♦ Στο πλευρό των παιδιών μας
Ο δεσπότης της Θεσσαλονίκης το είπε με το γνωστό τρόπο που εκφράζονται οι φασίστες: Οι μαθητές κάνουν καταλήψεις για ψύλλου πήδημα και σε λίγο θα μας κάψουν τα σπίτια, τις εκκλησιές και τα υπουργεία. Ο υπουργός Παιδείας (παιδί της Εκκλησίας κι αυτός, μην το ξεχνάμε) κατέφυγε στην πιο κυριλέ εκδοχή της θεωρίας των υποκινητών: «Αυτό το οποίο σε πρώτη φάση θα ήθελα να πω, κάνοντας έκκληση προς το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, είναι να διαλέξουμε έναν άλλο τόπο αντιπαράθεσης. Υπάρχουν πολλά ζητήματα στα οποία μπορούμε να αντιπαρατεθούμε ιδεολογικά και πολιτικά. Δεν είναι ανάγκη να καθιστούμε τα παιδιά μας ομήρους και θύματα ενός εποικοδομητικού πολιτικού διαλόγου, ο οποίος πρέπει να φθάσει σε ένα “δια ταύτα”». Το μόνο που δε βλέπουν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης τάξης είναι το χάλι της εκπαίδευσης, τα αδιέξοδα που βιώνουν οι νέοι, την ασφυξία των μαθητών, όλον αυτόν τον καθημερινό φασισμό που βιώνει ένα νέο παιδί και που το οδηγεί στην πρώτη του συλλογική αντίδραση: την κατάληψη του σχολείου. Ολα αυτά θα πρέπει να δουν όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, είτε είναι γονείς είτε όχι, και να βροντοφωνάζουν στον εσμό της αντίδρασης: κάτω τα χέρια από τα παιδιά μας και τους αγώνες τους, γιατί θα ‘χετε να κάνετε με μας.
♦ Tα εν οίκω μη εν δήμω (1)
Ξέσπασε κάποια στιγμή η πρώην πρωτοδίκης Κ. Μπουρμπούλια, στη δίκη για το λεγόμενο παραδικαστικό κύκλωμα: «Γιατί κατηγορείτε μόνο εμένα; Η ΑΧΟΝ δεν πήγε ποτέ κατηγορούμενη γιατί σε αυτήν είχαν ανοίξει κωδικούς όλοι οι δικαστές». Αναστάτωση στην έδρα και άμεση παρέμβαση του προέδρου: «Η κατηγορουμένη να προσέχει τι λέει!». Ο εισαγγελέας το πήρε προσωπικά και της ζήτησε «να κατονομάσει ποιοι δικαστές είχαν κωδικούς». Ατάραχη η Μπουρμπούλια, διευκρίνισε ότι δεν εννοεί τους δικαστές της έδρας και συμπλήρωσε ότι γνωρίζει δέκα δικαστές. Τότε παρενέβη ο έμπειρος δικηγόρος της για να πει πως δεν είναι επιλήψιμο να παίζουν και οι δικαστές στο Χρηματιστήριο και να καλέσει την πελάτισσά του να μην αποκαλύψει ονόματα, όπως και έγινε.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν το περιστατικό προέκυψε τυχαία ή ήταν προσχεδιασμένο. Λειτούργησε, όμως, ως προειδοποιητική βολή εκ μέρους της Μπουρμπούλια: μη διανοηθείτε να μου τα φορτώσετε όλα, γιατί θ’ ανοίξω το στόμα μου και η μπάλα θα πάρει πολλούς. Θα δούμε στο τέλος τι θα γίνει, όμως μέχρι τότε καλό θα ήταν να μαθαίναμε ποιοι δικαστές έπαιζαν στο χρηματιστήριο, την εποχή της μεγάλης ληστείας, τι ποσά έπαιζαν, σε ποιες εταιρίες, τι «γυρίσματα» έκαναν κ.λπ. Τυπικά, δεν απαγορεύεται, όπως σημείωσε ο συνήγορος της Μπουρμπούλια. Υπάρχει, όμως, θέμα και μεγάλο, δε νομίζετε; Αν κάποιοι δικαστές κονόμησαν από κάποιες «φούσκες», είναι δυνατόν να δίκαζαν εκείνους που δημιούργησαν τις «φούσκες»;
♦ Tα εν οίκω μη εν δήμω (2)
Παρόμοια είναι και η περίπτωση του οικοδομικού συνεταιρισμού «Νέα Αιολίς», που έχει καταπατήσει και οικοπεδοποιήσει δασικές εκτάσεις στην περιοχή της Σταμάτας. Την υπόθεση είχαμε αποκαλύψει πρώτοι εμείς, προ διετίας και βάλε, ενώ τελευταία (με την επικαιρότητα που έχει αποκτήσει το θέμα μετά τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές) ασχολήθηκαν και άλλα ΜΜΕ (τελευταίο παράδειγμα η εκπομπή του Ευαγγελάτου στον ΑΝΤ1). Μια παράμετρος αυτού του σκανδάλου καταπατήσεων και οικοπεδοποιήσεων σ’ έναν από τους βασικούς περιαστικούς πνεύμονες της Αττικής είναι η εμπλοκή ανώτερων και ανώτατων δικαστών, που βρέθηκαν ιδιοκτήτες οικοπέδων με παράνομο τρόπο (και εξευτελιστικό τίμημα), στα οποία έχουν ήδη χτίσει βιλάρες. Οπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, τα «δωράκια» στους δικαστές έγιναν για να βοηθούν αυτοί να «καθαρίζουν» οι οικοπεδοφάγοι με το νόμο. Θ’ ασχοληθεί κανείς από τους εν ενεργεία δικαστές με το θέμα ή θα τ’ αφήσουν να ξεχαστεί; Ας μη μιλούν, μετά, για «αυτοκάθαρση» και άλλα τέτοια ηχηρά.
