♦ Επιλεκτική ευαισθησία (1)
Από το πρωί της 17ης Νοέμβρη μάζευαν κόσμο οι ασφαλίτες. Με μοναδικό κριτήριο την εμφάνιση. Γεγονός που είναι αδιαμφισβήτητο, αφού όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι (πλην ενός που κρατήθηκε για άσχετη υπόθεση). Και όμως, η ευαισθησία που εκδηλώθηκε γι’ αυτό το προκλητικό πογκρόμ συλλήψεων ήταν άκρως επιλεκτική. Ο βουλευτής του ΣΥΝ Φ. Κουβέλης παρενέβη για να απελευθερωθούν δυο μέλη του «Κόκκινου». Και οι σπουδαστικοί σύλλογοι δεν ξεκινούσαν την πορεία αν δεν απελευθερώνονταν (πράγμα που έγινε) κάποιοι φοιτητές μέλη τους. Γιατί τόση επιλεκτικότητα, όμως; Οι υπόλοιπες δεκάδες (ενδεχομένως και εκατοντάδες) των προληπτικώς «προσαχθέντων» δεν άξιζαν την ίδια παρέμβαση; Δεν έπρεπε να εγερθεί πολιτικό ζήτημα γι’ αυτή τη φασιστική μεθόδευση του Πολύδωρα και των μπάτσων; Εστω, στη βάση του συντάγματος, βρε αδερφέ, που απαγορεύει τις προληπτικές συλλήψεις πολιτών; Θα έχουμε άδικο αν υποστηρίξουμε ότι μ’ αυτή την επιλεκτική ευαισθησία, μ’ αυτό το «αφήστε τους δικούς μας», ουσιαστικά νομιμοποιήθηκε ο αστυνομικός φασισμός;
♦ Επιλεκτική ευαισθησία (2)
Ομως, άκρως επιλεκτική ευαισθησία επέδειξαν και οι μπάτσοι, με τη δική τους λογική πάντοτε. Μερικές δεκάδες μέλη της νεολαίας ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκαν με κράνη και παλούκια στα χέρια και την έπεσαν σε νεολαίους που είχαν αράξει έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία και παρακολουθούσαν τη διέλευση των μπλοκ της πορείας. Οι ΜΑΤάδες στην αρχή έδειξαν ξαφνιασμένοι. Ο επικεφαλής τους έλαβε οδηγίες από τον ασύρματο (υπήρξαμε αυτήκοοι μάρτυρες της ερώτησης που απηύθυνε στο κέντρο, χωρίς ν’ ακούσουμε την απάντηση) και άφησε τους Πασόκους να κάνουν τη δουλειά τους. Οχι μόνο δεν τους πείραξαν, όχι μόνο δεν συνέλαβαν κανένα τους, αλλά τους άνοιξαν και δρόμο να καταφύγουν στην πλατεία Μαβίλη (μέρος απαγορευμένο για κάθε διαδηλωτή σε μέρες πορειών), όταν ο κόσμος που δέχτηκε την απρόκλητη επίθεσή τους αγρίεψε και προσπάθησε να ανταποδώσει.
♦ Μας φτύνουν
Υστερα από το θόρυβο που έγινε (τον οποίο αρχικά δεν είχαν υπολογίσει) ο ένας μετά τον άλλο (με πρώτο τον Πολύδωρα) βγαίνουν και δηλώνουν ότι για το λιντσάρισμα του Κύπριου σπουδαστή στη Θεσσαλονίκη θα γίνει ΕΔΕ και θα αποδοθούν ευθύνες. Από ποιους θα γίνει η ΕΔΕ; Από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης! Δηλαδή, από την υπηρεσία που με επίσημη ανακοίνωσή της αποφάνθηκε ότι ουδέν μεμπτόν συνέβη από τους ασφαλίτες της και πως το παιδί που λιντσαρίστηκε έπεσε και χτύπησε σε μια ζαρντινιέρα κι ένα μηχανάκι. Μας φτύνουν κατάμουτρα δηλαδή ο Πολύδωρας και οι πραίτορές του.
Οσο για τον περιβόητο πλέον εισαγγελέα Φλωρίδη, που εξέδωσε τη… δημοκρατική (έτσι τη χαρακτήρισαν Πασόκοι και νεοδημοκράτες) εγκύκλιο για την προληπτική παραβίαση του ασύλου, χρειάστηκε τρεις μέρες για να αντιδράσει και να διατάξει προκαταρκτική εξέταση. Παρασκευή βράδυ έγινε το περιστατικό, Δευτέρα αντέδρασε ο Ραν-Ταν-Πλαν Φλωρίδης.
