Αγαπητά μου παιδιά
Ζούμε ιστορικές στιγμές καταμεσής της ερήμου (ποια Ελένη ρε;), με την κοντινότερη όαση να βρίσκεται εκατοντάδες μίλια μακριά κα με την ιστορία να επαναλαμβάνεται σαν κακό όνειρο. Τα ονόματα του παρελθόντος είναι πάντα εδώ με άλλες φάτσες, έτσι καθώς είμαστε ζωσμένοι από Παπανδρέου, Πάγκαλους, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες και άλλους (ζητώ συγνώμη αν σας πέτυχα στο τραπέζι). Πάνω από τα κεφάλια μας, ο καταγάλανος ελληνικός ουρανός που μας μάθαιναν τα προγράμματα υποταγής και ιπποταγής του σημερινού ιππουργείου παιδιάς μέσω της διά βίας πάθησης, έχει γίνει κατάμαυρος σαν την ψυχή μας. Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά πέσανε πάνω στην εργατιά-Προμηθέα και της τρώνε το συκώτι, πρησμένο προηγουμένως από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις και την παθητική (και αντιπαθητική) εμμονή στο παιχνίδι της γάτας με τον ποντικό. Και οι αριστεροί κιθαρωδοί –όπως τους βλέπουμε από θαλάσσης στη συναισθηματικά φορτισμένη θερινή ομήγυρη πλάι στο κύμα– εμφανίζονται γλυκύτατοι και αρκούντως επαναστατικοί στο γεμάτο υποσχέσεις φως του Αλωνάρη. Ω, τι εικόνες (συγνώμη για το ρέψιμο, μου ξέφυγε, οι μπύρες βλέπετε…)! Δικαιώνοντας την Πανούσειο ρήση («απώτατος σκοπός της τέχνης είναι η εξεύρεση γκόμενας») παροτρύνουν:
Δεν ωριμάσαν’ οι συνθήκες
είναι νεκρές οι ωοθήκες
μακριά ρε σεις απ’ τις προθήκες!
Βάλτε τις πέτρες σας στις θήκες…
Στην ιλαροτραγική επανάληψη της ιστορίας, εξέχουσα θέση κατέχει η μετά από δυο χιλιετίες επαναφορά των λόγων του Οράτιου. Ιούλιος και Αύγουστος μπροστά μας ως μήνες πια, Ιούλιος και Αύγουστος οι ρωμαίοι αυτοκράτορες που είδε κι ο Οράτιος να κινούν τα νήματα, καθώς η βασανισμένη ανθρωπότητα πλησίαζε στο έτος μηδέν, ένα έτος που δεν υπήρξε ποτέ μα δεν έφυγε και ποτέ, μεταφορικά. «Aetas parentum peior avis tulit nos nequiores» (η γενιά των πατεράδων χειρότερη απ’ την γενιά των παππούδων γέννησε εμάς περισσότερο χειρότερους) έλεγε, καθώς φρόντισε κι ο ίδιος να πετάξει την ασπίδα στη μάχη των Φιλίππων. Κάποιοι ίσως σκέφτονται ότι το έκανε για να μη σπάσει ούτε ένα τζάμι, αναφωνώντας «ΠΑΜΕ», κάποιοι πάλι ίσως προβληματίζονται από τη φιλία του με τον Μαικήνα… Γεγονός είναι πάντως ότι μπροστά στους τωρινούς Ιούλιο και Αύγουστο δεν κινείται φύλλο και οι ασπίδες είναι ριγμένες από καιρό. Πλην, βεβαίως, αυτών της μαχόμενης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ήτις αγρυπνά και προσεύχεται ακόμα και στα θέρετρα. Και πλην αυτής του νέου προέδρου του Παναθηναϊκού, αλλά εδώ έχουμε ένα μείζον θέμα για τον κόσμο της αριστεράς και της προσόδου, που θα μας απασχολήσει όταν ωριμάσουν οι συνθήκες…
Και οι μούσες ψάλλουν έξω από το Καπιτώλιο, την ώρα που επίδοξοι πραίτορες παζαρεύουν μια θεσούλα, έστω και με οκτάμηνη σύμβαση:
Παιδιά, τι περιμένετε; Εδώ ‘ναι τα λιθάρια
κοτρόνια, πλίνθοι, κέραμοι, εδώ και τ’ αγκωνάρια
ποιος είπε ότι στη βουλή δίνονται οι αγώνες;
Στο δρόμο γίνονται μωρέ, συχνά και με σφεντόνες
και καταθέτει ο καθείς τις συμπαγείς απόψεις
γυμνές, αδιαμφισβήτητες, χωρίς κρυμμένες όψεις…
Την ίδια ώρα, από τον άγιο βωμό που δεν λείπει από κανένα κλειστό χώρο μεγέθους περιπτέρου και άνω, από το εικονοστάσι που –όπως με εξαιρετική σαφήνεια αποδεικνύεται– έχει ακόμη πιο καταλυτική επίδραση από αυτή που του αποδίδεται, οι μίσθαρνοι πραίτορες και τα άλλοτε δεμένα στις πόρτες των αφεντικών σκυλιά, λύθηκαν και τραγουδούν:
Ωρέ κολίγοι της ζωής, σκλαβάκια και πληβείοι
δυο δεκαετίες άρκεσαν να σας γενούν οι βίοι
αβίωτοι! Και μάλιστα η εθελοδουλεία
έγινε με συναίνεση δική σας. Στα βιβλία
είναι γραμμένο κάθε τι, γι’ αυτό μη δυσφορείτε
τίποτε δε ζητήσατε, τίποτε δεν θα βρείτε…
Τα σκυλιά αλυχτούν, «εικόνα σου είμαι κυνωνία», ο κοινωνικός ιστός επιτηρείται από τους κυνωνικούς επιτετραμμένους, «ο λαός ζητάει κουλούρια και λαχεία» αλλά με delivery πια, ποτέ ξανά έξω από την ass φάλλεια του σπιτιού, ποτέ απείθεια στους θεσμούς (θες μους;), ποτέ ξανά χοίρου σήμα…
Β. Β. Ζελές