♦ Ο χώρος γράφει τη δική του ιστορία. «Παιδί» του φλεγόμενου Δεκέμβρη του 2008, η Στρούγκα έγινε ευρύτερα γνωστή, πέρα από τα όρια της Νέας Φιλαδέλφειας όπου βρίσκεται, επειδή συγκέντρωσε το μένος των μπράβων του Μελισσανίδη, οι οποίοι την βανδάλισαν και επεχείρησαν να την κάψουν. Ιούνης του 2014 ήταν κι εκείνο το βράδυ η Στρούγκα συμβόλισε την αλλαγή σελίδας στην υπόθεση «γήπεδο Μελισσανίδη». Φυσικά, μερικοί βάνδαλοι δε θα μπορούσαν να σταματήσουν ένα εγχείρημα γειωμένο στην τοπική κοινωνία (και όχι μόνο). Ετσι, στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας η Στρούγκα γιόρτασε περήφανη τα έβδομα γενέθλιά της, μ' ένα τριήμερο πολιτιστικο-πολιτικών εκδηλώσεων. Εστω και καθυστερημένα, στέλνουμε κι εμείς τις ευχές μας.
♦ Βλέπεις (στη Θεσσαλονίκη) μια αφίσα που καλεί σε συμμετοχή στη γενική απεργία για το Ασφαλιστικό κι εκεί που πας να χαρείς, να αισθανθείς ικανοποίηση για τη διεύρυνση του μετώπου, αισθάνεσαι την ανάγκη να σταθείς κριτικά. Από το πρώτο κιόλας σύνθημα: «Το Ασφαλιστικό δεν λύνεται με νόμους». Και όμως, το Ασφαλιστικό (όπως και κάθε ζήτημα που αφορά τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης στο κεφάλαιο) λύνεται με νόμους. Ασφαλιστικό χωρίς νόμο δεν υπάρχει. Οι εργασιακές σχέσεις, υπό την ευρεία τους έννοια, περιέχουν και το Ασφαλιστικό. Και οι εργασιακές σχέσεις αποτυπώνονται σε νόμους, οι οποίοι -όταν έρχονται ως αποτέλεσμα νικηφόρων αγώνων της εργατικής τάξης- αποτυπώνουν τις διεκδικήσεις που κατακτήθηκαν στη λήξη αυτών των αγώνων. Φυσικά, η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο εξακολουθεί να υφίσταται, όμως αν οι συλλογικές κατακτήσεις δεν αποτυπωθούν σε νόμους του αστικού κράτους, τότε θα βασιλεύσει η αυθαιρεσία του κάθε χωριστού καπιταλιστή. Η αφίσα καλεί σε αγώνα και «απέναντι στις ίδιες μας τις αυταπάτες για καλυτέρευση των συνθηκών ζωής μας μέσα στον καπιταλισμό». Τι νόημα έχει τότε η υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, ο αγώνας για βελτίωσή της; Η ίδια η Κοινωνική Ασφάλιση (όπως και το μεροκάματο, το ωράριο και όλα όσα ονομάζουμε εργασιακές σχέσεις) ανήκει στις λεγόμενες μερικές διεκδικήσεις, που αφορούν τη βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης μέσα στον καπιταλισμό. Ρεφορμισμός δεν είναι να μην αποδέχεσαι τον αγώνα για άμεσες διεκδικήσεις, αλλά να τον θεωρείς ως τελικό σκοπό, πνίγοντας την προοπτική της προλεταριακής επανάστασης.