♦ …και διηγώντας τα να κλαις
Θα μπορούσαμε να το βάλουμε και ως κουΐζ: Ποιος είναι ο καλλονός που ποζάρει με τόσες μοντέλες να τον υπηρετούν σαν ταπεινές δούλες; Εμείς, όμως, με τα προσωπικά δράματα των ανθρώπων δεν παίζουμε. Εμείς θλιβόμαστε βαθύτατα που βλέπουμε τον πρόεδρο Χεριχέρη εκτός Βουλής να βολοδέρνει από δω κι από κει, στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Πού ο λαμπρός ζεν πρεμιέ με τη φαβορίτα και το κατάμαυρο μαλλί, που έκαιγε καρδιές ως ιδιοκτήτης πρακτορείου μοντέλων στο Κολωνάκι (παρακαλούμε τα κακεντρεχή σχόλια να λείπουν). Το μαλλί από μαύρο έγινε κομοδινί (καμιά φορά και λίγο διαφορετικό – άτιμο πράμα οι βαφές) και η πιάτσα των μοντέλων άλλαξε. Πλέον, ούτε σαν Καρατζαφύρερ δεν μπορεί να μοστράρει. Ο Μάκης, ο Αδωνις, ο Κυριάκος, ο Θάνος τον παράτησαν μόνο κι έρημο και στο έδρανο που φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της ευμεγέθους περιφέρειάς του στρογγυλοκάθησε ένας άλλος φύρερ, με έδρα όχι το Κολωνάκι, αλλά το New Dream της πλατείας Αττικής. Πάει, χάλασε και ο νεοφασισμός.
♦ Σαν το λαγό
«Αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είχαν αναδείξει κυβέρνηση της Αριστεράς, η εικόνα σήμερα σε όλη την Ευρώπη θα ήταν εντελώς διαφορετική. Η Ελλάδα θα ήταν το επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και ο εμβρυουλκός μεγάλων ανατροπών». Τάδε έφη Τσίπρας, στη συνεδρίαση της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε το περασμένο Σάββατο στην «Αθηναΐδα». Οποιος γνωρίζει έστω και λίγο τι σημαίνει ΕΕ, τι σημαίνει ανταγωνισμός σε επίπεδο ΕΕ, πώς καθορίζεται αυτός ο ανταγωνισμός (από τη δύναμη του κεφάλαιου, που η κυβέρνηση κάθε χώρας καταθέτει στο τραπέζι του παζαριού, και από τίποτ’ άλλο), μπορεί να καταλάβει πως αυτές οι αλαζονικές τοποθετήσεις μοιάζουν με τις παπαρολογίες του λαγού στο γνωστό ανέκδοτο. Με τη διαφορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τις λέει από το απάγγιο της αντιπολίτευσης, με τη βεβαιότητα ότι δε θα βρεθεί μπροστά στο λιοντάρι για να πει την επίσης γνωστή φράση: «λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα». Αν και όταν βρεθεί στην κυβέρνηση, ξέρουμε πολύ καλά ότι θα γίνει λαγός. Αλλωστε, προεκλογικά, και μόνο με την πίεση από δηλώσεις και δημοσιεύματα εντός και εκτός Ελλάδας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη μια κωλοτούμπα μετά την άλλη.
