♦ Ομολογία συμπαιγνίας
Κυνική ομολογία συμπαιγνίας με την κυβέρνηση, για την προώθηση της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, από τον εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, που εκφράζει την επίσημη κομματική γραμμή. «Ενα τέτοιο σοβαρό θέμα πρέπει να μπορεί να συζητηθεί νηφάλια», δήλωσε ο Ν. Αθανασάκης, «και όχι μέσα στις συνθήκες κρίσης, όξυνσης και κινητοποιήσεων που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. με την πολιτική της. Μια πολιτική, με την οποία συστηματικά αμφισβητεί και υπονομεύει τη δημόσια εκπαίδευση».
Τι λέει ο Αθανασάκης; Πρώτο, ότι το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί με την κυβέρνηση ως προς την αναθεώρηση του άρθρου 16 και το άνοιγμα του δρόμου στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεύτερο, ότι εμπόδιο σ’ αυτά τους τα σχέδια στέκονται οι αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας, οι οποίοι χαλάνε την κοινοβουλευτική νηφαλιότητα. Θα περιμένουν, λοιπόν, τη στιγμή που τα κινήματα θα αποσυρθούν από το προσκήνιο, οπότε θα προωθήσουν την αντιδραστική μεταρρύθμισή τους.
♦ Πολιτική «αρχών»
Στη Νίκαια η δημοτική παράταξη του ΣΥΝ υποστήριξε στο δεύτερο γύρο τον Μπενετάτο του Περισσού, επειδή, όπως είπε ο Αλαβάνος, «οι αριστεροί πολίτες, πέρα από διαφορές, έχουν τη δύναμη και την ευκαιρία να εκφραστούν στην κατεύθυνση της κοινής δράσης και της συνεργασίας της Αριστεράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση». Ενώ στην Καρδίτσα υποστήριξαν αποφασιστικά τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, βάζοντας κι αυτοί το δικό τους λιθαράκι στην ήττα του ήδη δημάρχου, προερχόμενου από τον Περισσό, Χρ. Τέγου. Αυτό δε μπορείς να πεις, είναι μοντέρνα πολιτική… αρχών.
♦ Ποιος τον ζωντάνεψε;
Δεν μας εξέπληξε καθόλου ο (κατά δήλωσή του) αγρίως νεοφιλελεύθερος Στ. Μάνος, όταν χαρακτήρισε «απαράδεκτη» και τη σημερινή και την προηγούμενη κυβέρνηση διότι «ανέχεται τις καταλήψεις». Ούτε όταν δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να τιμωρεί τους καταληψίες μαθητές, αλλά και τους γονείς τους. Ο Μάνος ονειρεύεται μια χώρα που θα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων, στο οποίο θα βασιλεύει ο βούρδουλας. Αν αναφερόμαστε στις νέες δηλώσεις του είναι γιατί θέλουμε να υπενθυμίσουμε πως τον Μάνο, που η δεξιά του Καραμανλή είχε πετάξει στα σκουπίδια, τρομαγμένη από τη βαρβαρότητα των απόψεών του, ζωντάνεψε το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, που τον εξέλεξε βουλευτή από τη λίστα επικρατείας.
♦ Αυτόκλητοι γραφειοκράτες
Ορισμένοι φοιτητές εξακολουθούν να κάνουν δηλώσεις στα ΜΜΕ ως εκπρόσωποι του «συντονιστικού οργάνου των φοιτητών». Ενός οργάνου που γεννήθηκε την περίοδο των καταλήψεων των ΑΕΙ, αλλά μετά τη λήξη τους δεν υφίσταται. Δεν υφίσταται στην πραγματικότητα (δε μπορεί να υπάρχει συντονιστικό όργανο, όταν δεν υπάρχουν καταλήψεις ή συνελεύσεις τις οποίες να συντονίζει), δεν υφίσταται ούτε τυπικά (πότε συνεδρίασε και τι αποφάσεις πήρε;). Κάποιοι εξακολουθούν να εμφανίζονται ως αυτόκλητοι εκπρόσωποι ανύπαρκτου οργάνου, κάνοντας τα ίδια που κάνει ο Περισσός με τα διάφορα ΣΑΤΑ. Και αν την περίοδο των καταλήψεων αυτό είχε μια βάση (λειτουργούσε συντονιστικό, μολονότι δεν είχε ορίσει εκπροσώπους), τώρα αποτελεί εκδήλωση του πιο αισχρού γραφειοκρατισμού.
