![](/wp-content/uploads/2020/08/1561/content_m_e_v_z_v.jpeg)
♦ Στην πρώτη φωτογραφία είναι η πρόσοψη της «Στρούγκας» στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπως την κατάντησαν οι οπαδοί μιας «θρησκείας», μπογιατίζοντάς την για δεύτερη φορά (προηγουμένως την είχαν καθαρίσει οι αγωνιστές της «Στρούγκας» και άλλων συλλογικοτήτων). Στη δεύτερη φωτογραφία είναι το δημαρχείο της πόλης, ακριβώς απέναντι. Οι τοίχοι βάφτηκαν από τα συνεργεία του δήμου, τα συνθήματα των οπαδών της «θρησκείας» καλύφθηκαν, για να τοποθετηθεί μετά ένα πανό στο πεζοδρόμιο (σταθμεύει και περιπολικό μπροστά πλέον). Πολιτική αντιπαράθεση; Ελευθερία της έκφρασης; Μπορεί να δεχτεί κανείς ότι οι νεοναζί κάνουν πολιτική αντιπαράθεση; Μπορεί να τους αναγνωρίσει ελευθερία έκφρασης; Μα οι οπαδοί της εν λόγω «θρησκείας» δεν είναι φασίστες, ακούγεται ο αντίλογος. Αρκετοί απ' αυτούς είναι και αντιφασίστες, μάλιστα. Ακόμα και στη «Στρούγκα», κατά την πρώτη… εικαστική παρέμβασή τους, έγραψαν και κάτι… αντιφασιστικό. Πειράζει που ανάμεσα σ' αυτούς που βανδαλίζουν καθημερινά έναν χώρο ελευθερίας, στο όνομα της «θρησκείας τους», και στους οπαδούς του φασισμού δε βλέπουμε καμιά διαφορά; Που αισθανόμαστε την ίδια αηδία βλέποντας τα συνθήματά τους; Τι είναι τελικά ο αντιφασισμός; Μια αλά καρτ συμπεριφορά; Τη μια μέρα συμμετέχω σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και την άλλη μέρα επιτίθεμαι με σωματική βία ενάντια σε όποιον είναι αντίθετος στο συμφέροντα του «πατριάρχη» της «θρησκείας» και βανδαλίζω χώρους που έχουν αποδεδειγμένα αντιφασιστική και αντικαπιταλιστική δράση, συσπειρώνοντας ανθρώπους που κινούνται μόνο από αισθήματα κοινωνικής ευαισθησίας και δρουν με απόλυτη ανιδιοτέλεια; Κάποια στιγμή πρέπει να πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Οχι… αλά καρτ πολιτικές τοποθετήσεις. Οχι οπορτουνιστικές προσεγγίσεις και μικροπολιτικοί υπολογισμοί. Η βία δεν καθαγιάζεται πολιτικά και κοινωνικά ως κάτι το γενικό. Η βία είχε, έχει και θα εξακολουθήσει να έχει ταξικό πρόσημο. Υπάρχει η βία του αστικού κράτους, η βία των φασιστών, η βία των μπράβων του κεφαλαίου, η βία των λούμπεν συμμοριών που δρουν προς όφελος και για λογαριασμό καπιταλιστών, μαφιών, κρατικών υπηρεσιών. Και υπάρχει η αντιβία των ταξικών και λαϊκών αγώνων, η αντιβία των οργανώσεων ένοπλου αγώνα, η αντιβία αυτού του κομματιού που εύστοχα έχει ονομαστεί «άγρια νεολαία». Μπορεί κανείς να κάνει μια αναλυτική επισκόπηση της καθεμιάς απ' όλες αυτές τις μορφές αντιβίας, να βρει τα διαφορετικά επίπεδα συνείδησης που εκφράζουν, να δει τη στοχευμένη χρήση ή τη στοιχειακή εκδήλωση της αντιβίας, να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με συγκεκριμένες εκδηλώσεις αντιβίας, όμως υπάρχει ένα βάραθρο ανάμεσα στις διάφορες μορφές της βίας που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των διάφορων μορφών της αντιβίας που ξεπηδά από τα σπλάχνα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας. Από ποια μεριά του βαράθρου πρέπει να τοποθετήσουμε τη βία ενάντια στη «Στρούγκα», που με εξάρσεις και υφέσεις αναπτύσσεται εδώ και σχεδόν τρία χρόνια; Για να δώσουμε απάντηση, πρέπει να δούμε τι υπερασπίζεται η κάθε πλευρά. Η «Στρούγκα» (και όχι μόνο) υπερασπίζεται το άλσος και τη ζωή των ανθρώπων της πόλης της. Η άλλη πλευρά υπερασπίζεται τα συμφέροντα ενός καπιταλιστή. Το ότι αυτά τα συμφέροντα ντύνονται με τα χρώματα μιας «θρησκείας» δεν αλλάζει το χαρακτήρα τους. Ούτε δίνει άφεση αμαρτιών στα «θρησκευτικά» τάγματα εφόδου.