Οι τοίχοι έχουν φωνή

Το έγχρωμο πλακάτ εμφανίστηκε στις πρόσφατες κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό στο Παρίσι. Η φωτογραφία απεικονίζει μια χαρακτηριστική φιγούρα σερβιτόρου γαλλικού μπιστρό, που αντί για κρασί στο δίσκο μεταφέρει μια μολότοφ. Υπογραφή δεν έχει, οπότε δεν γνωρίζουμε αν εκφράζει ένα άτομο ή μια συλλογικότητα, όμως αυτό καμιά σημασία δεν έχει. Το σύνθημα-προτροπή είναι σαφές, καμιά διαφορετική ερμηνεία δεν θα του έδινε μια υπογραφή. Είναι ένα κάλεσμα για προλεταριακή επανάσταση, η οποία αντιπαρατίθεται στον μεταρρυθμιστικό αγώνα. Κοιτάζοντάς το γενικά, κανένας δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με το περιεχόμενο του συνθήματος. Ομως, τα συνθήματα έχουν συγκεκριμένη λειτουργία, την οποία μόνο μια σαφώς επεξεργασμένη τακτική μπορεί να καθορίσει και να καταστήσει χρήσιμη. Υπάρχουν συνθήματα ζύμωσης, συνθήματα προπαγάνδας, συνθήματα ημέρας, ντιρεκτίβες. Οσοι εμπνεύστηκαν αυτό το σύνθημα μάλλον έχουν σύγχυση ως προς αυτό. Μάλλον θεωρούν ότι αρκεί η γενική επαναστατική ζύμωση, οι επαναστατικές εκκλήσεις, για να πραγματωθεί η επαναστατική συνειδητοποίηση. Γι’ αυτό και σε μια κινητοποίηση στην οποία κρινόταν η αποτροπή μιας αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, αυτοί προτίμησαν τη γενική επαναστατική ζύμωση, υπαινισσόμενοι ότι μάλλον ο συγκεκριμένος αγώνας δεν έχει καμιά αξία, ισοδυναμεί με αγώνα για φιλοδωρήματα μέσα στον καπιταλισμό. Τι απέδειξε η ζωή; Οτι η γαλλική εργατική τάξη, μολονότι έδωσε έναν αγώνα πολύ πιο μαζικό και μαχητικό απ’ αυτόν που έδωσε για το ίδιο ζήτημα η ελληνική εργατική τάξη, την περασμένη άνοιξη, δεν είχε στις αποσκευές της «καύσιμα» για να τον δώσει μέχρι το τέλος. Η ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου Σαρκοζί σήμανε και το τέλος αυτού του αγώνα. Και βέβαια, ευρύτερα πολιτικά ζητήματα (πόσο μάλλον ζητήματα προλεταριακής επανάστασης) δεν τέθηκαν. Ας ξανασκεφτούμε, λοιπόν, με σοβαρότητα πάνω στο ζήτημα των συνθημάτων και –κυρίως- πάνω στο ζήτημα της τακτικής.
 

Μας συγχωρείτε, αγαπητέ ή αγαπητή που γράψατε το σύνθημα, αλλά… τους κάνατε τα μούτρα κρέας. Μόνο εδώ στην Ελλάδα έχουμε ηθικοποιήσει τις οικονομικές σχέσεις. Υπόλειμμα της μικροαγροτικής-μικροαστικής παράδοσης που ήθελε το εμπόριο να έχει κι ένα κάποιο φιλότιμο, να έχει μπέσα. Αυτά, όμως, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Εδώ στην κατοχή κάποιοι έφτιαξαν αμύθητες περιουσίες κερδοσκοπώντας με την πείνα. Οι Αμερικάνοι είναι ειλικρινέστατοι όταν λένε πως «κάθε πράγμα έχει την τιμή στην οποία μπορεί να πουληθεί». Εμείς γιατί ζητάμε να έχουν ντροπή και τσίπα οι καπιταλιστές;