♦ Το τυρί και η φάκα
Οι εφημερίδες ασχολούνται κυρίως με τις αλλαγές στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Οι κυβερνητικοί βουλευτές κάνουν προτάσεις για τη μια ή την άλλη κατηγορία ασφαλισμένων, πάντα ως προς τα όρια ηλικίας. Η ΓΣΕΕ ασχολείται μόνο με τα όρια ηλικίας και διατυπώνει προτάσεις επ’ αυτών, «καταπίνοντας» την ουσία του νέου ασφαλιστικού συστήματος. Ποια είναι αυτή η ουσία; Η κατάργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και η μετατροπή της σύνταξης σε ατομική υπόθεση. Η ενασχόληση με τα όρια ηλικίας –και μάλιστα όχι με τις αλλαγές στα όρια γενικά, αλλά με συγκεκριμένες περιπτώσεις– η διατύπωση οριακών προτάσεων σ’ ένα νομοσχέδιο που δεν επιδέχεται βελτιώσεις, οδηγεί σε μια ατομικιστική αντιμετώπιση της ριζικής ανατροπής που επέρχεται στην κοινωνική ασφάλιση. Το μήνυμα που στέλνεται στους εργαζόμενους είναι «φύγε εσύ που προλαβαίνεις». Ετσι, τα πάντα μετατρέπονται σε μια προσπάθεια να διευρυνθεί ο αριθμός αυτών που «προλαβαίνουν να φύγουν». Οι εργαζόμενοι καλούνται να πουλήσουν την τάξη τους. Να πουλήσουν ακόμα και τα παιδιά τους. Αυτή η λογική οδηγεί σε ήττα στρατηγικού χαρακτήρα, γι’ αυτό και όλες οι δυνάμεις του συστήματος στρέφουν εκεί την προπαγάνδα τους.
♦ Επαγγελματίας στον γκεμπελισμό
Πάνω που η κυβέρνηση ήταν ιδιαίτερα στριμωγμένη πολιτικά με το ασφαλιστικό, χτύπησε ο Πάγκαλος. Επαγγελματίας στον γκεμπελισμό, ξέρει πότε να χτυπήσει και τι να πει για να πετύχει το στόχο του. Πρώτα καταπιάστηκε με τον Περισσό, με τη γνωστή επιχειρηματολογία του. Στη συνέχεια πρόσθεσε και τον Τσίπρα δίπλα στην Παπαρήγα, λέγοντας ότι τα λεγόμενά τους είναι αυτά που σκότωσαν και τους τρεις εργαζόμενους της Marfin και τον υπασπιστή του Χρυσοχοΐδη. Για να μην κατηγορηθεί για μονόπλευρη πολεμική, όμως, «άρπαξε» και τη ΝΔ, με τις προσλήψεις «δικών μας παιδιών» στην ΑΓΡΟΓΗ.
Ετσι, στη βαρυφορτωμένη με στοιχεία κατά της κυβέρνησης πολιτική ατζέντα, ο Πάγκαλος έριξε μπόλικες δόσεις υστερικής προπαγάνδας προς τα δεξιά και τ’ αριστερά, ξέροντας ότι όσα λέει θα συζητηθούν και θα υπάρξουν απαντήσεις από τα άλλα κόμματα. Ετσι, η ατζέντα αλάφρωσε από αντικυβερνητικό περιεχόμενο και γέμισε με υπαρκτά ή ανύπαρκτα ζητήματα που έθεσε ο Πάγκαλος. Η περισσότερη συζήτηση στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις την περασμένη Δευτέρα αφορούσε τα όσα είχε πει ο Πάγκαλος και όχι το ασφαλιστικό.
Πολλοί λένε ότι ο Πάγκαλος είναι κυκλοθυμικός και κάνει ζημιά στον εαυτό του. Λάθος. Ο Πάγκαλος είναι σήμερα αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Είναι ο μόνος από τα γκεσέμια του σημιτισμού που διασώθηκε. Διασώθηκε ακριβώς γιατί έχει το προσόν της προβοκάτσιας και του αδίστακτου γκεμπελισμού. Ποτέ δεν μιλάει τυχαία. Πάντοτε μιλάει σε συνεννόηση με το «επικοινωνιακό» επιτελείο του μεγάρου Μαξίμου. Και βέβαια, δεν χρειάζεται να του πουν τι ακριβώς θα πει. Ξέρει πολύ καλύτερα ο ίδιος. Βετεράνος γαρ.
