♦ Ενότητα και πάλη, και πάλι, πάλι, πάλι…
Ενα παλιό σύνθημα των αμφιθεάτρων, που ειρωνευόταν τη δήθεν ενωτική, τη δήθεν αγωνιστική γραμμή της ΚΝΕ. Θα μπορούσε να είναι γραμμένο πίσω από το προεδρείο της σύσκεψης της Πρωτοβουλίας Οικοδόμων με σχήματα του «χώρου» για το Ασφαλιστικό. Οχι βέβαια γιατί πάρθηκε η πρωτοβουλία και έγινε η σύσκεψη. Αλλά για το χιλιοπαιγμένο έργο που παρακολουθήσαμε, που από κάποια στιγμή και μετά καταντά βαρετό και ολίγον αποκρουστικό (το αποκρουστικό πάει στο ότι ο «χώρος» γεμίζει συνεχώς με παράγοντες). Προς χάρη της ενότητας, η μεγάλη πλειοψηφία των ομιλητών απαιτούσε συμφωνία η οποία δεν θα έχει απολύτως κανένα μίνιμουμ. Στο όνομα της ενότητας, δεν πρέπει -πιο κομψά ειπώθηκε- να δοθεί μάχη ενάντια στην τριμερή χρηματοδότηση, μάχη για να κυριαρχήσει η μόνη δίκαιη ταξικά θέση: να πληρώσουν δηλαδή οι καπιταλιστές και το κράτος τους. Προς χάρη της ενότητας, δεν πρέπει να υπάρχει απαίτηση, ούτε καν σαν διατυπωμένο αίτημα, να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, αλλά το ζήτημα είναι να μην περάσει η νέα αντιασφαλιστική επίθεση. Ετσι θα μπουν μπροστά η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και τα σωματεία! Φτάσαμε σε κομβικό… ενωτικό σημείο. Προς χάρη της ενότητας, δεν πρέπει να έχουμε ούτε «προχωρημένες» αναλύσεις για τη γραφειοκρατία και το ρόλο της στη σημερινή φάση της ταξικής πάλης (ή, αν έχουμε, πρέπει να τις κρατάμε για τον εαυτό μας, εν είδει μυστικού των πολύ «προχωρημένων»), προς χάρη της ενότητας πρέπει να ξεχάσουμε τι κάνουν όλον αυτό τον καιρό η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για το κεφάλαιο και το κράτος του, τι έκαναν για να περάσει ο αντιασφαλιστικός νόμος Ρέππα και ούτω καθεξής.
Εντοπίσαμε, επίσης, και ένα πρόβλημα βαρυκοΐας σε αρκετούς του «χώρου». Εκαναν πως δεν κατάλαβαν -παρά τις δημοκρατικές ευαισθησίες που έχουν- την πρόταση για ανοιχτή Γενική Συνέλευση με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες όλων των αγωνιζόμενων. Σου λένε -όσοι άκουσαν- έτσι κι αλλιώς εμείς εκφράζουμε με συνέπεια, γνώση κι «ευελιξία» τον αγώνα, άρα μπορούμε εν λευκώ να εκπροσωπούμε τους πάντες (είναι κάτι να είσαι παράγων «γενικώς»).
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, λέει ο Κάρολος, ως φάρσα ή ως τραγωδία. Εδώ, βέβαια, δεν πρόκειται καν για ιστορία, όσο και αν αυτοθαυμάζονται πολλοί μπροστά στον καθρέφτη τους. Πρόκειται απλώς για το… πάλι, πάλι, πάλι. Που επαναλαμβάνεται απλώς ως… πάλι. Υπάρχει θέση σ’ αυτό το πανηγύρι για όσους θέλουν να παλέψουν από ταξικές θέσεις;
♦ ΟΧΙ στο Νέο Ευρωσύνταγμα – Για μια Ευρώπη χωρίς Ε.Ε. (ΚΟΕ)
Η πιο βαρβάτη εκδοχή της… «ενότητας», η ΚΟΕ. Παρεξηγούνται κιόλας όταν το λες. Γιατί; Αλλωστε, η ενότητα δεν έχει σχέση με τις αντικειμενικές συνθήκες, δεν έχει σχέση με κοινωνικά συμφέροντα, με ταξικές πολιτικές και άλλα τέτοια μαξιμαλιστικά. Η ενότητα είναι μια ιδέα, είναι ένα όραμα, είναι μια νέα θρησκεία. Στέκεται πάνω από την ταξική πάλη, φωτεινή και αριστερή, και την στρέφει προς θετική κατεύθυνση. Αφού να φανταστείτε ότι η ΚΟΕ θα δώσει μάχη στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι μόνο) για ν’ αλλάξει τη θέση του ο Συνασπισμός για την Ε.Ε. Θαύμα, θαύμα, που θα ‘λεγε και ο Ιωάννου. Θαυματουργική όντως η ΚΟΕ και ολόκληρη η ενωτική, εξωκοινοβουλευτική, «παραγοντίστικη» αριστερά.