♦ Παλιά του τέχνη
Πάλι εκτός Alpha ο Ζούγκλας. Δεν τον άφησαν -λέει- να προβάλει μια εκπομπή για το μαύρο πολιτικό χρήμα. Την προηγούμενη φορά που ξαναβρέθηκε εκτός Alpha ήταν γιατί δεν τον άφησαν να προβάλει εκπομπή για τις παράνομες βίλες διάφορων μεγαλοπαραγόντων. Δεν είχε πρόβλημα, πάντως, να επιστρέψει στον ίδιο σταθμό ξεχνώντας την απαγόρευση. Και πάλι, αφού ενδεχομένως περιπλανηθεί σε άλλα κανάλια, μπορεί να ξαναεπιστρέψει στο κανάλι του Κοντομηνά, έχοντας ξεχάσει και τη λογοκρισία και το περιεχόμενο της εκπομπής.
Από την άλλη, οι υπεύθυνοι του καναλιού της Κάντζας, χωρίς να έχουν ανακοινώσει τίποτα επίσημα, διοχετεύουν προς τα έξω, ότι ο Ζούγκλας δεν δημοσιοποιούσε ντοκουμέντα χρηματισμού πολιτικών, αλλά μόνο κάποιες αμφίβολης ποιότητας συνεντεύξεις. Πάντως, όταν αυτούς τους ισχυρισμούς του ο Ζούγκλας τους είπε στο δελτίο ειδήσεων, ο Χατζηνικολάου δεν είπε λέξη, ούτε διαφοροποιήθηκε.
Το έργο το ‘χουμε ξαναδεί. Ο Ζούγκλας το μαγαζί του και οι καναλάρχες το δικό τους. Ο Ζούγκλας ξέρει να παίζει καλά το παιχνίδι του αποκαλυπτικού δημοσιογράφου που τον κυνηγάει το σύστημα και ταυτόχρονα να μη ξεφεύγει από τα όρια μιας επιδερμικής κριτικής. Η συνταγή έχει αποδειχτεί επιτυχημένη και θα συνεχίσει να την εκτελεί.
♦ Βρήκε το μπελά του
Εφτά λεξικά έχουν μπροστά τους οι μπάτσοι που στελεχώνουν το Γραφείο του Πολύδωρα, αλλά και πάλι δε μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το ιδίωμα που χρησιμοποιεί ο πολιτικός τους προϊστάμενος. Μια, δυο, τρεις, δε μπορεί, κάτι θα τους ξεφύγει. Τις προάλλες, λοιπόν, εκεί που ο Βύρωνας είπε «το αποκρούουμε διαρρήδην», αυτοί έγραψαν στο δελτίο Τύπου του υπουργείου «το αποκρούουμε διαρήμην». Το πήρε μια σχολιαστική στήλη του «Ριζοσπάστη» και έκανε την πλάκα της. Αυθημερόν, όμως, έλαβε επιστολή από τον εκπρόσωπο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αφού «ευχαριστούσε ειλικρινώς» για τη διόρθωση, κατέληγε: «Σε μας δεν υπάρχει ο “δαίμονας του τυπογραφείου”, γιατί διαθέτουμε Αγιο Προστάτη του Σώματος, ο οποίος εξοβελίζει τους δαίμονες. Γι’ αυτό αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας! Και γνωρίζουμε ότι για το ανθρώπινο σφάλμα μόνη παρηγοριά αποτελεί η τλημοσύνη και η προσπάθεια για να καταστούμε όχι “δαίμονες” κατά Πλάτωνα, αλλά “δαήμονες”»!! Ρε συ Βύρωνα, είναι ανάγκη να εκθέτεις τόσο τους μπάτσους σου; Αφού μόνος σου έγραψες την απάντηση (σιγά μην ήξερε ο μπάτσος τους «τλήμονες» και τους «δαήμονες»), γιατί δεν την υπέγραψες ο ίδιος και έβαλες το δυστυχή υφιστάμενό σου να υπογράψει πράγματα που δεν τα καταλαβαίνει;
♦ Λόγια βάλσαμο
«Θεωρώ ότι παραμένω επαναστάτρια και πως πάνω απ’ όλα ταυτίζομαι με το κίνημα εναντίον του πολέμου στο Ιράκ και με όλα τα κινήματα που αγωνίζονται να αποδείξουν πως “ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας” του Μπους αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για την ειρήνη και την ισότητα στον κόσμο. Αυτός ο λεγόμενος πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει έναν κόσμο πιο ασφαλή, αλλά να ενισχύσει την παγκόσμια κυριαρχία της αμερικανικής κυβέρνησης και τις πολυεθνικές. Οδήγησε στον πόλεμο του Αφγανιστάν, στον πόλεμο του Ιράκ και στον περιορισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αμερική. Αυτή η πολιτική ενισχύει το σύμπλεγμα της αμερικανικής σωφρονιστικής βιομηχανίας και επιτρέπει τα βασανιστήρια. Ταυτίζομαι με όλους τους λαούς που προσπαθούν να αντισταθούν σ’ αυτή την κυβέρνηση». Η Αντζελα Ντέιβις στη «Λιμπερασιόν». Χωρίς δικά μας σχόλια.
♦ Φιλότιμη αλλά άγονη
Φιλότιμη η προσπάθεια των φιλοπασοκικών εφημερίδων να εμφανίσουν προβλήματα και στη ΝΔ μετά τις δημοτικές εκλογές. Πλην, όμως, εντελώς άγονη. Γιατί στη ΝΔ τα προβλήματα αφορούν ορισμένους από τους μη εκλεγέντες υποψήφιους νομάρχες και δημάρχους, που βάλλουν κατά υπουργών, βουλευτών και πολιτευτών, βγάζοντας την πίκρα τους και διεκδικώντας καλύτερη μεταχείριση στο μέλλον (μερικοί από δαύτους καλοβλέπουν μια υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές και θεωρούν ότι τη δικαιούνται). Στον κεντρικό μηχανισμό της ΝΔ κανένας τριγμός δεν ακούστηκε και το ηγετικό προσωπικό δεν έβγαλε μαχαίρια για να αλληλοσφαγεί. Αντίθετα, στο ΠΑΣΟΚ είναι λιγότερη η γκρίνια που ακούγεται από τους αποτυχόντες υποψήφιους και χοντρός ο καυγάς που ξέσπασε στην ηγετική ομάδα. Στο ΠΑΣΟΚ μιλούν για έλλειμμα στρατηγικής και έλλειμμα ηγεσίας κι αυτό δεν κρύβεται πίσω από τους ψιλοκαυγάδες των βλαχοδημάρχων της ΝΔ.
♦ Κοινοβουλευτικός κρετινισμός
Νομίζουμε ότι η επικαιρότητα του τελευταίου διμήνου μας προσφέρει σπάνιο υλικό για να στοχαστούμε πάνω στην έννοια του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, έτσι όπως την έχουν ορίσει οι κλασικοί του μαρξισμού. Γιατί είναι η πρώτη φορά που είχαμε εκλογές και ταυτόχρονα σε εξέλιξη μια απεργία διάρκειας ενός κλάδου εργαζόμενων στο Δημόσιο.
Ολες οι δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα δείχνουν ότι η πλειοψηφία της λεγόμενης κοινής γνώμης θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν δίκιο και ότι πρέπει να κάνει πίσω η κυβέρνηση, για να δοθεί διέξοδος στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί στα σχολεία.
Ταυτόχρονα, οι δημοτικές και νομαρχιακές κάλπες έδειξαν ότι η κυβέρνηση δεν πλήρωσε κανένα σοβαρό πολιτικό κόστος για την αδιάλλακτη στάση που δείχνει απέναντι στα αιτήματα των εκπαιδευτικών. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση ερμήνευσε το αποτέλεσμα της κάλπης ως έγκριση της πολιτικής της.
Με άλλα λόγια, είδαμε τις δυο διαδικασίες να εξελίσσονται παράλληλα, χωρίς η μία να επηρεάζει την άλλη. Από τη μια η κοινωνική διαδικασία της απεργίας και οι συμπάθειες που συγκέντρωσε στον κόσμο (μολονότι αυτός αντιμετωπίζει προβλήματα με τα κλειστά σχολεία) και από την άλλη η πολιτική διαδικασία των εκλογών. Ε, αυτό είναι ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός. Ο λαός να μη μπορεί να συνδέσει το κοινωνικό του «είναι» με τις διαδικασίες των αστικών αντιπροσωπευτικών θεσμών. Γι’ αυτό και αυτή η αντιπροσώπευση είναι εξ ορισμού φαλκιδευμένη.