♦ Ιδια γεύση
«Στρατηγική απεμπλοκής από το Μνημόνιο» χαράζει υποτίθεται η σαμαρική ΝΔ. Μα το ίδιο ακριβώς λέει –με διαφορετικά λόγια– και το ΠΑΣΟΚ. Οτι τα μέτρα είναι πρόσκαιρα, ότι η πολιτική που αναγκάζεται να εφαρμόσει δεν είναι πολιτική ΠΑΣΟΚ, αλλά πολιτική σωτηρίας της χώρας, ότι μόλις λυθούν τα προβλήματα θα επανέλθει στην πολιτική ΠΑΣΟΚ και άλλα τέτοια ηχηρά (και κούφια). Πώς, λοιπόν, να ξεχωρίσει η ΝΔ και να κλείσει τη («δημοσκοπική») ψαλίδα με το ΠΑΣΟΚ, όταν επιπρόσθετα είναι χρεωμένη και με την ευθύνη της οικονομικής κατρακύλας; Θα πρέπει να περιμένει αρκετά ακόμη ο Σαμαράς για να δει χαρά. Οταν δεν ενθαρύνει λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά αντίθετα τις αποδοκιμάζει, ενώ την ίδια ώρα αγκαλιάζεται με τον Καραμανλή, δεν πείθει.
♦ Αλληλεγγύη και κρατική πολιτική
Μάλλον δεν θα μαθαίναμε τίποτα για τη μυστική συνάντηση του ΥΠΕΞ της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου με τον υπουργό Εμπορίου του Ισραήλ Βενιαμίν Μπεν Ελιέζερ στις Βρυξέλλες, αν δεν ξεσπούσε καυγάς στο Τελ Αβίβ. Αλλα μέλη της κυβερνητικής συμμαχίας φοβήθηκαν ότι ο Νετανιάχου κάνει δική του πολιτική, χωρίς να τους ενημερώνει και αντέδρασαν. Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Πολέμου Εχούντ Μπαράκ διοχέτευσε προς τα ΜΜΕ την ενόχλησή του, ενώ ο ακροδεξιός υπουργός Εξωτερικών Αβιντγκορ Λίμπερμαν εκδήλωσε δημόσια την οργή του. Κυβερνητικές πηγές ανέφεραν στη «Χααρέτζ» ότι η συνάντηση Νταβούτογλου-Μπεν Ελιέζερ έγινε μετά από παρέμβαση του Ομπάμα, όμως ούτε αυτή η διαρροή μπόρεσε να σταματήσει τις αντιδράσεις ιδιαίτερα από την πλευρά Λίμπερμαν. Εμείς, όμως, ας κρατήσουμε κάτι άλλο. Την προθυμία της τουρκικής κυβέρνησης να μπει σ’ ένα παρασκηνιακό παζάρι με το Ισραήλ, υπό αμερικάνικη κηδεμονία. Μια ακόμη απόδειξη για το ότι το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με κράτη και κρατικές πολιτικές.
♦ Προς τι ο προβληματισμός;
Προβληματισμένος για την πορεία των πρώην συντρόφων του εμφανίζεται ο Τσίπρας. Δεν ξέρει αν θα σταθούν από εδώ ή από εκεί της διαχωριστικής γραμμής που ο ίδιος τραβάει (αν θεωρούν «τις επιταγές του μνημονίου σκληρές αλλά αναγκαίες»). Προφανώς δεν τον έπεισε η τοποθέτηση του Β. Λεβέντη στη συζήτηση στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή για το ασφαλιστικό, όπου συναγωνίστηκε σε αντεργατικό μένος τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (γράψαμε σχετικά στο προηγούμενο φύλλο). Ούτε τον πείθουν οι καθημερινές εμφανίσεις του Κουβέλη στα αστικά ΜΜΕ, όπου δίνει εξετάσεις νομιμοφροσύνης και συντηρητισμού στους καπιταλιστές. Οπως στην τελευταία συνέντευξή του στην «Καθημερινή», αλλά και στην ομιλία του την περασμένη Δευτέρα στην Πάτρα, όπου είπε με νόημα ότι «εμείς δεν ξεκινάμε από τη θέση να αρνούμαστε την όποια ρύθμιση», για να ξεκαθαρίσει αμέσως ότι «η διεκδίκηση του δικαιώματος στην εργασία θα πρέπει να υπολογίζει και παραμέτρους που έχουν σχέση με το γενικότερο πρόβλημα της οικονομίας. Και το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να εντάσσει τους αγώνες του μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο θα του επιτρέπει μεν να προωθεί τις δικές του διεκδικήσεις, αλλά να μην αρνείται και να μην περιφρονεί μια οικονομική κατάσταση υπαρκτή, η οποία δυνητικά ετεροκαθορίζει και τα επιμέρους ζητήματα».