ΥΓ: Λένε και ξαναλένε, γράφουν και ξαναγράφουν ότι ο μπατσοσυνδικαλιστής Μπαλάσκας με τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του εκθέτει την Αστυνομία. Επιτρέψτε στον Μπαλάσκα να ξέρει καλύτερα τι κάνει. Ψήφους μαζεύει και τους ψήφους θα τους πάρει από τους μπάτσους, όχι από τους δημοσιογράφους ή τους πολιτικούς. Με τον τρόπο που υπερασπίζεται το «εμείς είμαστε το κράτος» είναι ήδη… ήρωας του κλάδου των ένστολων γουρουνιών.
♦ Πρωτεργάτες
Στο προηγούμενο φύλλο της «Κ», στο θέμα το σχετικό με τους συμβασιούχους γράφηκε ότι την περίοδο που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ οι δεξιοί δήμαρχοι εφοδίαζαν τους συμβασιούχους με αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων που έλεγαν ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Πράγμα που ήταν αληθινό, βέβαια, μόνο που αυτοί το έκαναν κυρίως για αντιπολιτευτικούς λόγους. Στις αστικές εφημερίδες διαβάσαμε και στοιχεία για τέτοιους δήμους. 100 συμβασιούχοι στο Δήμο Ζωγράφου και 118 στο Δήμο Αθήνας κέρδισαν δικαστικές αποφάσεις έχοντας τις δημοτικές αρχές στο πλευρό τους. Τι έχει να πει γι’ αυτό ο πολυπράγμων Πρ. Παυλόπουλος;
♦ Τι φταίνε;
Την καλύτερη απάντηση, πάντως, δίνει ο πρώην υπουργός που συνέδεσε τ’ όνομά του με τη δημιουργία του ΑΣΕΠ. Μιλώντας στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» ο Αν. Πεπονής λέει: «Η πρόσληψη “δικών μας” για πάγιες ή διαρκείς ανάγκες με το ψευδώνυμο της σύμβασης “ορισμένου χρόνου” ή και “έργου”, ήταν από τις συνήθεις πρακτικές των εναλλασσόμενων στα εξουσιαστικά κέντρα και ψηφοθηρούντων παραγόντων». Και συνεχίζει ο απόμαχος πλέον της αστικής πολιτικής: «Ορθώς τα δικαστήρια αποφαίνονται, ότι η σχέση εργαζομένων που απασχολούνται συστηματικά και με διάρκεια για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών, έχει μετατραπεί σε αορίστου χρόνου. Επιβάλλεται να δοθεί η δίκαιη λύση. Είναι απαράδεκτο να παραμένουν χωρίς κυρώσεις αυτοί που παραβίασαν το νόμο και να τιμωρούνται οι παγιδευμένοι από την παρανομία τους. Το ερώτημα είναι έως πότε τα δύο κόμματα θα ανέχονται, ή θα ενθαρρύνουν, την προκλητική παραβίαση διατάξεων που με λόγια τις στηρίζουν. Κατά τη γνώμη μου, μόνο ειλικρινής συμφωνία των δύο κομμάτων και η επιβολή κυρώσεων για τις παραβιάσεις και καταστρατηγήσεις, δίδει οριστική λύση. Οι τηλεοπτικοί καβγάδες απλώς μας διασκεδάζουν, ή μας θλίβουν».
Πολιτικό, λοιπόν, είναι το πρόβλημα και πολιτική λύση πρέπει να δοθεί. Οι συμβασιούχοι είναι οι μόνοι που δεν φταίνε για την ομηρία τους. Αυτοί μια θέση εργασίας ζήτησαν, την πήραν και τη διατήρησή της διεκδικούν.
