Σήμερα η στήλη είναι αφιερωμένη σε μια σειρά συνθήματα που γράφτηκαν με σπρέι σε τοίχους κεντρικών δρόμων της Αθήνας, στη διάρκεια της πρώτης φοιτητικής πορείας της νέας «σεζόν».
♦ ΚΕΣ: ΤΑ ΚΑΙΣ ή δεν τα ΚΑΙΣ.
Τα καις. Μεταφορικά και –γιατί όχι;– κυριολεκτικά. Η κυβέρνηση της ΝΔ άνοιξε το δρόμο με το νόμο που έφερε τα κακόφημα κολέγια υπό την εποπτεία του υπουργείου Παιδείας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν καταργεί αυτό το νόμο, αλλά προετοιμάζεται για να κυρώσει και την ευρωπαϊκή Οδηγία που θα ισοτιμήσει τα πτυχία τους. Αμα γίνει αυτό, τότε το άρθρο 16 του συντάγματος σύντομα θα φαντάζει σαν απολίθωμα. Το επόμενο βήμα, η πλήρης απελευθέρωση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα μοιάζει εντελώς φυσιολογικό και απαραίτητο. Και γιατί όλ’ αυτά; Γιατί το φοιτητικό κίνημα, μετά τις εκρήξεις του 2006 και του 2007, έπεσε σε βαθύ λήθαργο. Καλά και άγια τα συνθήματα, λοιπόν, αλλά χωρίς το υποκείμενο της… πυρκαγιάς, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.
♦ Οταν τα παίρνει ένας καθηγητής είναι σκάνδαλο. Οταν τα παίρνουν πολλοί είναι έρευνα.
Εύστοχο και έξυπνο το σύνθημα, περιγράφει μια υπαρκτή κατάσταση στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Χρόνο με το χρόνο, η κατάσταση εκτραχύνεται. Ξεσαλωμένα τα λαμόγια της γνώσης, δεν έχουν κανένα φραγμό. Μετατρέπουν ολόκληρα τμήματα σε παραρτήματα καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Χρησιμοποιούν ως «λαντζέρηδες» τους μεταπτυχιακούς φοιτητές. Ροκανίζουν κρατικά κονδύλια. Κραυγή καταγγελίας το σύνθημα, όμως κάποια στιγμή αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να μπει στο στόχαστρο του φοιτητικού κινήματος; Στο κάτω-κάτω, τα μεγαλύτερα λαμόγια είναι αυτά που πρωτοστατούν και στον «εκσυγχρονισμό» των πανεπιστημίων, δηλαδή στη μετατροπή τους και επίσημα σε μαγαζιά.
♦ Μπάτσοι, γουρούνια, προστάτες του πολίτη.
Αμάν, ρε παιδιά, με τον αρνητισμό σας και το μηδενισμό σας. Μια προσπάθεια ν’ αλλάξει η μορφή της αστυνομίας γίνεται και σεις αμέσως να την απαξιώσετε. Εμείς τις προάλλες το είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Λίγο πιο κάτω από την «Κόντρα», δυο Ζητάδες και μια Ζητού είχαν στήσει μπλόκο. «Ελα δω, ρε», φώναξε αγριωπά ο ένας Ζητάς σε διερχόμενο μετανάστη, ενώ η Ζητού χαμογέλαγε ικανοποιημένη. Πλησίασε ο μετανάστης, πλησιάσαμε ταυτόχρονα και μεις και –ω του θαύματος– ο Ζητάς άρχισε να μιλά στον μετανάστη, που είχε ήδη βγάλει την άδεια παραμονής από την τσέπη, στον πληθυντικό: «Πόσα χρόνια είσαστε στην Ελλάδα;»! Αυτό θα πει προστασία του πολίτη. Από το «ρε» περάσαμε στο «σεις και το σας»…
♦ Η δουλειά δεν είναι ντροπή, είναι μαλακία.
Και ο τάχαμου αβανγκαρντισμός είναι μαλακία. Ιδιαίτερα από ανθρώπους που «τρώνε από τα έτοιμα». Η μισθωτή εργασία δεν είναι ντροπή, είναι καταναγκασμός. Μαλακία, πάντως, δεν είναι. Οσο για την εργασία, απαλλαγμένη από τα καπιταλιστικά δεσμά, από τον εκμεταλλευτικό και αλλοτριωτικό της χαρακτήρα, όχι μόνο ντροπή και μαλακία δεν είναι, αλλά αντίθετα είναι δημιουργία. Κάποιοι νομίζουν ότι βρίσκονται στον αντίποδα της κυρίαρχης ιδεολογίας, αλλά δυστυχώς την αναπαράγουν.