♦ Μυρίστηκαν ψητό
Ως γνωστόν, το παπαδαριό έχει ιδιαίτερα ευαίσθητη μύτη, όταν πρόκειται για ψητό. Δεν αφήνουν καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Κι όταν πρόκειται για κρατικό «ψητό», βάζουν μπροστά τα «κονέ» που έχουν αναπτύξει με πολιτικούς παράγοντες. Ενας τέτοιος πολιτικός παράγοντας, γνωστός για τις σχέσεις του με το παπαδαριό, από το οποίο αντλεί εκλογική στήριξη, είναι ο βουλευτής της ΝΔ και νυν υφυπουργός Εργασίας Ν. Νικολόπουλος, που από τη μέρα της τοποθέτησής του έχει ξεκινήσει μια προπαγανδιστική εκστρατεία, λες κι αυτός διοικεί το υπουργείο και όχι ο υπουργός Ν. Βρούτσης. Ο Νικολόπουλος, λοιπόν, όπως μας ενημέρωσε με δελτίο Τύπου, συναντήθηκε με τον αρχιγραμματέα της αρχιεπισκοπής Αθηνών και τον πρωτοσύγκελο του Ιερώνυμου και «κατά τη διάρκεια της συνάντησης στο υπουργείο εκφράστηκε το ενδιαφέρον της Ιεράς Αρχιεπισκοπής για συμμετοχή της σε Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας, καθώς επίσης και σε κάθε δράση που αποσκοπεί στην καταπολέμηση της φτώχειας, τη στήριξη των απόρων και ιδιαίτερα των αστέγων πολιτών». Ο ίδιος ο υφυπουργός δήλωσε ότι «εμείς ως υπουργείο, στηριζόμαστε στην Ελληνική Εκκλησία και θα την στηρίξουμε με κάθε τρόπο, ώστε μια νέα ελπίδα να φωτίσει ακόμα και τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρωπιστικής κρίσης που δημιούργησε η οικονομική κρίση στον τόπο μας».
Κοντολογίς, ψήνεται «βουτιά» του παπαδαριού και στα κονδύλια που διαχειρίζεται το υπουργείο Εργασίας. Αν δεν κάνουμε λάθος, μέχρι τώρα μ’ αυτό το υπουργείο δεν είχαν νταραβέρια οι ΜΚΟ των δεσποτάδων. Είδαν ότι υπάρχουν κάποια κονδύλια για ψευτοδράσεις υπέρ των ανέργων και σκέφτηκαν να μπουν και αυτοί στο φαγοπότι. Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες…
ΥΓ: «”Στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου, και μέσω αυτού στην Εκκλησία της Ελλάδος, η σημερινή κυβέρνηση βλέπει έναν πολύτιμο σύμμαχο στην μεγάλη προσπάθεια ανάσχεσης της φτώχειας και της ύφεσης” τόνισε με την ευκαιρία της συνάντησης ο κ. Νικολόπουλος, υπογραμμίζοντας την βεβαιότητά του ότι πολύ σύντομα θα υπάρξει συγκεκριμένο διάγραμμα δράσεων, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στην Εκκλησία που τόσα πολλά προσφέρει στην κοινωνία, να προσφέρει ακόμα περισσότερα με την βοήθεια της επίσημης ελληνικής Πολιτείας» (από δελτίο Τύπου του υφυπουργού Εργασίας). Λίγες ώρες αργότερα, ο Νικολόπουλος, με τους μισούς γενικούς γραμματείς και γενικούς διευθυντές του υπουργείου Εργασίας μαζί του, μετέβη στην αρχιεπισκοπή και συναντήθηκε με τον Ιερώνυμο και τους συνεργάτες του. Εκεί συμφώνησαν να δημιουργήσουν μια Επιτροπή «με στόχο τον σχεδιασμό και την υποβολή συγκεκριμένων δράσεων κατά της ανεργίας, της φτώχιας και του κοινωνικού αποκλεισμού». Στο δελτίο Τύπου του υπουργείου αναφέρεται ξεδιάντροπα: «Από την πλευρά του ο Αρχιεπίσκοπος επεσήμανε την ανάγκη της Ελληνικής Εκκλησίας να πληροφορείται τις δράσεις που σχεδιάζονται και εκπονούνται με Κοινοτικούς ή άλλους πόρους, ώστε να μπορεί να ενισχύει τις ποικίλες κοινωνικές και φιλανθρωπικές δράσεις της».
