♦ Μας περνούν για Χαχόλους
Ο Παπανδρέου λέει το αμίμητο: «Ανθρωποι του μόχθου με πιάνουν στο δρόμο και μου λένε για την πατρίδα και το μισθό μου να θυσιάσω» (είναι τόσο αληθινό το περιστατικό, που την περιγραφή τη διάβαζε από χαρτί, με το γνωστό τρόπο που διαβάζει ο Γιωργάκης τα ελληνικά). Το alter ego του, ο Πετσάλνικος δηλώνει ότι λαμβάνει επιστολές, τηλεφωνήματα και e-mail, με τα οποία οι πολίτες του εκφράζουν τη διαθεσιμότητά τους να συμβάλλουν στην εθνική προσπάθεια, γι’ αυτό και προτείνει τη δημιουργία Ταμείου Στήριξης της Ελλάδας, που θα μαζέψει εθελοντικές εισφορές για τη μείωση του χρέους. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν είναι πολιτικά ενεργός ο μεγάλος Κίμωνας Κουλούρης, που μπορεί να πρότεινε την οργάνωση κανενός τηλεμαραθώνιου, σαν αυτούς που οργανώνονται για τα θύματα τσουνάμι ή σεισμού.
Η αστική δημοσιογραφία αναπαράγει με εγκωμιαστικό τρόπο ακόμα και αυτές τις γελοίες λαϊκίστικες δηλώσεις. Προφανώς, αυτοί που «συναντά στο δρόμο» ο Παπανδρέου μαζί μ’ αυτούς που «αλληλογραφούν» με τον Πετσάλνικο είναι περισσότεροι απ’ αυτούς που απήργησαν στις 24 Φλεβάρη κι αυτούς που βρίζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.
♦ Fairplay
To τήρησε τελικά το fairplay ο «πολύς» Ολι Ρεν. Ηρθε στην Ελλάδα με ύφος επικυρίαρχου, άκουσε τους υπουργούς να του ανακοινώνουν τα νέα μέτρα, συμπλήρωσε αυτά που στην Κομισιόν φαίνονται ανεπαρκή ή όχι αρκούντως επαρκή, πήρε τις διαβεβαιώσεις τους ότι όλα θα ανακοινωθούν μέσα στη βδομάδα και έφυγε χωρίς να ανακοινώσει ο ίδιος τίποτα. Είναι το μόνο που του ζήτησαν: να μη τους κάνει ρόμπες ανακοινώνοντας αυτός τα μέτρα. Διότι και οι Κομισάριοι σκέφτονται και ενεργούν πολιτικά και όχι μόνο τεχνοκρατικά. Μπορούν να αντιληφθούν τις πολιτικές ανάγκες μιας κυβέρνησης. Βέβαια, στις δηλώσεις που έκανε ο Ρεν μαζί με τον Παπακωνσταντίνου, ο τελευταίος υποχρεώθηκε να δηλώσει δημόσια ότι «το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, έχει κινδύνους και ρίσκα» και ήδη «κάποιοι από αυτούς τους κινδύνους είναι πλέον ορατοί» και γι’ αυτό «η κυβέρνηση, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, θα κάνει ό,τι χρειαστεί, συμπεριλαμβανομένων και νέων μέτρων, έτσι ώστε να τηρηθεί απαρέγκλιτα ο στόχος της μείωσης του ελλείμματος κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το 2010». Ετσι, ο Ρεν δεν είχε παρά να συμπληρώσει: «Θέλω να ενθαρρύνω τις ελληνικές αρχές να εξετάσουν και να ανακοινώσουν νέα μέτρα τις επόμενες ημέρες». Μη τυχόν και θεωρήσει κανείς ότι τα μέτρα θα ανακοινωθούν ερήμην του.
