Είναι τόσο αδίστακτοι πολιτικάντηδες που έβγαλαν και αφίσα και φυλλάδιο! Δεν ξέρουμε τι ακριβώς σκέφτηκαν, πώς τα υπολόγισαν, τι προσδοκούσαν. Και δεν μας απασχολεί το «Βατερλό» που υπέστησαν. Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε που ποντάρουν σε λάθος άλογο ή που διεκδικούν εντυπώσεις της στιγμής. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τους ύμνους που έψαλλε ο Τσίπρας στον «ισπανό Σαμαρά», τον Ραχόι, που υποτίθεται ότι ύψωσε ανάστημα στο διευθυντήριο των Βρυξελλών και του Βερολίνου; Τους παιάνες για τον «νέο άνεμο» που άρχισε να φυσά στην ΕΕ, μετά την εκλογική νίκη του Ολάντ; Τα θριαμβευτικά σχόλια για τη «μεγάλη νίκη του Νότου», από την οποία δεν απέμεινε τίποτα; Ή μήπως να θυμηθούμε την αμφισβήτηση του Τσίπρα από το βήμα της Βουλής για το ότι ο Χριστόφιας θα υπέγραφε Μνημόνιο (το οποίο μια χαρά το ετοίμασε ο πρώην πρόεδρος που κουβάλησε και την τρόικα στην Κύπρο) ή τα ειρωνικά σχόλια στον Σαμαρά, ότι δεν πρόκειται να πάρει τη δόση (που την πήρε);
Είναι πάγια τακτική του ΣΥΡΙΖΑ ν’ αρπάζεται από συγκυριακές εξελίξεις, να διαστρέφει την πραγματική σημασία και το πραγματικό περιεχόμενό τους και να προσπαθεί να δρέψει τους καρπούς πρόσκαιρων εντυπώσεων. Κάποιος μπορεί να μιλούσε για γκάφες. Μια τέτοια κριτική, όμως, ανήκει στη σφαίρα της κριτικής και του ανταγωνισμού των πολιτικών δυνάμεων μέσα στο αστικό φάσμα. Και πράγματι, σαν γκάφες αντιμετωπίζονται μια σειρά τέτοιες ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβερνητική προπαγάνδα και από εκείνα τα ΜΜΕ που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη.
Πρέπει, όμως, να διεισδύσουμε βαθύτερα σ’ αυτή την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, στον αμοραλισμό και τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό που αυτή αποκαλύπτει. Είναι τόσο ανίκανοι, τόσο γκαφατζήδες, που δεν μπορούν να δουν για παράδειγμα ότι η πολιτική ηγεσία μιας εξαρτημένης καπιταλιστικής χώρας με το μέγεθος της Κύπρου δεν μπορεί να επιβάλει όρους στις ηγέτριες ιμπεριαλιστικής δυνάμεις της Ευρωζώνης, εκτός κι αν έχει αποφασίσει ν’ αλλάξει σφαίρα επιρροής (που κι αυτό δεν γίνεται εν μιά νυκτί); Σίγουρα, στο επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν παρεπιδημούν μαρξιστές, αλλά μαρξίζοντες οικονομολόγοι με καθαρά αστική μόρφωση, παιδιά του LSE και άλλων αστικών οικονομικών πανεπιστημίων. Εκτός από την αδυναμία ακριβούς πρόβλεψης, όμως, υπάρχει και η αδιαφορία για κάτι τέτοιο. Υπάρχει η προσήλωση στις εντυπώσεις της στιγμής, που μπορούν να δώσουν έναν μικρό αέρα στις επόμενες δημοσκοπήσεις. Αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό σαν αντικείμενο προς απόκτηση. Επιτείνουν τη σύγχυση και τη θολούρα, διώχνουν κάθε ιδέα πραγματικής γνώσης, γιατί μόνο έτσι μπορούν οι ίδιοι να νικήσουν εκλογικά.
