Ο αρχικός σχεδιασμός της στήλης ήταν να καταληφθεί ολόκληρη από αντιφασιστικά συνθήματα. Οσα μπορούσαν να χωρέσουν στον περιορισμένο χώρο της. Γιατί σίγουρα δε θα μπορούσαν να χωρέσουν όλα τα συνθήματα που γράφτηκαν μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου. Συνθήματα σε τοίχους, σε πανό διαδηλωτών, σε εξέδρες γηπέδων. Στα ελληνικά και σε πολλές ξένες γλώσσες. Από πόλεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη μας. Συνθήματα αντιφασιστικά, συνθήματα οργής, συνθήματα μαχητικής δράσης, συνθήματα εκδίκησης. Συνθήματα που εκφράζουν έναν ολόκληρο κόσμο και τις διαθέσεις του και τα οποία θα καθιστούσαν περιττό κάθε δικό μας σχολιασμό.
Ο σχεδιασμός άλλαξε, όμως, καθώς παρακολουθούσαμε από νυχτερινή εκπομπή μεγάλου ραδιοσταθμού το ρεπορτάζ από τη συγκέντρωση που πραγματοποίησαν σε αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης, ομότεχνοι του δολοφονημένου αντιφασίστα.
Τα όσα ακούσαμε μας εξόργισαν και αναγκαστικά εξέτρεψαν το σχεδιασμό μας. Δεν γνωρίζουμε αν η πλειοψηφία των συμμετασχόντων καλλιτεχνών της χιπ-χοπ σκηνής εξέφρασε τις ίδιες απόψεις ή αν ο παραγωγός της ραδιοφωνικής εκπομπής, με τη μέθοδο της ψηφιακής κοπτοραπτικής, επέλεξε μόνο αυτά που αβαντάριζαν τη δική του άποψη, όμως ακόμη και μειοψηφικές να ήταν αυτές οι απόψεις, σημασία έχει ότι ακούστηκαν και μάλιστα από τα «βαριά» ονόματα του χώρου.
«Το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει». Ενα σύνθημα που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες τον ελληνικό λαό. Τούσης, Ζεύγος, Λαμπράκης, Πέτρουλας, Κουμής-Κανελλοπούλου, Καλτεζάς, Tεμπονέρας, Γρηγορόπουλος, Φύσσας. Και άλλοι που δεν τους θυμόμαστε αυτή τη στιγμή. Δολοφονημένοι από το κράτος ή από φασιστικές συμμορίες.
«Φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες». Πιο σύγχρονο σύνθημα αυτό, ακούγεται από νεολαιίστικα στόματα στις αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές εκδηλώσεις τα τελευταία χρόνια. Η δολοφονία του Π. Φύσσα ήρθε να το δικαιώσει. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού υπάρχει ένα ναζιστικό κόμμα με 7% στη Βουλή και σχεδόν το διπλάσιο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις. Κι είναι αυτό το μόρφωμα (και όχι απλώς κάποιες συμμορίες με στρατολογημένους από τον υπόκοσμο τραμπούκους) που δολοφόνησε τον Παύλο, έχοντας δολοφονήσει ή τραυματίσει προηγουμένως δεκάδες μετανάστες.
Πώς μπορείς λοιπόν, μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, να βγαίνεις και είτε να αποδοκιμάζεις το σύνθημα (όπως έκανε ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Γιάννης Αγγελάκας στη συναυλία του στο Βύρωνα) ή να λες γελοιότητες, περί αναμόρφωσης των νεοναζί μέσω της αγάπης, γιατί αυτό τους λείπει, όπως έκαναν διάφοροι ομότεχνοι του Φύσσα στην ΕΣΗΕΑ.
Εντάξει, δεν είναι το κύριο μέτωπό μας με την κάθε είδους αναβίωση του χιπισμού (ειρήνη, αγάπη και άλλες τέτοιες παπάρες), όταν όμως οι φορείς αυτών των απόψεων δοκιμάζουν να τις κάνουν πολιτικά προτάγματα και μάλιστα σε στιγμές ιδιαίτερης φόρτισης (συναισθηματικής και πολιτικής), θα μας βρίσκουν απέναντι.