♦ Η αλαζονεία του κατεργάρη
Ηταν τελικά «δημιουργική λογιστική» υα περιβόητα swaps, με τα οποία οι «εκσυγχρονιστές» του Σημίτη «μείωσαν» το έλλειμμα για να βάλουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ; Αυτό είναι το μόνο ουσιαστικό ερώτημα και το μόνο στο οποίο δεν απαντά το οικονομικό επιτελείο της σημερινής κυβέρνησης. Αντίθετα, απαντά σε δευτερεύοντα ερωτήματα. Στην αρχή επιστράτευσε τη λογική… Βουλγαράκη: «τότε δεν απαγορευόταν, γι’ αυτό και το κάναμε». Στη συνέχεια, συμπλήρωσε αυτή τη λογική με το επιχείρημα-ερώτημα προς τη ΝΔ: «αφού ήταν παράνομο, γιατί δεν το καταγγείλατε;». Το επανέλαβαν εν χορώ υπουργός και υφυπουργός Οικονομικών στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή επί του νομοσχέδιου για την ίδρυση «Εθνικής Στατιστικής Αρχής».
Ο Παπακωνσταντίνου είπε: «Η EUROSTAT έκλεισε κάποια στοιχεία. Δεν θυμάμαι τη Νέα Δημοκρατία σε εκείνη την απογραφή, να αναφέρεται στο περίφημο swap της Goldman Sachs. Δεν θυμάμαι τη EUROSTAT να το αποτυπώνει στα στοιχεία της. Το θυμάστε εσείς; Τι έγινε; Δεν το ξέρατε; Μήπως ήταν νόμιμο; Μήπως τα στοιχεία και οι κανόνες τότε το επέτρεπαν και απλώς τώρα, είναι πάρα πολύ βολικό να το επικαλείσθε, σε μια προσπάθεια συμψηφισμού; Αν υπήρχε πρόβλημα, γιατί δεν το αναφέρατε τότε; Γιατί τότε η EUROSTAT δεν το ενσωμάτωσε στις δικές της εκθέσεις;». Και ο Σαχινίδης: «Σε ό,τι αφορά τα swaps, ξαναήλθε πάλι το θέμα στη συζήτηση σήμερα. Ερώτημα: Η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησε αυτή τη χώρα από τον Μάρτιο του 2004 μέχρι και τον Οκτώβριο του 2009; Εάν ναι, περιέπεσε στην αντίληψή της; Φαντάζομαι πως ναι, διότι όχι μόνο περιέπεσε στην αντίληψή της η ύπαρξη των συγκεκριμένων swaps, αλλά είχε κάνει εκτενείς αναφορές καθ’ όλη τη διάρκεια που ήταν στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, μέχρι και το 2004. Ερώτημα: Τι ακριβώς έκανε γι’ αυτά τα περίφημα swaps η Νέα Δημοκρατία από το 2004 μέχρι το 2009; Πώς τα αντιμετώπισε; Πώς τα αντιμετώπισε, από στατιστική άποψη; Και σε κάθε περίπτωση, εφ’ όσον ως αντιπολίτευση μέχρι και το 2004 έλεγχε την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και διετέλεσε ως κυβέρνηση μεταξύ 2004 και 2009, μπορεί να μας πει, γιατί δεν πήρε την παραμικρή πρωτοβουλία, εάν υπήρχε κάτι που λειτουργούσε βλαπτικά για το δημόσιο συμφέρον;».
Κοντολογίς, λένε στους γαλάζιους: αφού κάνατε τη μαλακία και δεν αναφέρατε τίποτα τότε, τώρα βουλώστε το.
