρθουν στη συνέχεια. Και δεν θα είναι μόνο κάποια φοροχαράτσια και κάποιες πρόσθετες περικοπές στους μισθούς των εργαζόμενων στο δημόσιο. Δεν θα είναι μόνο η πλήρης ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος ώστε να μετατραπεί σε τοκογλυφική ιδιωτική ασφάλιση. Θα είναι ριζικές αλλαγές στο σύνολο των εργασιακών σχέσεων, που θα πλήξουν κάθε εργαζόμενο, με στόχο την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή της κερδοφορίας του κεφάλαιου, στις συνθήκες της κρίσης.
Εδώ και καιρό οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν σε μια συζήτηση για το ύψος των επιτοκίων δανεισμού του ελληνικού κράτους, που έχουν αναγορευτεί σε ύψιστο εθνικό θέμα, χωρίς να βλέπουμε τα μέτρα που σαν χιονοστοιβάδα σαρώνουν τα εργατικά δικαιώματα και απλώνουν την ανεργία και τη φτώχεια. Προσπαθούν να μας βάλλουν σε μια λογική συνδιαχείρισης της κρίσης.
Οποιος εργαζόμενος, όμως, σκέφτεται σαν συνδιαχειριστής, σκέφτεται με τον τρόπο που θέλει το κεφάλαιο. Υπογράφει τον εξανδραποδισμό του με τα ίδια του τα χέρια. Υπονομεύει το μέλλον των παιδιών του, για τα οποία ετοιμάζεται ένας εργασιακός Μεσαίωνας.
Οπως οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό αδιαφορούν για τα δεινά που προκαλούν στον εργαζόμενο λαό, έτσι κι εμείς πρέπει να αδιαφορήσουμε για κάθε λογική διαχείρισης και ν’ αρνηθούμε κάθε λογική συνδιαχείρισης. Δικό τους πρόβλημα είναι τα επιτόκια και το χρέος. Δικό μας πρόβλημα είναι το δικαίωμά μας στη ζωή. Οσο μένουμε παθητικοί τόσο θα μας πατάνε στο κεφάλι. Αν ξεσηκωθούμε, τότε θα τρέξουν να βρουν τρόπους για ν’ αλλάξουν τη διαχείριση που ασκούν.
Μπορεί να υπάρξει λύση δίκαιη και μόνιμη μέσα στον καπιταλισμό; Οχι δε μπορεί. Γιατί το κεφάλαιο δεν συμβιβάζεται παρά μόνο με το μέγιστο κέρδος. Οσο βαθαίνει η κρίση τόσο θα πέφτει με μανία πάνω στην εργατική τάξη, γιατί από τη δουλειά της γεννιούνται τα κέρδη. Η διαχείριση της κρίσης δείχνει καθαρά ότι το κεφάλαιο είναι ανελέητο. Και το πολιτικό προσωπικό πιστό τσιράκι του.
Αν θέλουμε δίκαιη λύση, πρέπει να στραφούμε ενάντια στο σύστημα που γεννά την αδικία και την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Να προτάξουμε ξανά το απελευθερωτικό όραμα, το όραμα του κομμουνισμού, και στην πραγμάτωσή του ν’ αφιερωθούμε.
