♦ Στο Μαρούσι είναι γραμμένο το σύνθημα. Δεν ξέρουμε αν ξέμεινε από τις τελευταίες εκλογές ή αν γράφτηκε σε κάποιες προηγούμενες. Γενικής ισχύος είναι και βέβαια δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει επί της αρχής. Αυτή είναι η ουσία των αστικών κοινοβουλευτικών εκλογών. Να επιλέγεις ποιο τμήμα της κυρίαρχης τάξης θα εκμεταλλεύεται το «λαουτζίκο», όπως έγραφε άλλοτε ένας από τους κλασικούς του μαρξισμού-λενινισμού. Οταν όμως ανάγεσαι στο επίπεδο της τακτικής, τότε η επανάληψη μιας γενικής αλήθειας καθίσταται εκ των πραγμάτων ανώφελη. Για ν' αποκτήσεις γείωση με την εργαζόμενη κοινωνία, πρέπει να μιλήσεις συγκεκριμένα και όχι μόνο επί της αρχής. Κι αν χρειαστεί, να βουτηχτείς και στο βούρκο του αστικού κοινοβουλευτισμού, αν αυτό επιβάλλει η τακτική μιας συγκεκριμένης περιόδου (κι όχι παντού και πάντα, αναβιβάζοντας τον κοινοβουλευτικό «αγώνα» σε ύψιστη μορφή της ταξικής πάλης).
♦ Και για να εξηγήσουμε καλύτερα τι ακριβώς εννοούμε, ιδού ένα παράδειγμα από την παρέμβαση της «Κόντρας» στις πρόσφατες εκλογές. Η παρέμβαση εδώ δεν επαναλαμβάνει μια γενική αλήθεια, δεν αποτελεί αναμάσημα της θεωρίας, αλλά έχει αναφορά στην τακτική. «Η ψήφος στηρίζει τα Μνημόνια» είναι το συμπέρασμα, με το οποίο δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Κι αν διαφωνεί, είναι υποχρεωμένος να συζητήσει. Να μας πει τι μπορεί να βγει μέσω της ψήφου στις συγκεκριμένες συνθήκες. «Αγώνες ταξικοί», το γενικό πρόταγμα της περιόδου. «Αποχή», το εκλογικό πρόταγμα. Ολα μαζί δένουν σε ενιαίο σύνολο. Ετσι, η αναγκαστική λακωνικότητα ενός αεροπανό δίνει με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια μια πολιτική κατεύθυνση, η οποία δεν είναι «παντός καιρού», αλλά γειωμένη στη σημερινή πραγματικότητα.
♦ Oι ζωές μας αξίζουν περισσότερο από τα πουκάμισά τους.
Από τη Γαλλία μας έρχεται το σύνθημα και χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Αναφέρεται, φυσικά, στο ξέσκισμα των ρούχων στελεχών της Air France, όταν εργαζόμενοι της εταιρίας διέλυσαν τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβούλιου, που εξέταζε σχέδιο χιλιάδων απολύσεων. Η οργή των εργατών ξέσπασε πάνω στους μανατζαραίους, οι οποίοι φυγαδεύτηκαν πάνω από σιδερένιους φράχτες, με τη βοήθεια γραφειοκρατών συνδικαλιστών που δεν κατάφεραν να καλμάρουν τους εργάτες. «Εσείς μιλάτε για ζημιές, εμείς μιλάμε για ζωές» έλεγε ένα ανάλογο σύνθημα στην Ελλάδα πριν από κάμποσα χρόνια. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» λέει ένα άλλο σύνθημα, που σπάνια όμως γίνεται πράξη. Οταν ένα σύνθημα δε γίνεται πράξη, τότε το σύστημα δεν έχει να φοβάται τίποτα από την εκφώνησή του. Σκυλί που δε δαγκώνει άσ' το να γαβγίζει. Τα προβλήματα για το σύστημα αρχίζουν τότε που το σύνθημα γίνεται πράξη, έστω κι αν δεν έχει εκφωνηθεί προειδοποιητικά. Οπως συνέβη στην Αir France. Οπως έχει συμβεί χιλιάδες φορές στην ιστορία του εργατικού κινήματος.
