♦ Liberation: Οι 100 μέρες που δεν άλλαξαν την Ελλάδα
Ξέχειλο από σαρκασμό και χολή το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας στις 29 Απρίλη. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύονται να εφαρμόσουν την πολιτική τους εναντίον της λιτότητας στη διάρκεια του τριμήνου, υπομνηματίζει ο υπότιτλος. Επειδή στον ευρωπαϊκό Τύπο η ειδησεογραφία είναι αντίθετη (συνήθως ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλεται για… αριστερή πολιτική που τον φέρνει σε σύγκρουση με τις Βρυξέλλες και τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις), ενώ η Liberation μιλά για διάψευση των προεκλογικών υποσχέσεων που είχε δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο σύντροφος Ζαν-Λικ Μελανσόν ενοχλήθηκε και διαμαρτυρήθηκε. Ομως είναι ο ίδιος τόσο απαξιωμένος που μόνο γέλια προκάλεσε στο «σταφ» μιας εφημερίδας που έχει μεν ξεπουληθεί στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν παύει όμως να κουβαλά ακόμη το κύρος της παλιάς αριστερίζουσας Liberation.
♦ Αφού δεν μπορούμε να απορρίψουμε το νόμο της βαρύτητας ας απορρίψουμε τη βαρύτητα του νόμου! – Α (σύνθημα με μαρκαδόρο στο κτίριο Γκίνη του Πολυτεχνείου)
Αναμφισβήτητα πανέξυπνο. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν αρχίζεις να εξετάζεις το πρόταγμα στην πράξη. Γι’ αυτό δε φταίνε οι συνθηματογράφοι, η κοινωνική κατάσταση είναι τέτοια που δημιουργεί δυσκολίες. Διότι ο σεβασμός της αστικής νομιμότητας έχει ριζώσει εδώ και χρόνια στην κοινωνική συνείδηση. Αποτέλεσμα όχι μόνο της «αγωγής του πολίτη», την οποία με όλα τα μέσα διδάσκει το αστικό καθεστώς στους υπηκόους του (ναι, υπηκόους και όχι πολίτες). Αποτέλεσμα και της πολιτικής μιας εξωνημένης, καθεστωτικής Αριστεράς, για την οποία το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» είναι απλά ένα ωραίο σύνθημα, που πρέπει να το λέμε, χωρίς όμως και να το εννοούμε, χωρίς να διανοούμαστε ότι μπορεί να το εφαρμόσουμε στην πράξη, ότι στη βία του αστικού κράτους, που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, θα πρέπει να αντιτάσσεται η εργατική και λαϊκή αντιβία, για να δημιουργούνται συνθήκες ικανοποίησης των διεκδικήσεων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της θεμελιώδους ατροφίας του κοινωνικού κινήματος ήταν το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων». Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο και ένα από τα ενοποιητικά τους στοιχεία ήταν το «όχι βία». Πίστεψαν ότι αρκούν οι μούτζες και τα γιούχα για να αποτρέψουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία από το να συνεχίσει τη μνημονιακή πολιτική. Η οικτρή διάψευση της αυταπάτης τους δεν έφερε μια σπειροειδή ανέλιξη του κινήματος, αλλά μια κάθετη πτώση του. Σ’ ένα χρόνο από τότε είχαμε τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και σε τριάμισι χρόνια τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, με τη μνημονιακή πολιτική άθιχτη. Από την άλλη, αυτές τις κοινωνικές συνθήκες απαγορεύουν κάθε δονκιχωτική συμπεριφορά στην άσκηση της εργατικής και λαϊκής αντιβίας. Και δεν αναφερόμαστε στην παραδειγματική δράση, που μπορεί να φτάσει ακόμη και στο επίπεδο της ένοπλης προπαγάνδας, αλλά σ’ εκείνη τη δράση που προσπαθεί άκριτα να «επιβάλει» τη σύγκρουση εκεί που δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτή. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πότε «τραβάει» το πράγμα και πότε όχι. Οταν, όμως, δεν τον ενδιαφέρει η «ώσμωση» με το κοινωνικό σώμα, τότε δε βάζει κανένα κριτήριο στη δράση του. Πρόκειται για μεγάλη κουβέντα που γινόταν, γίνεται και θα εξακολουθήσει να γίνεται μέσα στο κίνημα.
♦ Ντύσου πρόχειρα και παρ’ το ρόπαλό σου – δείρε το φασίστα που ζει στον όροφό σου – Α (σύνθημα στη λεωφόρο Παπάγου)
Τα παιδία παίζει (και γράφουν ό,τι παπαριά τους έρθει στο κεφάλι, νομίζοντας ότι έγραψαν πολιτικό σύνθημα).
ΥΓ. Οπως μας εξήγησαν σύντροφοι, το σύνθημα «Αλλο Μπαρουφάκης και Μπερλίνγκουερ και άλλο Μπελογιάννης», που παρουσιάσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, δεν γράφτηκε τυχαία έξω από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στο Γκύζη. Οι συριζαίοι, είχαν το θράσος να αναρτήσουν πορτρέτο του Μπελογιάννη στα γραφεία τους!!!!