♦ Αριστεροδέξια
Ο κ. Γιώργος Δελαστίκ μας είχε απασχολήσει στο προηγούμενο φύλλο με την εθνική αγωνία του, μη τυχόν και η FYROM ονομαστεί «Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια», διότι κανένας δεν θα χρησιμοποιεί ένα όνομα μακρυνάρι και όλοι θα λένε σκέτα «Μακεδονία». Ενώ αν ονομαστεί «Νέα Μακεδονία», όπως προτείνει στην ελληνική κυβέρνηση, ως τελευταία γραμμή άμυνας ο κ. Δελαστίκ, όλοι θα χρησιμοποιούν το πλήρες όνομα, κατά το πρότυπο της «Νέας Ζηλανδίας»!
Αυτή τη φορά θα μας απασχολήσουν οι… εξηγήσεις που έδωσε ο κ. Δελαστίκ, από τις στήλες του «Πριν» και όχι του «Εθνους». Μας πληροφορεί, λοιπόν, ότι «στα χρόνια που κύλησαν από το 1991, έχει εξαλειφθεί κάθε ίχνος συμπάθειας προς την ΠΓΔΜ εκ μέρους της ελληνικής Αριστεράς», διότι «αποδείχθηκε ότι έχουμε να κάνουμε με μια ληστρική αστική τάξη που έχει πάρει την εξουσία στα Σκόπια, η οποία σε κοινωνικό επίπεδο έχει παραδώσει την εργατική τάξη της χώρας εντελώς απροστάτευτη βορά στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ενώ παράλληλα έχει μετατρέψει την ΠΓΔΜ σε μισητό προτεκτοράτο των Αμερικανών».
Προφανώς, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στη γειτονική χώρα θα πρέπει να επιβληθεί ένα όνομα που θα επιλέξει η ελληνική αστική τάξη (η οποία άραγε δεν είναι εξίσου ληστρική και επιθετική και υποχείριο των ιμπεριαλιστών;)! Είναι πραγματικά εκπληκτική αυτή η επιχειρηματολογία. Λες και η αναγνώριση των εθνικών δικαιωμάτων ενός έθνους εξαρτάται από την… ποιότητα της αστικής τάξης η οποία κυριαρχεί σ’ αυτό. ‘Η λες και πριν το 1991 συμπαθούσαμε την τότε Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας, επειδή ήταν… σοσιαλιστική. Μπορεί τέτοια αισθήματα να έτρεφε ο κ. Δελαστίκ, ο οποίος δεν κρύβει το θαυμασμό και τη συμπάθειά του για τον Κίρο Γκλιγκόροφ (ανάλογα αισθήματα έτρεφε και για την ρωσόδουλη κλίκα της Καμπούλ, η οποία έκανε… επανάσταση την οποία ο αφγανικός λαός πληροφορήθηκε… από το ραδιόφωνο), αυτά όμως μας είναι αδιάφορα. Το ερώτημα είναι απλό: έχει δικαίωμα μια οποιαδήποτε χώρα να ονομάζεται όπως αυτή νομίζει (κάτι που συνήθως δεν είναι αυθαίρετο, αλλά έχει ιστορικές ρίζες); Ας μας απαντήσει επιτέλους σ’ αυτό, αντί να παίζει με τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα των αναγνωστών του, όταν γράφει στο «Πριν», και με τα εθνικιστικά αισθήματά τους, όταν γράφει στο «Εθνος».
