♦ Βάρκιζα τέλος! Εμφύλιος ταξικός πόλεμος τώρα!!! (σύνθημα στο ΤΕΙ Πειραιά) – (1)
Καταρχάς, ο συνθηματογράφος έχει χάσει επεισόδια, πράγμα που δεν επιτρέπεται για όποιον διαλέγεται με την Ιστορία. Η συμφωνία της Βάρκιζας έλαβε τέλος ένα χρόνο μετά την υπογραφή της. Το Φλεβάρη του 1946 το ΚΚΕ, υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη που είχε στο μεταξύ επιστρέψει από το Νταχάου, έβαλε τέλος στο αίσχος των συμφωνιών Λιβάνου-Καζέρτας-Βάρκιζας και αποφάσισε την προετοιμασία ένοπλου αγώνα. Απόφαση που έγινε πράξη ένα μήνα αργότερα με την επίθεση στο ΑΤ Λιτόχωρου, τη μέρα που διεξάγονταν οι εκλογές της βίας και της νοθείας. Επίθεση που σηματοδότησε την έναρξη της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ.
Με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή του αγώνα, αντάρτες και αντάρτισσες του ΔΣΕ πολέμησαν με απαράμιλλο ηρωισμό ενάντια στις υπέρτερες δυνάμεις του μοναρχοφασιστικού στρατού, που είχαν τη στήριξη των Αγγλων αρχικά και των Αμερικανών από το 1947. «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας», έλεγε προς τον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ ο Παπάγος. Οι δυο τους φρόντισαν να διαπράξουν και φρικτά εγκλήματα πολέμου, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά τις βόμβες Ναπάλμ ενάντια στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ.
Ο ΔΣΕ ηττήθηκε στρατιωτικά, αλλά δεν παραδόθηκε στον ταξικό εχθρό. Οι δυνάμεις του αποχώρησαν συντεταγμένα στο φιλόξενο αλβανικό έδαφος και η ηγεσία του ΚΚΕ (Ζαχαριάδης) διακήρυξε «το όπλο παρά πόδα». Στη συνέχεια, χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες μαρτύρησαν στις φυλακές και τα ξερονήσια, εκατοντάδες έπεσαν από τα εκτελεστικά αποσπάσματα του μοναρχοφασισμού, με τελευταίους τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Γιατί; Γιατί έρχονταν παράνομα στην Ελλάδα και προσπαθούσαν να ξαναστήσουν τις παράνομες οργανώσεις του κόμματος, να συνεχίσουν την επαναστατική δουλειά, όσο τα όπλα βρισκόταν «παρά πόδα».
Τότε, όμως, συνέβησαν κοσμογονικές αλλαγές στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Αλλαγές αντεπαναστατικές, που μετέτρεψαν τα ΚΚ σε κήρυκες της ταξικής υποταγής. Το ΚΚΕ δεν έμεινε έξω απ’ αυτές τις αλλαγές. Μόνο που χρειάστηκε βία για να περάσουν. Ο Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε για τυχοδιωκτισμό (και για την επανάσταση του 1946-49 και για το «όπλα παρά πόδα»), εξορίστηκε και εξοντώθηκε στη Σιβηρία. Η 6η Ολομέλεια του 1956 και η 8η Ολομέλεια του 1958 (που διέλυσε τις παράνομες οργανώσεις του κόμματος) ήταν σταθμοί της μετάβασης προς τον αστικό λεγκαλισμό. Και το φθινόπωρο του 1974, ο Χ. Φλωράκης κατέθετε στον Αρειο Πάγο τη δήλωση ότι δεν θα επιχειρήσουν «την διά βιαίων μέσων κατάλυσιν του δημοκρατικού πολιτεύματος», που –πέρα από φτύσιμο πάνω στα κορμιά των αγωνιστών, που τα διαμέλιζαν οι φασίστες επειδή αρνούνταν να υπογράψουν αυτή τη δήλωση– σηματοδότησε και επίσημα τη ρήξη με το επαναστατικό παρελθόν, το οποίο παρέμεινε «ένα πουκάμισο αδειανό», ένα εικόνισμα για να εξαπατώνται παλιοί και νέοι αγωνιστές.
Το «Βάρκιζα τέλος», λοιπόν, είναι καταρχάς ανιστόρητο. Για το δεύτερο σκέλος του συνθήματος, που καλεί σε «εμφύλιο ταξικό πόλεμο τώρα», θα γράψουμε στο επόμενο φύλλο.
