Σάκος του μποξ ανάμεσα στις ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ έχει γίνει το ελληνικό κράτος. Με αντικείμενο την αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους λύνουν ζητήματα που αφορούν την κυριαρχία στην Ευρωένωση και την απόκτηση στρατηγικού πλεονεκτήματος στις συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού.
Πελιδνή και τρισάθλια η κυβέρνηση Παπανδρέου περιφέρεται από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα, εκχωρεί κρατικές παραγγελίες (τα όπλα κρατούν πάντοτε τα σκήπτρα) και εκλιπαρεί για έναν δανεισμό με καλύτερους όρους, επισείοντας την ίδια στιγμή το «μπαμπούλα» μιας προσφυγής στο ΔΝΤ, που θα φέρει το υπό αγγλοσαξονικό έλεγχο ιμπεριαλιστικό όργανο στην καρδιά της ευρωζώνης.
Το παιχνίδι βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και ενδέχεται να μην τελειώσει ούτε στη σύνοδο κορυφής της επόμενης εβδομάδας. Εχει, όμως, ήδη έναν μεγάλο χαμένο: τον ελληνικό λαό. Την εργατική τάξη πρώτα-πρώτα, αλλά και τη φτωχή αγροτιά και ένα σημαντικό μέρος από τα εργαζόμενα μικροαστικά στρώματα.
Ο,τι κι αν επιλεγεί τελικά, είτε δανεισμός στο πλαίσιο των λειτουργιών της ευρωζώνης είτε προσφυγή για δανεισμό στο ΔΝΤ, τα μέτρα σε βάρος του εργαζόμενου λαού έχουν ήδη επιβληθεί. Και δεν είναι τα τελευταία. Επεται συνέχεια και στο θεσμικό επίπεδο (ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις) και στο δημοσιονομικό επίπεδο. Και φέτος και τα επόμενα χρόνια. Τι σημασία έχει, επομένως, για τους εργαζόμενους αν τα μέτρα θα γράφουν στην ούγια ΔΝΤ ή ΕΕ;
Εχουμε χαρακτηρίσει αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα «κινεζοποίηση του προλεταριάτου». Ακόμη και ευρωπαϊκά ΜΜΕ γράφουν πλέον, ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ένα πείραμα που αφορά όλη την Ευρωένωση. Τέλος δεν υπάρχει. Το τέλος μπορεί να το βάλουν μόνο οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, καταρχήν, που είναι οι πρώτοι που δέχονται τη σφοδρότερη επίθεση.
Δε μπορεί, όμως, αυτό το τέλος να γραφεί με εκδηλώσεις εκτόνωσης της οργής, σαν αυτές που οργανώνει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μπορεί να γραφεί μόνο σε σκληρή σύγκρουση με το κεφάλαιο, την κυβέρνησή του και όλο το πολιτικό του προσωπικό. Κι αυτό δε γίνεται σε λίγες μέρες. Απαιτεί μεγάλες ανατροπές στις συνειδήσεις, που είναι όρος για ν’ αρχίσουν να σπάνε οι αποστεωμένες δομές και ν’ αρχίσει να γεννιέται μια καινούργια συλλογικότητα, που θα θέσει σε νέα βάση τις κοινωνικές διεκδικήσεις και τους αγώνες που τις στηρίζουν. Γι’ αυτό και εμείς επιμένουμε: δεν χρειαζόμαστε συνθήματα και βροντερά λόγια, αλλά δουλειά. Τη δουλειά του μυρμηγκιού.
