«Κουτσός στην άμμο έτρεχε να πιάσει καβαλάρη
κι ένας μουγκός του έλεγε γεια σου ρε παλικάρι»
(από τον καιρό που άνθρωποι με περισσή ευαισθησία κι ευρυμάθεια προσπαθούσαν να σας ανοίξουν τα μάτια και να σας δείξουν την ευγένεια της ψυχής τους, την ευγένεια που θα έπρεπε να μιμηθείτε για να γίνετε «άνθρωποι» και να σας αγκαλιάσει –σαν βόας- η καλή κυνωνία)
Αγαπητά μου παιδιά
«Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη» συμβουλεύει ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Αξιον Εστί». «Μνημονεύετε και τον από καθέδρας ποιητή των εδράνων», λέω εγώ αντί προλόγου στο «Ανάξιον Εστί» (θα κυκλοφορήσει οσονούπω από τις εκδόσεις «Κέρδος» στα καλά παραλιακά fast foods βιβλίων). Και αρχίζω το σημερινό μου γράμμα με δείγματα και δήγματα που γεφυρώνουν την αστική με την βουκολική ποίηση, με γέφυρα την αν(τ)οχή της εργατικής τάξης. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο της πολιτικής δουλειάς, λίγο πριν την παράλληλη ανάπτυξη ένοπλης δράσης (θα πάμε για ψαροντούφεκο και καμάκι στην Δονούσα Εγινα Μήλος, Τήνος να Πάρο Αγκίστρι για Ψαρά , όπως θα σας εξηγήσω παρακάτω).
«Ο ποντικός επήδησε από το παραθύρι
και η γυναίκα του φώναξε πού πας καλέ Ζαφείρη.
Πάω στην πόλη γι’ άρματα και στη Φραγκιά για ρούχα»
(του ιδίου, ex cathedras και ex oficio πεντακοσιομέδιμνου).
Η ζωή μας χωρίς ποίηση θα ήταν μια άχαρη και θλιβερή επανάληψη. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτισμένοι λειτουργοί να μας τη στολίζουν με στίχους. Ωστόσο, αν έχουμε αφτιά και μάτια ανοιχτά, θα δούμε την παρουσία της ποίησης σε άλλες, ανύποπτες στιγμές, σε πολλές πτυχές της πεζής μας ζωής. Γιατί, τι άλλο αν όχι ποίηση, ήταν το όχι κάποιων κουτόφραγκων στο ευρωσύνταγμα, την ευρωομόνοια και την ευρωκλαυθμώνος και ευρωοδυρμώνος που επιχειρείται, την ώρα που θα ‘πρεπε να γίνεται των ευρωεξαρχείων κατά της ευρωεξαχρείωσης; Τι άλλο αν όχι ποίηση ήταν η προσχώρηση μελών της ΔΑΚΕ (όχι της γνωστής παράταξης της ΝΔ, αλλά της άλλης – ΔΑΚΕ = Δέκα Αγνωστοι Κουκουλοφόροι Εξαρχείων) στις αστειονομικές τάξεις και η φωτογράφησή τους για το εξώφυλλο της Cappuccino με γάλα; Τι άλλο, αν όχι ποίηση, ήταν το δεκατετράμηνο διακυβέρνησης της χώρας από τους Μπαϊρακταροθρεμμένους ξιφουλκούς κατά της δημόσιας διαφοράς της διαφθοράς;
Η ποίηση είναι παντού, παιδιά μου. Παντού βασιλεύει η γα-μούσα που ξεσηκώνει το νου και τις αισθήσεις, τις Φαλούτζειες στύσεις και γεννάει νέες ιδέες. Το πρόβλημα μ’ εμάς είναι ότι συχνά δεν έχουμε μάτια να τη δούμε, έτσι απορροφημένοι καθώς είμαστε με την συγκομιδή των ευρώ, το θερισμό των εξεγερτικών τάσεων και το αλώνισμα του χώρου που καλείται ξε-κίνημα. Δύσκολοι καιροί! Είναι μπροστά μας και τα μπάνια του λαού, που έχουμε ένα χρόνο να τα γευτούμε (δυστυχώς δεν ακολουθήσαμε τις συνήθειες του μακαρίτη του Ζολώτα) και πρέπει να δουλέψουμε λίγο και προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρκετά σταθήκαμε κάτω από τα πανό, καιρός να τα διαδεχτούν οι ομπρέλες ή έστω τα αυτοσχέδια αλεξήλια και να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στο κόκκινο καλοκαίρι. Ετσι κι αλλιώς, στην άλλη αλληλεγγύη που πήγαμε να εκφράσουμε στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας τις προάλλες, ήμαστε όλοι κι όλοι καμιά εξηνταριά. Ενώ στις ακτές θα είμαστε μιλιούνια. Κι εκεί θα μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα για την Παπαρι-(welcome to the) zoo κι όχι υπό τα βλοσυρά βλέμματα των παρευρισκομένων, στο περιθώριο πολιτικών εκδηλώσεων.
(Συγχωρέστε με αν γίνομαι κακός, μα βλέπω τη ζωή να περνά δραματικά γρήγορα για κείνους που θέλουν να γευτούν έστω κι ένα κόκκινο μήλο από την παραγωγική σοδειά της επανάστασης).
Ετσι λοιπόν, σας γράφω όλες αυτές τις συμβουλές, διανθίζοντάς τις με στίχους αστών και βουκώλων (δεν είναι ορθογραφικό λάθος) ποιητών που ομορφαίνουν τη ζωή μας. Σας στέλνω αυτό το γράμμα, καλωσορίζοντας το καλοκαίρι που μόλις μας μπήκε και μυρίζει λίγο παράξενα. Τώρα, αν διακρίνετε κάποια απαισιοδοξία ή σαρκασμό στο γράμμα μου, ε, με μάθατε πια. Είναι της ηλιθίας ηλικίας. Θα γεράσει και θα περάσει. Να είστε πάντα καλά.
Αποπάνος Καημένος