♦ Ολοι στο συλλαλητήριο – 3 Ιούνη 7μμ Ομονοια – Γενικός ξεσηκωμός – Αποφάσεις τώρα για γενική απεργία – ΠΑΜΕ (αφίσα)
Στα κιλά του ο Περισσός. Δεν κηρύσσει απεργία το ΠΑΜΕ, όπως πέρυσι, αλλά καλεί να παρθούν αποφάσεις για γενική απεργία. Αποφάσεις από τα θεσμικά όργανα των συνδικάτων. Δηλαδή από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Γι’ αυτό, άλλωστε το ΠΑΜΕ κατέθεσε σχετική πρόταση στις διοικήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν περιμέναμε, βέβαια, εξήγηση για την αλλαγή (και τι άλλαγή, στροφή 180 μοιρών) της τακτικής σε λιγότερο από ένα χρόνο. Ο Περισσός έχει πάντα δίκιο. Ακόμα κι όταν πραγματοποιεί θεαματικές κωλοτούμπες. Περί τίνος γενικού ξεσηκωμού μιλάνε, όμως; Δηλαδή, αν γίνει μια ακόμη 24ωρη απεργία και μαζέψει –λέμε τώρα– 100.000 κόσμο στη χωριστή του συγκέντρωση το ΠΑΜΕ και περάσει αυτός ο κόσμος χαρούμενος και αγωνιστικός, με τις σημαίες, τα πανό και τα συνθήματά του, μπροστά από τη Βουλή, με σφιχτή περιφρούρηση πάντα, μη τυχόν και ξεφύγει κανένας και πάει για «ντου», θα έχουμε γενικό ξεσηκωμό; Θα ιδρώσει τ’ αυτί της κυβέρνησης; Θ’ αλλάξει τίποτα; Την απάντηση την ξέρουμε: όχι δεν θ’ αλλάξει τίποτα, αλλαγή θα υπάρξει άμα αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, αν βγει ενισχυμένο το ΚΚΕ. Και γιατί δεν μας το λέτε από την αρχή ότι ψήφο ζητάτε, αλλά μας ταλαιπωρείτε με ξεσηκωμούς και άλλα τέτοια πολεμοχαρή;
♦ Η κρίση και το χρέος δεν είναι του λαού – Τα έφεραν τα κέρδη του καπιταλισμού – ΚΚΕ (αφίσα)
Σωστό το σύνθημα, αλλά τι κάνουμε με τον καπιταλισμό; Εκλογές για να τον νικήσουμε! Κι εκείνος ο παλιός, ο κλασικός ντε, που είπε πως αν οι εκλογές μπορούσαν ν’ αλλάξουν το σύστημα, θα ήταν παράνομες; Απορία ψάλτου βηξ…
♦ Ολοι στην Ομόνοια Σάββατο 4 Ιουνίου 11πμ – Μας κλέβουν τη ζωή – ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (αφίσα)
Μεγαλύτερη σημασία από το σύνθημα της αφίσας έχει το εικαστικό μέρος. Μια σφιγμένη γροθιά σε βαθύ κόκκινο χρώμα. Πάνε εκείνα τα ουδέτερα και τα χαζοχαρούμενα. Τώρα σοβάρεψαν τα πράγματα. Τώρα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία σηκώνει τα λάβαρα του εργατικού ξεσηκωμού. Ούτε τροτσκιστική οργάνωση να έφτιαχνε την αφίσα δεν θα ανέδιδε τέτοιο άρωμα εργατικού αγώνα. Ο κόσμος άρχισε να ζωηρεύει, τα μπινελίκια απευθύνονται μαζικά πλέον και στους εγατοπατέρες, οπότε είπαν ν’ ανεβάσουν λίγο τους τόνους (τους τόνους, όχι την πράξη) μπας και καταφέρουν να ψιλοελέγξουν την κατάσταση. Αυτός είναι, άλλωστε, ο ρόλος τους. Αν δεν φωνάξουν αυτοί, δεν θα έχει μείνει κανένας από το σύστημα για να φωνάξει και να εγκλωβίσει κόσμο.
♦ Δεν πιστεύω τίποτε – Δεν ελπίζω τίποτα – Είμαι Ελληνας (πλακάτ διαδηλωτή στο Σύνταγμα)
Και τότε γιατί βρίσκεσαι εκεί, μεγάλε; Το να μην πιστεύ-εις τίποτα άντε να το καταλάβουμε. Αμα δεν ελπίζεις τίποτα, όμως, θα ‘πρεπε να βρίσκεσαι στο σπίτι σου και να κλαις τη μοίρα σου. Εσύ, όμως, ήσουν στο Σύνταγμα, μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους. Προφανώς επειδή σε κάτι ελπίζεις. Με αυταπάτες, έστω, αλλά ελπίζεις. Τότε γιατί έγραψες την παπαριά στο πλακάτ σου; Επειδή οι παπαριές έγιναν της μόδας;