♦ To ανέκδοτο της εβδομάδας
Διαβάσαμε σε φιλοκυβερνητική φυλλάδα: «Σχολιάζοντας τις εξελίξεις (σ.σ. συγχώνευση Aegean-Olympic Air), ο υπουργός Υποδομών Δημ. Ρέππας έθεσε προϋποθέσεις, επισημαίνοντας πως ζητούμενο είναι η διασφάλιση των θέσεων εργασίας, η ασφάλεια των πτήσεων και η διάθεση εισιτηρίων σε προσιτές τιμές». Δηλαδή, αυτά που δεν πρόκειται να κάνουν οι δυο εταιρίες. Γιατί αν ήταν να τα κάνουν, τότε δεν θα προχωρούσαν στη δημιουργία ενός αεροπορικού μονοπώλιου στην Ελλάδα. Και για να ‘χουμε καλό ρώτημα, πώς θα εξασφαλίσει τις προϋποθέσεις που θέτει ο Ρέππας; Υπάρχει κανένας νόμος που να υποχρεώνει τις εταιρίες να ανανεώσουν τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου (γιατί τέτοιες υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράψουν) ή να μην αυξήσουν τα εισιτήρια;
♦ Ψιλό γαζί
«Νομίζω ότι είναι καθήκον της Ευρώπης να διασφαλίσει την αλληλεγγύη ανάμεσα στις χώρες, το όλο πνεύμα της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών χωρών και θεσμών είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη». Ποιος το είπε αυτό; Ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, που τον κουβάλησαν στην Αθήνα για να συναντηθεί με τον Παπακωνσταντίνου και να κάνει αυτή τη δήλωση. Το Ecofin, η Κομισιόν, η ΕΚΤ αποφασίζουν τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα και κάποιοι σαν τον Σουλτς έρχονται για να μας προσφέρουν παρηγοριά, λες και είμαστε ηλίθιοι.
♦ Τρικυμία (1)
Είναι τόσο ζαλισμένα τα στελέχη της σαμαρικής δεξιάς, καθώς βλέπουν ότι το σύστημα «παίζει» μόνο την κυβέρνηση και καθόλου αυτούς, που ώρες-ώρες κυριολεκτικά δεν ξέρουν τι λένε. Βγήκε, για παράδειγμα τη Δευτέρα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Κ. Μαρκόπουλος και δήλωσε με σοβαρό ύφος ότι ο 14ος μισθός «έφυγε με τους έμμεσους φόρους, τον ΦΠΑ και τη μείωση των επιδομάτων», όμως αυτοί στη ΝΔ «διαφωνούν για τον 13ο μισθό». Την ίδια ώρα, ο άλλος αστέρας του σαμαρισμού, ο εκπρόσωπος Τύπου Π. Παναγιωτόπουλος, γνωστός και ως «κόκκινος Πάνος» ή «Πανάρας», καλούσε τον Παπανδρέου «εάν έχει αποφασίσει να πάρει μέτρα, να βγει και να τα πει», διότι εκείνο που έχει ανάγκη η χώρα είναι «όταν αποφασίζει η κυρίαρχη κυβέρνηση του τόπου να βγαίνει και να το κάνει άμεσα»! Τελικά, διαφωνούν με τα μέτρα ή όχι; Ελα μου ντε…
♦ Τρικυμία (2)
Την ίδια τρικυμία εν κρανίω, όμως, έχουν και οι Συνασπισμένοι και ιδίως ο Τσίπρας, που –όπως έχουμε ξαναπεί– δεν είναι σε θέση να εκφράσει με τα κατάλληλα φτιασιδώματα την οπορτουνιστική πολιτική. Tην Κυριακή, για παράδειγμα, έδινε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Λόταρ Μπίσκι και έκλεισε την τοποθέτησή του με ένα σχόλιο για τις τρέχουσες εξελίξεις. Και τι βρήκε να πει; Οτι η κυβέρνηση επιδίδεται σε «μπαράζ μυστικής διπλωματίας» χωρίς να δίνει «καμία ενημέρωση» στα κόμματα. Οτι υπάρχουν «υπαινιγμοί του πρωθυπουργού στη βουλή και νύξεις χωρίς σαφήνεια για το τι θα γίνει με τα πολύ σκληρά μέτρα που θα πονέσουν τους εργαζόμενους». Στο τέλος αμόλησε τις… ρουκέτες: «Τι διαπραγματεύεται η κυβέρνηση; Υπάρχουν κόκκινες γραμμές και ποιες είναι αυτές; Τι προτίθεται να κάνει η κυβέρνηση; Ούτε σε εμπόλεμη κατάσταση εάν βρισκόμασταν δεν θα υπήρχε τόση μυστικοπάθεια. Η πολιτική ηγεσία του τόπου όφειλε να γνωρίζει. Εμείς λέμε ότι ο ελληνικός λαός δικαιούται να γνωρίζει»!!!
Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και ο Αλέξης κρυφό καμάρι. Για φινάλε κράτησε την πρόταση για αναβολή της προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης για την οικονομία, που είχε προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πρόταση που έκανε ασμένως δεκτή η κυβέρνηση. Με τέτοια αντιπολίτευση, γιατί να μη της κάνει το χατίρι;
♦ Μαζεύονται;
Ψιλομαζεύονται οι γκαλοπατζήδες της απάτης, μετά την απεργία της 24ης Φλεβάρη. Οταν σε μια άνευρη και χωρίς προοπτική εικοσιτετράωρη συμμετέχουν τόσοι εργαζόμενοι και όταν στη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ συμμετέχουν 40.000 άνθρωποι, δεν τους παίρνει να βγάζουν γκάλοπ σύμφωνα με τα οποία το 70% συμφωνεί με τα μέτρα της κυβέρνησης. Ετσι, στο γκάλοπ της MRB για λογαριασμό της Real News είχαμε το 86,4% να λέει «όχι» στην κατάργηση του 14ου μισθού, το 87,4% στη μείωση των συντάξεων, το 71,9% στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το 78,4% στη νέα αύξηση των φόρων στα καύσιμα, το 75,3% στην αύξηση του ΦΠΑ, το 75,8% στην επιβολή φόρου στην ενέργεια, το 67% στην απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων και το 65,3% στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Στο στόχαστρο μπήκαν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι με το 58,8% να συμφωνεί με την άρση της μονιμότητας, το 58,8% με τη μείωση των επιδομάτων και το 75,1% με τη μείωση των λειτουργικών δαπανών του δημοσίου.
♦ Η σιωπή των έξυπνων
Τι έγινε, ρε παιδιά, ο ΣΕΒ; Πού εξαφανίστηκε ο Δασκαλόπουλος; Γιατί δεν «πυροβολεί» την κυβέρνηση ο δεξιός Μίχαλος, όταν τον καλούν στα «τοκ σόου»; Μούγκα στη στρούγκα των καπιταλιστών. Ούτε ανακοινώσεις ούτε δημόσιες παρεμβάσεις των στελεχών που τους εκπροσωπούν στο δημόσιο λόγο.
Οι καπιταλιστές είναι έξυπνοι άνθρωποι. Ξέρουν πως οποιαδήποτε παρέμβασή τους σήμερα θα δυσκολέψει το έργο της κυβέρνησης. Θ’ ανάψει τα λαμπάκια των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, ακόμα και των μικροαστών, που πληρώνουν το μάρμαρο. Γι’ αυτό και σιωπούν, στηρίζοντας διακριτικά την κυβέρνηση στο προσκήνιο. Είναι από τις λίγες φορές που το συνδικάτο των μεγαλοκαπιταλιστών, ο ΣΕΒ, δεν κάνει δημόσιες παρεμβάσεις, ζητώντας «άμεσα μέτρα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Τα παίρνει η κυβέρνηση αυτά τα μέτρα και οι καπιταλιστές συνεργάζονται μαζί της παρασκηνιακά, συνδιαμορφώνοντας αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τις εργασιακές σχέσεις. Είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση εκφράζει με τόσο απόλυτο τρόπο όχι μόνο τα γενικά συμφέροντα των καπιταλιστών, αλλά και τη θέλησή τους για αλλαγές σε διάφορους τομείς. Κάνουν μαζί πράξη το σλόγκαν «η κρίση είναι ταυτόχρονα και ευκαιρία».