♦ Θρασύτατος
Με θρασύτατο και ιταμό ύφος ο εκλεκτός της ΝΔ πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ρωμύλος Κεδίκογλου μας εγκαλεί διότι… δε γνωρίζουμε καλά ελληνικά και δεν αντιληφθήκαμε το νόημα της εγκυκλίου που εξέδωσε απειλώντας με πειθαρχικές διώξεις τους δικαστές που θα δικαιώνουν απολυμένους εργαζόμενους και θα κάνουν δεκτές αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, διατάσσοντας την παραμονή τους στη δουλειά μέχρι να εκδικαστεί η αγωγή τους. Και καλά, εμείς είμαστε εξ ορισμού ταξικοί αντίπαλοι του κάθε Κεδίκογλου, όμως ισχύει το ίδιο και για τους Δικηγορικούς Συλλόγους, τη ΓΣΕΕ και τις συνδικαλιστικές ενώσεις των δικαστών, που επίσης ερμήνευσαν με τον ίδιο τρόπο την εγκύκλιό του; Βρίσκει, όμως, και τα κάνει ο Κεδίκογλου. Βλέπετε, έχει την υψηλή προστασία της κυβέρνησης, ενώ οι υπόλοιποι «θεσμοί» δεν πρόκειται να πάνε πέρα από ένα ορισμένο επίπεδο αντιπαράθεσης. Γιατί όλοι κινούνται στα όρια των ενδοσυστημικών σχέσεων και αντιπαραθέσεων.
♦ Πόθος θερμός
«Ομως, τα δεδομένα πια έχουν αλλάξει και η διάκριση Δεξιά – Αριστερά ή Πρόοδος – Συντήρηση πρέπει να αποκτήσει σύγχρονο και σαφές περιεχόμενο. Υπ’ αυτήν την έννοια, η ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου, με προγραμματικούς πολιτικούς όρους, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της προσαρμογής της σοσιαλδημοκρατίας, αποτελεί πρόκληση για όλους, αριστερούς, κεντροαριστερούς, σοσιαλιστές, κοινωνικά κινήματα. Πρόκειται, λοιπόν, για μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει σοβαρά, μακριά από τακτικισμούς, ηγεμονισμούς και περιχαρακώσεις. Ολοι έχουμε μεγάλες εμπειρίες και μεγάλες ευθύνες. Το μπορούμε».
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Ενας πόθος εξακολουθεί να φλογίζει το είναι του: να γίνει κάποια στιγμή πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και (ξανα)κλείνει το μάτι στο ΠΑΣΟΚ, τροφοδοτώντας τα σενάρια της σύγκλισης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, την ώρα που ο Αλαβάνος δηλώνει τα αντίθετα.
♦ Αλλαγές, λόγω αποτυχίας
Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση έγραψε στις οικονομικές σελίδες της ,Ελευθεροτυπίας» την περασμένη Κυριακή ο Κώστας Βεργόπουλος. Σύμφωνα με την ανάλυσή του, που επικαλείται πραγματικά στοιχεία, στην αμερικάνικη πολιτική θα επέλθουν σημαντικές αλλαγές, όχι επειδή οι Δημοκρατικοί είναι καλύτεροι από τους Ρεπουμπλικανούς, αλλά επειδή στρατιωτικά οι Αμερικανοί έπαθαν επιχειρησιακή πανωλεθρία και οικονομικά οδήγησαν την οικονομία τους σε επιδείνωση. «Η πρόβλεψη –γράφει ο Βεργόπουλος- ότι με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις θ’ αναθερμαινόταν η οικονομία δοκιμάστηκε σκληρά και δεν φάνηκε να επιβεβαιώνεται στην εποχή μας. Η συνεχής διόγκωση κερδών των υψηλών εισοδημάτων και του πετρελαϊκού-εξοπλιστικού συγκροτήματος δεν φάνηκε ικανή να χαράξει νέα και ικανοποιητική προοπτική για την αμερικάνικη οικονομία». Και καταλήγει ότι «τουλάχιστον κάποιες αλλαγές δεν είναι απλώς πιθανές, αλλά αναγκαίες».
Σωστή στην αφετηρία της η ανάλυση, αλλά εντελώς ασαφής στον τομέα της πρόβλεψης των αλλαγών. Δεν είναι του παρόντος να μιλήσουμε για το βασικό οικονομικό νόμο του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, που έχει σαν βασικά συστατικά του τη στρατωτικοποίηση της οικονομίας και τους πολέμους. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, συμπληρώνοντας το καθοριστικό σημείο που άφησε εκτός της ανάλυσής του ο Βεργόπουλος, είναι ότι οι όποιες αλλαγές στην αμερικάνικη πολιτική θα είναι οριακές και δεν θ’ αλλάζουν τον επιθετικό και φιλοπόλεμο χαρακτήρα της. Θα επιδιώξουν απλά ένα καλύτερο μείγμα πολιτικής. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό θα γίνει με κυβέρνηση Δημοκρατικών. Το ίδιο βελτιωμένο μείγμα μπορούν κάλλιστα να εφαρμόσουν και οι Ρεπουμπλικανοί.