♦ Τζάμπα μάγκες
Με δριμύτητα καταγγέλλουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, διότι –όπως λένε– δεν απαίτησε ίδια μεταχείριση με την Ισπανία, ώστε «να βγάλει από την πλάτη του φορολογούμενου 50 δισ. που πηγαίνουν για την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών και προστίθενται στο δημόσιο χρέος» (Παπαδημούλης, «Στο Κόκκινο», 2.7.12).
Ηταν άραγε αυτό θέση του ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται ότι θα χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι και θα έκανε σκληρή διαπραγμάτευση; Ολοι θυμόμαστε προεκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών είναι ένα θετικό και απαραίτητο στοιχείο της δανειακής σύμβασης (Μνημόνιο-2) και να θέτει ένα μόνο θέμα: να μην εκδοθούν προνομιούχες μετοχές (χωρίς δικαίωμα ψήφου), αλλά κοινές μετοχές (με δικαίωμα ψήφου), ώστε το κράτος να ελέγχει την πλειοψηφία του μετοχικού κεφάλαιου των τραπεζών, αφού θα είναι αυτό που θα δανειστεί τα κεφάλαια για την ανακεφαλαίωσή τους. Ποτέ και πουθενά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβαλε ζήτημα διεκδίκησης να γίνει η ανακεφαλαίωση των τραπεζών απευθείας από τους Μηχανισμούς της ΕΕ και όχι μέσω δανείων του ελληνικού κράτους.
Η υπόθεση αυτή έχει και άλλες, σοβαρότερες πτυχές (βλέπε αναλυτικά στο σχετικό άρθρο, σε άλλες σελίδες της εφημερίδας), εμείς όμως στεκόμαστε μόνο σ’ αυτό. Με την ίδια ευκολία που ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τη σημερινή συγκυβέρνηση ότι δεν υπέβαλε τέτοιο αίτημα στη σύνοδο κορυφής, μπορεί να κατηγορηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ετοιμαζόταν για διαπραγμάτευση «με κατεβασμένα τα χέρια», αφού ουδέποτε δε διετύπωσε σχετικό αίτημα. Ας μην κάνουν τους μάγκες, λοιπόν, γιατί είναι τζάμπα μάγκες.
♦ Απατεωνίστικη ιδεοληψία
«Η περαιτέρω εμμονή στο αποτυχημένο Μνημόνιο συνιστά νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία» είπε ο Τσίπρας στο συνέδριο του Economist. «Σε κάθε περίπτωση, υποδηλώνει την υποχώρηση του ορθού λόγου έναντι του δογματισμού» συμπλήρωσε. Και μας έριξε στο καναβάτσο με το τελευταίο: «Είναι ήττα της Δημοκρατίας από τον ακραίο φανατισμό». Γαμώ την ιδεοληψία σας, το δογματισμό σας και τον ακραίο φανατισμό σας, γαμώ. Τελικά, αυτά φταίνε για όλα. Και δεν έχει βρεθεί ένας έξυπνος κεφαλαιοκράτης, βιομήχανος, τραπεζίτης, μεγαλέμπορος, ένας επιστήμονας έστω, να τους πει ότι καταστρέφουν την οικονομία με την ιδεοληψία, το δογματισμό και το φανατισμό τους. ‘Η μήπως ιδεοληπτικοί, δογματικοί και φανατικοί στην πολιτική απατεωνιά είναι ο Τσίπρας και οι ΣΥΡΙΖΑίοι; Που λένε τέτοιες παπάρες, για να κρύψουν το γεγονός ότι αυτή η πολιτική μια χαρά επιτυχημένη είναι για τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας;
♦ Γελοιότητες
Στις 26 Ιούνη, ο Δ. Χατζησωκράτης, μεγαλοστέλεχος της ΔΗΜΑΡ και επί χρόνια στενός συνεργάτης του Κουβέλη, φρόντισε να διοχετεύσει στα ΜΜΕ (χωρίς πάντως να δώσει κάποιο επίσημο κείμενο), ότι υπέβαλε την παραίτησή του από επικεφαλής της Οικονομικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, χολωμένος επειδή ο Κουβέλης τον άφησε εκτός Βουλής, επιλέγοντας την έδρα στη Β’ Αθήνας και όχι αυτή της Αιτωλοακαρνανίας.
