Ας αφήσουμε τα λουλούδια να ανθίσουν στις εφόδους του μέλλοντος, για να πάρουν εκδίκηση οι επιθυμίες. Ανατρεπτικό-Φωτεινό το 2009 (από σύντροφο)
♦ Λευτεριά στην Παλαιστίνη
Σύνθημα πόσων άραγε δεκαετιών; Πόσων διαδηλώσεων; Και κάθε φορά που το φωνάζεις βγαίνει μέσα από τα βάθη της ψυχής σου. Τόσο ζωντανό, τόσο επίκαιρο, τόσο δυνατό είναι. Κανένας δεν τολμάει να πει «έλα μωρέ, ας πούμε κάτι καινούργιο, κάτι σύγχρονο». Το γιατί είναι προφανές. Γιατί εκεί κάτω στην Παλαιστίνη είναι ένας περήφανος, ένας μαχητής, ένας ηρωικός λαός, που όλα αυτά τα χρόνια της υποταγής και του συμβιβασμού στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, κράτησε αναμμένη τη δάδα της λευτεριάς και μ’ αυτή φωτίζεται ολόκληρη η καταπιεσμένη ανθρωπότητα. Εκεί κάτω παλεύουν, δεν παίζουν. Εκεί κάτω ματώνουν, δεν παραμυθιάζονται. Γι’ αυτό το σύνθημα παραμένει τόσο δυνατό, τόσο επίκαιρο. Το ακούς και παίρνεις δύναμη, δεν ξενερώνεις. Οπως ξενερώνεις πχ. όταν ακούς τους κουκουέδες να φωνάζουν λες και κάνουν αγγαρεία, ότι το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός. Ή όπως ακούς τους Σεκίτες να λένε τραγουδιστά ότι το μέλλον τους είναι η επανάσταση και μόλις ακούνε κανένα κρότο τα μαζεύουν και όπου φύγει φύγει. Τα ανατρεπτικά συνθήματα τα κάνει διαχρονικά ο αγώνας. Τα ανατρεπτικά συνθήματα τα κάνει «ξεπερασμένα» ο καναπές, η νομιμότητα και ο κοινοβουλευτισμός. Αυτό διδάσκει η Παλαιστίνη.
♦ Αγώνας, ρήξη, ανατροπή (ΚΝΕ)
Είμαι ένας σωστός, κομματικός και υπάκουος Κνίτης. Το απόγευμα πήγα στην πορεία που κάναμε για πρώτη φορά στην Αγίου Κωνσταντίνου ανοίγοντας νέες λεωφόρους στο κίνημα. Το βραδάκι, επειδή βαριόμουνα να πάω να συνεχίσω τον αγώνα στο Συρμό, κάθησα να τελειώσω το βιβλίο του Jack London «Η σιδερένια φτέρνα», που μας το είχε δώσει βιβλιογραφία για αυτομόρφωση η οργάνωση. Στη 275 σελίδα έγραφε: «Ηταν ο λαός της Αβύσσου αλλόφρων από το πιοτό και τη δυστυχία που είχε επιτέλους ξεσηκωθεί και μούγκριζε, ζητώντας να πιει το αίμα των κυρίων του. Τον είχα ξαναδεί αυτό το λαό της Αβύσσου. Είχα διασχίσει τα γκέτο του και πίστευα πως τον γνώριζα. Τώρα όμως μου φαινόταν ότι τον έβλεπα για πρώτη φορά. Η σιωπηλή του απάθεια είχε χαθεί. Τώρα έδειχνε τη δύναμή του, μ’ αυτό το γοητευτικό θέαμα που προκαλούσε τον τρόμο. Πραγματικά κύματα οργής ξετυλίγονταν μέχρι που έφτανε η ματιά μου… Και γιατί όχι; Ο λαός της Αβύσσου δεν είχε τίποτα να χάσει έξω από μια άθλια ζωή γεμάτη πόνο. Και τι θα κέρδιζε; Τίποτα έξω απ’ το ότι θα χόρταινε για πάντα μια φοβερή εκδίκηση. Και καθώς τον κοίταζα θυμήθηκα ότι μέσα σ’ αυτό το χείμαρρο της ανθρώπινης λάβας υπήρχαν άνδρες, σύντροφοι, ήρωες που είχαν σαν αποστολή να ξεσηκώσουν το ζώο της Αβύσσου ώστε ο εχθρός ν’ απασχοληθεί με την καταστολή του. Και τότε μου συνέβη κάτι το παράξενο. Μια αλλαγή έγινε μέσα μου. Ο φόβος του θανάτου για μένα και τους άλλους μ’ άφησε. Ενιωθα ένας καινούργιος άνθρωπος μέσα σε μια καινούργια ζωή καθώς μια παράξενη έξαρση με συγκλόνιζε…». Παράξενο. Τέτοια φασαρία σε συγκέντρωση; Μα δεν ήταν περιφρουρημένη; Κι άμα σπάσει κανένα τζάμι; Τέλος πάντων. Παραμύθια επιστημονικής φαντασίας. Καλύτερα να πήγαινα στο Συρμό να άκουγα κανένα αντάρτικο.
♦ Ούτε απολύσεις, ούτε ασφαλιστικά εδώ και τώρα μόνιμη δουλειά (Συμβασιούχοι εργαζόμενοι του ΥΠ.ΠΟ.)
Σιγά, ρε παιδιά. Εσείς που είστε του πνεύματος ξέρετε καλύτερα από όλους ότι τίποτε δεν είναι μόνιμο στη ζωή. Μέχρι και ο Μιχαλάκης, παρότι ξάδερφος, τον πούλο. Και ήταν και κουλτουριάρης. Οχι σαν τον προηγούμενο, τον σκυλά. Αλλά εσείς, εκεί. Με έναν περίεργο δογματισμό. Δεν βλέπετε τους ανθρώπους του πνεύματος πόσο ευέλικτοι και πόσο ευλύγιστοι είναι απέναντι στην εξουσία; Ετσι πρέπει να γίνετε και σεις. Σαν τους ταγούς της τέχνης και του πολιτισμού στην Ελλάδα. Τρομαγμένοι τσανακογλείφτες.