Πόσο πιο καθαρά να τα πει ο άνθρωπος; Αριστερός ψάλτης της κυβέρνησης έχει γίνει, για να θυμηθούμε μια παλιότερη φράση του Παπανδρέου.
♦ Απλές αλήθειες
«Λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θέλει να αυξήσει τον τουρισμό της, που αποτελεί σημαντική βιομηχανία της εθνικής οικονομίας. Δεν έχει κανένα νόημα να έρθουν περικοπές σε μισθούς, σε συντάξεις και κοινωνικές παροχές ώστε να γίνει η Ελλάδα πιο φτηνός προορισμός διακοπών εάν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι χάνουν τις δουλειές τους και ακυρώνουν τα σχέδιά τους για διακοπές».
Απλές αλήθειες από έναν αστό οικονομολόγο, τον καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Τζορτζ Ιρβιν (άρθρο στην «Ελευθεροτυπία», 3.7.10). Αυτή η επισήμανση διαβάζεται κι αλλιώς. Αποκαλύπτει πως η υστερία για τις απεργίες στο λιμάνι δεν έχει σαν στόχο την «προστασία του τουρισμού», αλλά το τσάκισμα κάθε ιδέας εργατικής αντίστασης. Οταν κηρύσσεται παράνομη ακόμη και η απεργία της ΓΣΕΕ και του ΕΚΠ στο λιμάνι, τότε πέραν του τουρισμού είναι ο στόχος.
♦ Φασιστικού τύπου προπαγάνδα
Από τότε που άρχισαν να προωθούνται τα αντεργατικά «πακέτα», με αποκορύφωμα το Μνημόνιο με την τρόικα του διεθ-νούς χρηματιστικού κεφάλαιου, τα ΜΜΕ ανέλαβαν να καλλιεργήσουν στους εργαζόμενους το αίσθημα της συνενοχής. Ολοι φταίμε, άλλοι περισσότεροι άλλοι λιγότερο, όλοι συνηθίσαμε να καταναλώνουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε, όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για τη διαφθορά (όλοι, άλλωστε, εκλέγουμε τις κυβερνήσεις). Το ίδιο ιδεολόγημα καλλιεργούν –άλλοι συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα– και διάφοροι καλλιτέχνες που συνεντευξιάζονται στα ΜΜΕ. Ο καθένας και η καθεμιά θα πει και την παπάρα του για τα «ελαττώματά μας».
Ετσι όπως κατευθύνεται από τα ΜΜΕ αυτή η προπαγάνδα έχει καθαρά φασιστικά χαρακτηριστικά. Οταν την προηγούμενη δεκαετία βλέπαμε τα κέρδη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων να καλπάζουν και ακούγαμε τις πολιτικές ηγεσίες να καμαρώνουν γι’ αυτό και να το παρουσιάζουν σαν δείγμα ευρωστίας του ελληνικού καπιταλισμού, δεν χρειαζόμαστε άλλες αποδείξεις. Αυτά τα κέρδη ήταν λεφτά, δεν ήταν μαρουλόφυλλα. Αυτά «φαγώθηκαν» με νόμιμο τρόπο (πέρα από τις κομπίνες που πάντα συνοδεύουν τις καπιταλιστικές μπίζνες). Την ίδια περίοδο, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες ζορίζονταν από απανωτά κύματα λιτότητας. Πότε για να μπούμε στην ΟΝΕ, πότε για να χρηματοδοτηθεί η Ολυμπιάδα, πότε επειδή ο Καραμανλής με τον Αλογοσκούφη έκαναν «απογραφή» και έσπρωξαν τη χώρα στην επιτήρηση. Η κρίση θα ξέσπαγε και στην Ελλάδα. Τα βάρη της καλούνται να πληρώσουν όχι αυτοί που «τα έφαγαν», αλλά εκείνοι που δεν έχουν καμιά ευθύνη.