Στις 2 Ιούλη, ο Χατζησωκράτης συνόδευσε τον Κουβέλη στο σπίτι του Σαμαρά στην Κηφισιά και μαζί με τους Λαζαρίδη (ΝΔ) και Σκανδαλίδη (ΠΑΣΟΚ) πήρε μέρος στη σύσκεψη της συγκυβερνώσας τρόικας και του οικονομικού επιτελείου. Χατζησωκράτης, Λαζαρίδης και Σκανδαλίδης είναι αυτοί που έφτιαξαν την «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης.
Ο παραιτηθείς ξεπαραιτήθηκε, προσφέροντας μια ακόμη εικόνα γελοιότητας στην αστική πολιτική ζωή της Ελλάδας.
► Αιδήμων σιωπή
Εκεί που ξέραμε ότι είχε διαμορφωθεί ο «άξονας του Νότου» με Ολάντ-Μόντι-Ραχόι, βρεθήκαμε με «άξονα» μόνο Ιταλίας-Ισπανίας στη σύνοδο κορυφής της 28ης-29ης Ιούνη. Το συνέβη; Ο γερμανογαλλικός άξονας λειτούργησε και πάλι, ο Ολάντ συναντήθηκε με τη Μέρκελ στο Παρίσι, μια μέρα πριν τη σύνοδο κορυφής και πίσω από τους τοίχους του Ελιζέ «τα μιλήσανε τα συμφωνήσανε». Ο Ολάντ, δηλαδή η Γαλλία, πήρε το Σύμφωνο Ανάπτυξης που ζητούσε (οι γαλλικές εταιρίες θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος) και ο Ολάντ άφησε τη Μέρκελ να ψαλιδίσει τα αιτήματα των Μόντι-Ραχόι, φέρνοντας τις τελικές αποφάσεις στα μέτρα της γερμανικής πολιτικής.
Εδώ στην Ελλάδα, όμως, είχαν δημιουργήσει διαφορετικές προσδοκίες. Ο «άξονας του Νότου» είχε σαν ηγετική φυσιογνωμία τον Ολάντ, που ήταν άλλωστε και το φρέσκο πρόσωπο, που υποτίθεται ότι άλλαξε τις ισορροπίες. Γι’ αυτό και τα αστικά ΜΜΕ «τήρησαν αιδήμονα σιωπή» που έλεγαν και οι παλιοί δημοσιογράφοι. Επειδή, δε, δεν μπορούσαν να πάρουν «με τις πέτρες» τον Ολάντ, έγραψαν ότι ο Ολάντ προσέφερε «διακριτική στήριξη» στους Μόντι-Ραχόι. Πώς προσέφερε διακριτική στήριξη, όμως, όταν το Σύμφωνο Ανάπτυξης υπήρξε κοινή γερμανογαλλική πρόταση και σύμφωνα με τα ρεπορτάζ οι Μόντι και Ραχόι απείλησαν ότι θα βάλουν βέτο σ’ αυτό το Σύμφωνο; Δεν γίνεται ο Ολάντ να είναι και με τη Μέρκελ στο Σύμφωνο Ανάπτυξης και με τους Μόντι-Ραχόι που απειλούσαν ότι θα μπλοκάρουν την κοινή γερμανογαλλική πρόταση.
Στην τελευταία σελίδα του προηγούμενου φύλλου της «Κ» δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Στα ύψη ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων», στο οποίο περιγραφόταν αυτός ο ανταγωνισμός ως σύγκρουση με βάση τη δύναμη του κεφάλαιου που κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο εκπροσωπεί. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώθηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής.