♦ Ξέσκισμα
Τον ξέσκισε τον Μιχαλολιάκο το «Βήμα» και μαζί ξέσκισε και τον Πολύδωρα, που με ψευτιές είχε προσπαθήσει να υπερασπιστεί το συνάδελφό του στην κυβέρνηση. Πριν από μερικούς μήνες, ο Πολύδωρας με γραπτή ανακοίνωσή του διέψευδε δημοσίευμα του «Βήματος», σύμφωνα με το οποίο η έκρηξη κατά Μιχαλολιάκου στον Πειραιά σχετίζεται με άλλες ενέργειες μαφιόζικων κυκλωμάτων. Εγραφε ο Πολύδωρας: «Είναι κακόβουλα και ευθέως συκοφαντικά τα δημοσιεύματα που επιχειρούν να συνδέσουν την άνανδρη και τρομοκρατική ενέργεια της απόπειρας δολοφονίας κατά του βουλευτού τότε και σημερινού υφυπουργού Εθνικής Αμυνας Βασίλη Μιχαλολιάκου, με δράση κακοποιών του κοινού ποινικού δικαίου».
Την περασμένη Κυριακή, το «Βήμα» αποκάλυψε έγγραφο της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών της ΕΛΑΣ (δηλαδή των εργαστηρίων της Ασφάλειας), σύμφωνα με το οποίο η έκρηξη κατά Μιχαλολιάκου σχετίζεται με δυο άλλες εκρήξεις που δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγιναν από μαφιόζικα κυκλώματα για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Οι πάντες, βέβαια, γνωρίζαμε ότι η έκρηξη κατά Μιχαλολιάκου δεν είχε σχέση με οργανώσεις ένοπλης επαναστατικής βίας. Αλλωστε, αν ήταν ενέργεια κάποιας οργάνωσης, αυτή θα έβγαινε και θα αναλάμβανε την ευθύνη (γι’ αυτό γίνεται μια τέτοια ενέργεια, δε γίνεται επειδή έχουν προσωπικά με κάποιον). Τώρα, το ξέρουμε και με τη βούλα της αστυνομίας. Ο Μιχαλολιάκος, όμως, αρέσκεται να εμφανίζεται ως θύμα της «τρομοκρατίας» και να φιγουράρει πρώτη μούρη στα γνωστά μνημόσυνα. Γιατί; Τι προσπαθεί να κρύψει;
Η κυβέρνηση έχει στις τάξεις της έναν υφυπουργό που χτυπήθηκε με εκρηκτικό μηχανισμό από μαφιόζικο κύκλωμα. Δε νομίζετε ότι οφείλει να δώσει εξηγήσεις γι’ αυτό; Τι παρτίδες είχε ο υφυπουργός (ή το περιβάλλον του) μ’ αυτά τα κυκλώματα και τον έβαλαν στο στόχαστρο;
♦ Αντιδραστικοί νομικισμοί
Εναν απρόσμενο σύμμαχο βρήκε ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Θεσσαλονίκης που ζητά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ο γνωστός για τις φιλελεύθερες απόψεις του στον τομέα του Δικαίου καθηγητής Ι. Μανωλεδάκης έγραψε στον «Αγγελιοφόρο»: «Η εγκύκλιος του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, κ. Φλωρίδη, λέει ακριβώς αυτό που ορίζει ο νόμος. Το αν κάποιοι δε γνωρίζουν το νόμο και αποδίδουν όσα έκτροπα κατά καιρούς συμβαίνουν στον πανεπιστημιακό χώρο στο πανεπιστημιακό άσυλο, καλά θα κάνουν να διαβάσουν το νόμο. Με τον τρόπο αυτό θα σταματήσει επιτέλους η άγονη συζήτηση για την κατάργηση του ασύλου. Το γεγονός ότι δεν επεμβαίνει η Αστυνομία μέχρι σήμερα στις περιπτώσεις τέλεσης αυτόφωρων κακουργημάτων, αφορά την ίδια. Η εγκύκλιος του εισαγγελέα τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση».
Εκεί οδηγείται όποιος παραβλέπει την πολιτική ουσία των πραγμάτων και στέκεται σε μια στείρα νομική προσέγγιση. Ταυτίζεται με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις, στο όνομα της υπεράσπισης του νόμου και της τάξης.
♦ Μούγκα
Αστραψε και βρόντηξε ο Πάγκαλος (συνέντευξη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία») στήνοντας τον Ρουσόπουλο στο (πολιτικό) απόσπασμα: «Είναι ένα σκοτεινό φαινόμενο στην πολιτική ιστορία της χώρας». «Τον επαινώ κατά τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσε να επαινέσει κανείς τον Αρσέν Λουπέν γιατί ήταν διάσημος διαρρήκτης και δεν τον έπιανε η αστυνομία». «Είναι μια άθλια σελίδα στις σχέσεις πολιτικής ζωής και ΜΜΕ, αλλά είναι αποτελεσματικός στο άθλιο έργο που έχει αναλάβει να κάνει».
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Οχι, βέβαια, ότι ο Ρουσόπουλος μαγεύει με τη γοητεία του τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Οι τύποι αυτοί ένα δόγμα έχουν: «εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν». Λέει, λοιπόν, ο Πάγκαλος, εμμέσως πλην σαφέστατα, ότι ο Ρουσόπουλος είναι αυτός που «μπουκώνει» τους μιντιάρχες με κρατικό χρήμα και «δουλειές» για να κάνουν τη δουλειά της ΝΔ. Και τι απάντησε ο Ρουσόπουλος; Μούγκα. Οταν τον ρώτησαν στο press room απάντησε ότι παγίως δεν σχολιάζει τον Πάγκαλο! Ποιος; Ο Ρουσόπουλος που πήρε τηλέφωνο τον Ζούγκλα και επεδίωξε να ρυθμίσει παρασκηνιακά το θέμα των επιθέσεων που δέχεται από το «Πρώτο Θέμα». Τον Πάγκαλο, όμως, δε μπορεί να τον πάρει τηλέφωνο, για ευνόητους λόγους…
♦ Για την ταμπακιέρα τίποτα
Μια ολόκληρη σελίδα αφιέρωσε ο σχολιογράφος του «Ριζοσπάστη» (7.11.06) Ν. Μπογιόπουλος για να πει στους αναγνώστες του ότι οι Αμερικάνοι κάνουν παιχνίδια με τις μειονότητες στα Βαλκάνια. Μίλησε για όλα, εκτός από την ταμπακέρα: τελικά υπάρχουν ή δεν υπάρχουν εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα; Υπάρχει ή δεν υπάρχει τουρκική μειονότητα στη Θράκη; Πρέπει ή όχι να της αναγνωριστούν όλα τα δικαιώματα και πρώτα-πρώτα το δικαίωμα να προσδιορίζεται εθνικά όπως αισθάνεται; Οι κομμουνιστές έχουν χύσει αίμα υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και το δικαίωμα στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό. Πάντοτε έβλεπαν αυτό το ζήτημα από άποψη αρχών και όχι από άποψη πολιτικών σκοπιμοτήτων της άρχουσας τάξης της κυρίαρχης εθνότητας. Ομως τι σχέση έχει ο Περισσός με τον κομμουνισμό;
♦ Business as usual
Την ίδρυση ιδιωτικών σχολείων (Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων) αποφάσισε η Εκκλησία της Ελλάδος, ύστερα από εισήγηση του Χριστόδουλου. Προσέξτε, δε μιλάμε για εκκλησιαστικά σχολεία, αλλά για κανονικά ιδιωτικά σχολεία, όπως όλα τα άλλα που λειτουργούν στη χώρα μας. Μάλιστα, ο εκπρόσωπος της ΔΙΣ μητροπολίτης Αλεξανδρούπολης Ανθιμος χαρακτήρισε «φυσικό και επόμενο βήμα, τη δημιουργία ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, δεδομένου ότι η Εκκλησία έχει ήδη παιδικούς σταθμούς». Ευνόητο είναι πως το παπαδαριό ετοιμάζεται να προχωρήσει και στη δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων μόλις (και αν) αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του συντάγματος.