Ποτάμι φουσκωμένο το φοιτητικό κίνημα, βγήκε δυναμικά στο προσκήνιο, ύστερα από μια παρατεταμένη περίοδο αδράνειας και «κοινοβουλευτικοποίησης». Οι καταλήψεις έχουν φτάσει και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή της χώρας, όπου εδρεύει κάποιο τμήμα ΤΕΙ, οι συνελεύσεις συγκεντρώνουν κάθε βδομάδα περισσότερους φοιτητές, οι αποφάσεις για καταλήψεις παίρνονται με ολοένα και ψηλότερα ποσοστά, οι πορείες της Πέμπτης είναι όλο και πιο μαζικές και… ανυπόμονες, τα μέσα πάλης εμπλουτίζονται συνεχώς με καινούργια.
Είναι φανερό ότι αυτό το κίνημα δε «μαζεύεται» τώρα. Το ενδεχόμενο απώλειας της εξεταστικής δε συγκινεί κανένα. Σ’ αυτό «ποντάριζε» το υπουργείο Παιδείας, διαπράττοντας το λάθος που όλοι οι υπουργοί Παιδείας διαπράττουν: δεν ξέρουν να αφουγκραστούν τις δονήσεις αυτού του «ιδιόμορφου» κοινωνικού κομματιού και δε διδάσκονται από το παρελθόν. Πού «ποντάρει» τώρα η Γιαννάκου; Στο καλοκαίρι που με τα θέλγητρά του καλεί τους νέους στις παραλίες. Ανομολόγητη πρόθεση της κυβέρνησης είναι να ψηφίσει το νόμο πλαίσιο σε ένα από τα θερινά τμήματα της Βουλής, πιστεύοντας ότι το Σεπτέμβρη όλα θα επανέλθουν στην προγενέστερη τάξη και ραστώνη.
Ξεχνά η υπουργός και οι συμβουλάτορές της ότι και άλλη φορά ψηφίστηκε νόμος πλαίσιο και ύστερα από μερικούς μήνες σκληρής σύγκρουσης η κυβέρνηση αναγκάστηκε να τον καταργήσει. Και είναι διπλή η ξεφτίλα να καταργείς ψηφισμένο νόμο, γιατί έτσι παραδέχεσαι ότι δεν κυβερνά η κυβέρνηση αλλά το «πεζοδρόμιο». Ηταν το 1979, ο νόμος ήταν ο περιβόητος 815 και ήταν και τότε κυβέρνηση ΝΔ.
Τι είναι εκείνο που ξεσήκωσε τους φοιτητές; Ο νόμος πλαίσιο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είναι η προοπτική της (επί της ουσίας) ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το ύψωμα περισσότερων ταξικών φραγμών για τα παιδιά από τα λαϊκά στρώματα, η προοπτική δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων (κοινή πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Ολα αυτά που με περισσή αλαζονεία προωθεί η σημερινή κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο της προκατόχου της. Είναι η αντιδραστική κατεύθυνση της συνόδου της Μπολόνια, για ένα πανεπιστήμιο-παράτημα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, στην οποία αντιδρούν ακόμα και οι καθηγητές των ΑΕΙ.
Ο αγώνας των φοιτητών, με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, θα κλιμακωθεί. Δεν ταιριάζει η αναμονή και η ακινησία στα νεολαιίστικα κινήματα. Και φυσικά, θα βρει απέναντί του την κρατική καταστολή (ήδη είχαμε τα πρώτα κρούσματα). Επειδή, λοιπόν, μπήκαμε στην κρίσιμη φάση αυτού του αγώνα και επειδή ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ γιατί Η ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ, είναι καιρός να «ξεκουνηθούμε» λίγο και οι μη φοιτητές και να στηρίξουμε τον αγώνα τους. Αργά ή γρήγορα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θα υποχρεωθεί να κηρύξει τουλάχιστον μια 24ωρη απεργία. Ας την αναγκάσουμε να το κάνει άμεσα κι ας δώσουμε σ’ αυτή την απεργία το μαχητικό μας «παρών». Για τα παιδιά μας, ρε γαμώτο…
