♦ Η πρωτομαγιά είναι για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία όπως η μεγάλη βδομάδα για τους παπάδες. 'Η μάλλον ήταν, τότε που μάζευαν εργατόκοσμο στις συγκεντρώσεις τους. Γιατί τώρα ζήτημα να μαζεύουν μερικές εκατοντάδες στην εξέδρα που στήνουν στην Κλαυθμώνος. Οχι πια στο Πεδίο του Αρεως, για να μην έχουν να κάνουν και μεγάλη πορεία μέχρι τη Βουλή, γιατί σε μια μεγάλη διαδρομή ελλοχεύουν και φραπέδες, ζαρζαβατικά, ακόμα και σφαλιάρες. Ενώ οι παπάδες μαζεύουν περισσότερο κόσμο στις δικές τους φιέστες, όσο βαθαίνει η κρίση και η ηττοπάθεια καταπλακώνει τους ανθρώπους της δουλειάς. Τις αφίσες τους, πάντως, θα τις βγάλουν οι αστογραφειοκράτες συνδικαλιστές. Κάποιο ατελιέ θα κάνει το στήσιμο, θα τυπωθούν σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα και κάποια διαφημιστική εταιρία θ' αναλάβει να τις αναρτήσει, χρησιμοποιώντας κατά κανόνα ανασφάλιστους εργαζόμενους. Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται με ανατριχιαστική κανονικότητα. Και κυριαρχεί στους δρόμους, για να μας θυμίζει το μεγάλο ταξικό κενό. Την απουσία ενός ταξικά οργανωμένου εργατικού κινήματος, που διεκδικεί πραγματικά τα δικαιώματά του και συσπειρώνεται για να κάνει πράξη αυτό που συμβολίζει η εργατική πρωτομαγιά : την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
♦ Αμάν πια με τον ελιτισμό των… φωτισμένων πρωτοποριών που οικτίρουν την αδαή και υποταγμένη μάζα. Κατεβείτε επιτέλους από τα καλάμια σας. Σκεφτείτε μόνο ότι αυτοί τους οποίους ειρωνεύεστε και χλευάζετε ιδρώνουν νυχθημερόν παράγοντας με τα χέρια τους ό,τι καταναλώνετε και εξασφαλίζοντας για όλη την κοινωνία τις απαραίτητες και μη απαραίτητες υπηρεσίες. Και θυμηθείτε ότι πέρασαν πολλοί σαν κι εσάς, καλαμοκαβαλάρηδες της φραστικής επαναστατικότητας, που όταν ξεθύμανε η πρώτη νιότη, «έβαλαν μυαλό» και φόρεσαν παντόφλες (όπως έλεγαν οι παλιοί για εκείνους που εγκατέλειψαν το κίνημα). Οι εργαζόμενες μάζες δεν είναι υπεράνω κριτικής, δεν είναι ιερές αγελάδες. Αλλο κριτική, όμως, και άλλο αφ' υψηλού κοίταγμα, κούνημα του δαχτύλου και χλευασμός. (Το σύνθημα είναι γραμμένο στην οδό Χέϋδεν, κοντά στη διασταύρωσή της με την Πατησίων).
♦ Εχουμε ταξικό πόλεμο μωρό μου και βήματα πίσω κάνουμε μόνο στο ταγκό (σύνθημα γραμμένο στον τοίχο της γραμμής του Ηλεκτρικού, στη μέση διαδρομής Θησείο – Πετράλωνα).
Σ' αυτό το σύνθημα μπορεί να διακρίνει κανείς τη νεανική ελευθεριότητα στο ύφος, τη νεανική υπερβολή, μια συμπαθητική ελαφράδα, δε θα δει όμως ούτε χλευασμό προς τους ανθρώπους του λαού, ούτε καλαμοκαβαλαρία, ούτε ελιτισμό. Από μια άποψη, ένα τέτοιο σύνθημα που το βλέπει τόσος νεαρόκοσμος που χρησιμοποιεί τον Ηλεκτρικό, λειτουργεί και σαν σφήνα στο life style, στην αδιαφορία για τα κοινά, στο «εμείς να περνάμε καλά», στο «να προσέχετε τον εαυτό σας».