![](/wp-content/uploads/2020/08/956/content_nemo_graffiti.jpg)
♦ Εκπληκτικό γιγαντιαίο γκραφίτι από τον γνωστό καλλιτέχνη ΝemO σε τοίχο του λιμανιού της Μεσίνα στη Σικελία. «Without Name» («Χωρίς Ονομα») είναι ο τίτλος του έργου και είναι αφιερωμένο στη Σααμίγια Γιουσούφ Ομάρ και στους χιλιάδες που έχασαν τη ζωή τους πνιγμένοι στη Μεσόγειο Θάλασσα. Μ' αυτά τα τέσσερα γυμνά σώματα δείχνω, μέσω μιας υπερρεαλιστικής μεταφοράς, τον ολοκληρωτικό και παράλογο τρόπο που χρησιμοποιούν οι εφημερίδες και η διπλωματία για να συζητήσουν για το θέμα των θανάτων στη θάλασσα, γράφει ο καλλιτέχνης. Και συμπληρώνει: Μπροστά στην τραγωδία του θανάτου, οι χειρότερες και εγωιστικές όψεις της κοινωνίας μας παίρνουν τα πτώματα από τη θάλασσα και τα κρεμούν σαν να είναι ρούχα για στέγνωμα. Είναι σαν το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων να είναι να παραμείνουν στεγνοί και όχι να μην πνίγονται.
♦ Ο γιατρός … χρηματίζεται, απαιτεί φακελάκι – Διαδώστε το – Πόσο κοστίζει η ζωή σου αλήθεια; (ανυπόγραφο flyer σε σχήμα φακέλου, που πετάχτηκε στο κέντρο της Λάρισας).
Δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση απελπισίας έφτασαν οι άνθρωποι που έφτιαξαν και πέταξαν αυτά τα flyers στη Λάρισα, «κράζοντας» συγκεκριμένο γιατρό νοσοκομείου της περιοχής. Ακόμα και αν κάποιος/α λύνει προσωπικές διαφορές με τον εν λόγω γιατρό, το θέμα παραμένει. Και είναι τουλάχιστον προκλητική η αντίδραση της διοίκησης του νοσοκομείου, που ζήτησε να της υποβληθούν επώνυμες καταγγελίες για να ερευνήσει την υπόθεση και να αποδώσει τυχόν ευθύνες. Είναι προκλητική γιατί οι πάντες γνωρίζουν πως το φακελάκι αποτελεί καθεστώς στα δημόσια νοσοκομεία και πως υπό διωγμόν είναι εκείνη η μειοψηφία των γιατρών που αρνείται να χρηματιστεί και υπηρετεί με συνέπεια και ευσυνειδησία, κάνοντας το καθήκον της έναντι των ασθενών και απαιτώντας από το κράτος αύξηση των αποδοχών και όχι από τους ασθενείς. Χαλάνε την πιάτσα οι ευσυνείδητοι γιατροί, όπως λέγεται. Και γιατί έγινε καθεστώς το φακελάκι; Γιατί το κράτος βολεύεται στο να κρατά σε εξευτελιστικά επίπεδα τις αμοιβές των γιατρών.
♦ Ψήφιζε και μη, ερεύνα – Α (σύνθημα στα Ιλίσια)
Εκείνο το κόμμα τι το θέλατε; Θα βρεθεί κάνας «γραμματιζούμενος» και θα σας «την πει», αφού αλλάζει το νόημα και παραπέμπει σε πυθιακό χρησμό. Εμείς, πάντως, το καταλάβαμε. Και συμφωνούμε, φυσικά. Αυτό είναι το μήνυμα των εκλογών. Ψήφιζε και άσε αυτούς που ψήφισες (είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση) να κάνουν κουμάντο, να παίρνουν τις αποφάσεις. Αν διαφωνείς, θα έχεις την ευκαιρία να το δείξεις την επόμενη φορά που θα κληθείς να ψηφίσεις.
♦ Η λύση στην κρίση δεν είναι οι εκλογές – Κοινότητες αγώνα σε όλες τις γειτονιές – Α (σύνθημα στα Κάτω Πετράλωνα)
Με το πρώτο συνθετικό του συνθήματος ουδείς μπορεί να διαφωνήσει. Ακόμα και συριζαίος! Θα σου πει ότι συμφωνεί, ότι πρέπει να υπάρξει και ενεργοποίηση του λαού, να στηρίζει και να πιέζει την κυβέρνηση και μπλα, μπλα, μπλα. Το δεύτερο συνθετικό σηκώνει πολλή συζήτηση. Η δική μας ένσταση είναι η… αποταξικοποίηση του αγωνιστικού καλέσματος, μέσω της αναγόρευσης της γειτονιάς σε χώρο αναφοράς για την αγωνιστική οργάνωση. Παλαιότερα, μία από τις γραμμές που ξεχώριζαν τις επαναστατικές από τις ρεφορμιστικές δυνάμεις ήταν και ο χώρος αναφοράς για την πολιτική οργάνωση. Οι επαναστάτες θεωρούσαν πως χώρος αναφοράς πρέπει να είναι ο χώρος δουλειάς ή ο εργασιακός κλάδος, ενώ οι ρεφορμιστές θεωρούσαν πως χώρος αναφοράς πρέπει να είναι η γειτονιά. Οι επαναστάτες επεδίωκαν να οικοδομήσουν ταξική οργάνωση με ανατρεπτικό προσανατολισμό, ενώ οι ρεφορμιστές επεδίωκαν να οικοδομούν οργάνωση με εκλογικό προσανατολισμό στο διαταξικό περιβάλλον της γειτονιάς.