Παρά τις δακρύβρεχτες εκκλήσεις του Τσίπρα, που κάλεσε τους βουλευτές «να αναλάβουν την πατριωτική τους ευθύνη» και ιδιαίτερα τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ «να έχουν στο μυαλό τους ότι τούτες τις μέρες αποφασίζουν για το μέλλον του τόπου» και «είτε συντάσσονται με το μαύρο μέτωπο του μνημονίου και της εξάρτησης είτε δικαιώνουν την ιστορία τους και ανανεώνουν τη παρουσία τους και την πολύτιμη συμμετοχή τους στο μέτωπο της σωτηρίας του λαού μας, της δημοκρατίας και της κοινωνίας»,
Παρά τις προσδοκίες της Παπαρήγα ότι ο λαός μπορεί να «αξιοποιήσει αυτές τις μέρες για να επιβάλει ρωγμές στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία με ελπίδα την καταψήφιση των νέων μέτρων»,
Ο κοινοβουλευτικός λόχος της συγκυβέρνησης ψήφισε το πολυνομοσχέδιο-εφιάλτη και αύριο θα ψηφίσει, με ισχυρότερη πλειοψηφία, και τον προϋπολογισμό, δίνοντας και οιονεί ψήφο εμπιστοσύνης στη συγκυβέρνηση.
Υπήρξαν, βέβαια, αμυχές στη συγκυβέρνηση. Λιγότερες, όμως, απ’ αυτές που υπήρξαν τον περασμένο Φλεβάρη στα δυο κόμματα της τότε συγκυβέρνησης. Λιγότερες απ’ αυτές που προεξοφλούσαν οι φλύαροι των ΜΜΕ και πάντως λιγότερες απ’ αυτές που θα περίμενε κανείς σε σχέση με τον εφιάλτη που ψηφίστηκε.
Αυτό, όμως, ήταν το ζητούμενο; Να μετρηθούν οι αντοχές της συγκυβέρνησης; Να φυσήξει πιο δυνατός αέρας στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσε να καπηλευτεί τη λαϊκή απόγνωση και οργή, εμφανιζόμενος ως ελπίδα για το λαό;
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκαν τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκαν τα αδιέξοδα των 24ωρων και των 48ωρων απεργιών που κορυφώνονται με ειρηνικές πορείες και συλλαλητήρια στο Σύνταγμα.
Τα νέα μέτρα είναι βαριά. Καθώς προστίθενται στα προηγούμενα, θα βυθίσουν τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωση. Θα έχουμε μεγαλύτερη ανεργία, θα έχουμε φαινόμενα πείνας, καθώς εξαντλούνται και τα λιγοστά αποθέματα που είχαν οι εργατικές οικογένειες.
Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, όμως, δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να μαζευτούμε στο καβούκι μας σαν το σαλίγκαρο. Τώρα είναι που πρέπει να σκεφτούμε δυο φορές. Να γυρίσουμε πίσω το φιλμ και να δούμε με άλλο μάτι τα δικά μας αδιέξοδα. Να βγάλουμε συμπεράσματα από την πορεία των τελευταίων χρόνων (και όχι μόνο).
Ν’ αποφασίσουμε πως εκείνο που χρειάζεται είναι εμείς ν’ αλλάξουμε πορεία. Να ξεκινήσουμε το επίπονο –αλλά το μόνο ελπιδοφόρο– έργο της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, της πολιτικής του οργάνωσης που θ’ αντιπαρατεθεί επαναστατικά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και το πολιτικό της προσωπικό.