♦ Σε ποιον τα πουλάτε αυτά;
Είπε ο Αλογοσκούφης, μιλώντας στο «9ο Ετήσιο Συνέδριο Πληροφορικής και Ψηφιακών Επικοινωνιών: «Ενώ η χώρα μας ήταν η πιο ακριβή στις ευρυζωνικές συνδέσεις έως το Μάρτιο του 2004, έχει από τον Μάρτιο του 2007 τιμές σύνδεσης που είναι πολύ κοντά στον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης των “25”. Στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, οι τιμές μειώθηκαν περισσότερο από 85%». Είναι απάτη να παίρνεις το μέσο όρο της ΕΕ των 25 κρατών και να κάνεις συγκρίσεις. Γιατί δεν δοκιμάζει ο Αλογοσκούφης να κάνει συγκρίσεις με τα κράτη της ζώνης του ευρώ, στην οποία ανήκει η Ελλάδα; Ξέρετε πόσο κοστίζει ένα πλήρες πακέτο τηλεπικοινωνιών σ’ αυτές τις χώρες; Με περίπου 30 ευρώ το μήνα έχεις σταθερή τηλεφωνία με απεριόριστες κλήσεις προς όλες τις χώρες της Ευρώπης, τις ΗΠΑ και την Αυστραλία, ευρυζωνική σύνδεση με αστρονομικές ταχύτητες και καμιά κατοσταριά κανάλια ψηφιακής τηλεόρασης. Πόσο κοστίζει ένα τέτοιο πακέτο στην Ελλάδα; Απλούστατα δεν υπάρχει. Τα μέχρι στιγμής πακέτα είναι μεταξύ 30 και 40 ευρώ και περιλαμβάνουν απεριόριστες κλήσεις μόνο εντός Ελλάδας, ενώ όσοι τα επέλεξαν αντιμετωπίζουν τεράστια τεχνικά προβλήματα. Οσο για τη σχετική μείωση των τιμών, που αφορούν μόνο το γρήγορο Internet και όχι όλο το πακέτο, το κράτος δεν κούνησε το δαχτυλάκι του. Προήλθε από τον ανταγωνισμό και τις ανακατατάξεις στο χώρο των εταιριών, αφού αυτές αφέθηκαν πρώτα ανεξέλεγκτες να «γδύνουν» τους πελάτες τους.
♦ Πρακτορεία νεοαποικισμού
Η παλιά αποικιοκρατία χρησιμοποιούσε τις ιεραποστολές, προκειμένου να βάλει πόδι στις κτήσεις της και να ελέγξει τις αντιδράσεις των λαών τους. Η νέα αποικιοκρατία, ο σύγχρονος καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός, έχει ανακαλύψει την τελευταία εικοσαετία τις λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, που είναι πιο κυβερνητικές από τις μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών κρατών και άλλα ευαγή ιδρύματα. Σαν κόρη οφθαλμού προστατεύονται αυτές οι οργανώσεις. Γι’ αυτό και κάποιες ειδήσεις, που τους χαλάνε την εικόνα, περνούν εντελώς στα ψιλά.
Οπως αυτή, για παράδειγμα, της επ’ αυτοφώρω σύλληψης εννέα Γάλλων, μελών της ΜΚΟ «Κιβωτός της Ζωής» (όνομα και πράμα). Η αστυνομία του Τσαντ τους συνέλαβε ενώ ετοιμάζονταν να φορτώσουν 100 παιδιά, που είχαν «μαζέψει» στη μεθόριο Τσαντ-Σουδάν, στην πολύπαθη περιοχή του Νταρφούρ. Τα παιδιά θα δίνονταν για υιοθεσία σε γαλλικές οικογένειες, οι οποίες βέβαια θα κατέβαλαν ένα σεβαστό ποσό στο ευαγές ίδρυμα της «Κιβωτού της Ζωής». Αλλωστε, η επιχείρηση-παιδομάζωμα ήταν ιδιαίτερα δαπανηρή. Εδώ για την τελική φάση, τότε που τους έπιασαν στα πράσα, είχαν ναυλώσει ισπανικό αεροπλάνο με επταμελές πλήρωμα. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως και η αεροπορική εταιρία και το πλήρωμα δεν πληρώθηκαν με το σύνηθες ναύλο, αλλά με το ναύλο που απαιτεί η διεκπεραίωση μιας πειρατείας με λεία παιδιά.
Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε, βέβαια, ότι πρόκειται για σύγχρονη μορφή δουλεμπόριου, που συνεχίζει επάξια τις ένδοξες παραδόσεις της αποικιοκρατίας στην πολύπαθη Αφρική. Ας μην το θεωρήσουμε, όμως, ως ένα τυχαίο, αποσπασματικό γεγονός. Για το ρόλο των ΜΚΟ πρέπει να προβληματιστούμε και να τοποθετηθούμε.