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να υποβαθμίσει το θέμα. Η Γιαννάκου δεν έκανε κανένα σχόλιο και ο γενικός γραμματέας Καραμάνος δήλωσε ότι υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία που λειτουργούν υπό συγκεκριμένο καθεστώς (και επομένως, δικαιούνται και οι δεσποτάδες να ιδρύσουν τα δικά τους σαν καλοί επιχειρηματίες). Πιο προκλητικά, όμως, στάθηκε απέναντι στην ανακοίνωση το ΠΑΣΟΚ, με την αρμόδια τομεάρχη του Μιλένα Αποστολάκη να διαπιστώνει απλώς ότι η Εκκλησία της Ελλάδος «αποφάσισε να ακολουθήσει την παράδοση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» (!) και να προσθέτει: «Είναι αυτονόητο ότι το εγχείρημα αυτό, σε ό,τι σχετίζεται με την υλοποίησή του, δηλαδή τη χρηματοδότησή του, αφορά αποκλειστικώς την Εκκλησία. Οι πολίτες στη συνέχεια θα κρίνουν τις προθέσεις και τα αποτελέσματα του εγχειρήματος». Αφού το οικονομικό σκέλος αφορά μόνο την Εκκλησία, τότε γιατί, κυρά μου, να πληρώνουμε εμείς τους παχυλούς μισθούς των παπάδων και των δεσποτάδων;
♦ Aρχιερείς της ίντριγκας
Πολύ πρέπει να ζήλεψε ο Μητσοτάκης τις ίντριγκες των δεσποτάδων της Κύπρου, που αναβίωσαν τις λαμπρότερες σελίδες των βυζαντινών συνωμοσιών. Τελικά, αρχιεπίσκοπος εκλέχτηκε εκείνος που είχε πάρει λιγότερο από 5% των λαϊκών ψήφων (εκεί την έχουν γραμμένη τη θέληση του λαού, που υποτίθεται ότι του έχουν δώσει δικαίωμα ψήφου). Αρχιεπίσκοπος, όμως, μόνο για πέντε χρόνια, ύστερα από συμφωνία που υπέγραψε με τον εκλεκτό του ΑΚΕΛ (τον Κύκκου), με εγγυητές τέσσερις άλλους χρυσοφόρους τράγους. Μια συμφωνία που ο Κύκκου επιβεβαίωσε ότι υπάρχει, με θράσος όμως χιλίων πιθήκων δήλωσε ότι δεν είναι δημοσιοποιήσιμη (εμ βέβαια, μη μάθει ο κοσμάκης πώς μοίρασαν τα οφίκια, τις μπίζνες και τον παρά). Και καλά, οι δεσποτάδες έχουν πολλάκις αποδείξει πόσο αδίστακτοι είναι και που γράφουν το λαουτζίκο, όμως τα υποτιθέμενα προοδευτικά κόμματα τι δουλειές έχουν μαζί τους και παίζουν στο παιχνίδι;
♦ Πάντα επαναστάτης
Eίναι -νομίζουμε- η πιο σημαντική από τις συνεντεύξεις που έχει δώσει ο Δημήτρης Κουφοντίνας, αυτή που δημοσίευσε ο «Κόσμος του Επενδυτή» το περασμένο Σάββατο. Οχι γιατί βλέπουμε σ’ αυτή έναν καινούργιο Κουφοντίνα (τίποτα δε θολώνει τη ματιά του στα πράγματα, τίποτα δε κάμπτει το φρόνημά του), αλλά γιατί αυτή η συνέντευξη αποτελεί -κατά κάποιο τρόπο- ένα πρελούδιο σε μια συζήτηση που πρέπει να γίνει και θα γίνει μέσα στο κίνημα. Ο αγωνιστής που εκ των πραγμάτων προσωποποιεί τη 17Ν δεν είναι κάποιος ιδεοληπτικός (όπως προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν), αλλά ένας στοχαστής που ξέρει να αγωνίζεται και ένας αγωνιστής που ξέρει να στοχάζεται. Κι όταν τον ρωτούν αν ξανάρχιζε τι θα έκανε διαφορετικό, απαντά ως επαναστάτης:
«Oταν βλέπεις τα πράγματα από μακριά, με τη σοφία της χρονικής απόστασης, μπορείς να δεις και τα λάθη που αναπόφευκτα γίνονται στην άμεση καθημερινή δράση, με τη λογική και τους νόμους κίνησής της. Σκέφτομαι όμως ότι, αν κάναμε λάθη, δεν κάναμε λάθος στην κεντρική επιλογή μας. Τα, αναπόφευκτα, λάθη μας δεν σημαίνουν ότι οι αντίπαλοί μας είχαν δίκιο. Τώρα μπορεί να ξέρω τι θα έκανα ή τι θα απέφευγα. Η Ιστορία όμως δεν γράφεται έτσι. Iσως δεν επιμείναμε περισσότερο στη διάδοση των ιδεών, στην ανάλυση του επαναστατικού σχεδίου, στην έκθεση του τελικού στόχου, του κοινωνικού-πολιτικού οράματος, που συνακόλουθα θα σήμαινε και την προσπάθεια περαιτέρω εναρμόνισης των μέσων (αλλά και της εσωτερικής ζωής της οργάνωσης) με τον σκοπό. Θα προσέθετα και τη διστακτικότητα, αναβλητικότητα, των αναγκαίων από τα πράγματα και τις νέες συνθήκες τομών».