♦ «Αντιπολίτευση»
Πανομοιότυπες «κριτικές» προς την κυβέρνηση από…νταβατζίδικα έντυπα:
«Οι δηλώσεις πίστης και προσήλωσης στις μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές δεν αρκούν, ιδιαίτερα ύστερα από δυόμισι χρόνια απραξίας. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του οφείλουν να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις.
Ούτε ο ίδιος, πολύ περισσότερο η οικονομία έχουν πλέον την πολυτέλεια του χρόνου» (από το κύριο άρθρο της «Ημερησίας» του Μπόμπολα)).
Ούτε ο ίδιος, πολύ περισσότερο η οικονομία έχουν πλέον την πολυτέλεια του χρόνου» (από το κύριο άρθρο της «Ημερησίας» του Μπόμπολα)).
«Ο κ. Καραμανλής θα αναμασά συνεχώς τη λέξη “μεταρρύθμιση” αλλά δεν θα κάνει βήμα για την εφαρμογή της, ιδιαίτερα σε χώρους που καίνε, όπως το Ασφαλιστικό και η αγορά εργασίας» (από την «Ελευθεροτυπία» των Τεγόπουλου-Βαρδινογιάννη).
Οταν (υποτιθέμενες) αντιπολιτευόμενες εφημερίδες βγαίνουν στην κυβέρνηση από τα δεξιά, κάτι «παίζει» στις σχέσεις κυβέρνησης-νταβατζήδων. Κάτι έχουν πάρει οι «νταβατζήδες» και κάνουν τέτοιου είδους «αντιπολίτευση».
♦ Πρόκληση
Ενώ δεν έχουν κάνει τίποτα για να στηρίξουν τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας, ενώ απέφυγαν κάθε συμπαράσταση στον πολυήμερο αγώνα των φοιτητών και υπονομεύουν με τον τρόπο τους την απεργία διαρκείας των δασκάλων, οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ ανακοίνωσαν με καμάρι την οργάνωση φιέστας, παρουσία και του υπουργού Εργασίας, «για την αποφοίτηση των εκπαιδευομένων της πρώτης εκπαιδευτικής περιόδου της Ακαδημίας Εργασίας της ΓΣΕΕ (2005-2006) και ταυτόχρονα της έναρξης των μαθημάτων της δεύτερης εκπαιδευτικής περιόδου (2006-2007)».
Πρόκειται για το γνωστό μαγαζί που η ΓΣΕΕ φιλοδοξεί να μετατρέψει στο πρώτο «μη κρατικό» (δηλαδή ιδιωτικό) ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μόλις ολοκληρωθεί η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, την οποία μεθοδεύουν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και πότε έβαλαν την «τελετή αποφοίτησης»; Την Τετάρτη, μέρα του μεγάλου πανεκπαιδευτικού συλλαλητήριου. Μέρα που έπρεπε να εκφραστεί απ’ όλους τους εργαζόμενους η αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη εκπαιδευτική κοινότητα.
Πρόκειται για το γνωστό μαγαζί που η ΓΣΕΕ φιλοδοξεί να μετατρέψει στο πρώτο «μη κρατικό» (δηλαδή ιδιωτικό) ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μόλις ολοκληρωθεί η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, την οποία μεθοδεύουν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και πότε έβαλαν την «τελετή αποφοίτησης»; Την Τετάρτη, μέρα του μεγάλου πανεκπαιδευτικού συλλαλητήριου. Μέρα που έπρεπε να εκφραστεί απ’ όλους τους εργαζόμενους η αλληλεγγύη στην αγωνιζόμενη εκπαιδευτική κοινότητα.
♦ Το ίδιο αίσχος
«Η ΓΣΕΕ εκφράζοντας την συμπαράσταση και αλληλεγγύη της στα αιτήματα και στον αγώνα των εκπαιδευτικών, καλεί τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν αύριο ΤΕΤΑΡΤΗ 18/10/2006 στα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια απαιτώντας την ικανοποίηση και λύση των αιτημάτων της ΔΟΕ» (Δελτίο Τύπου της ΓΣΕΕ, 17.10.06).
Χωρίς ούτε μια δίωρη στάση εργασίας και αυτή τη φορά. Πάντα αρωγός της κυβέρνησης η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
♦ Τρικυμία
«Χωρίς να είμαστε σε θέση να εκφράσουμε όλους όσοι απείχαν, φαίνεται ότι ένα σημαντικό ποσοστό αυτών απείχαν εκφράζοντας ένα είδος αηδίας απέναντι στο δικομματικό καβγά και μάλιστα στο κλίμα που διαμορφώθηκε στην προεκλογική περίοδο, τα σκάνδαλα, τους διαξιφισμούς που άφησαν στο απυρόβλητο ή στο περιθώριο τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα», δήλωσε η Αλέκα Παπαρήγα το βράδυ των εκλογών. Τρικυμία εν κρανίω και (σαφέστατη) προσπάθεια σπέκουλας. Τρικυμία εν κρανίω, γιατί τελικά η αποχή δεν ήταν αυτή που λέχθηκε αρχικά ότι ήταν (γι’ αυτό και ο Περισσός έκανε γαργάρα τη δήλωση Παπαρήγα τις επόμενες μέρες). Οσο για τη σπέκουλα, φαίνεται από τη διατύπωση: δεν είμαστε σε θέση να τους εκφράσουμε όλους, αλλά κάποιους (πόσους άραγε;) τους εκφράζουμε. Ομως, όποιος κάνει αποχή φτύνει και τον Περισσό. Για να μην πούμε ότι φτύνει ειδικά τον Περισσό, που την αποχή ουδέποτε τη δέχτηκε ως πολιτική στάση.
Η ίδια η Παπαρήγα, που το βράδυ της Κυριακής σπεκουλάριζε και έγλειφε όσους έκαναν αποχή, την Τρίτη, σε συνέντευξη στο ραδιόφωνο του Alpha, δήλωνε ότι το κάλεσμα του Περισσού για το δεύτερο γύρο δεν είναι αποχή αλλά λευκό ή άκυρο.
Βλέπετε, ο σεβασμός στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι (και) γι’ αυτό το κόμμα το άπαν της πολιτικής δράσης.
Η ίδια η Παπαρήγα, που το βράδυ της Κυριακής σπεκουλάριζε και έγλειφε όσους έκαναν αποχή, την Τρίτη, σε συνέντευξη στο ραδιόφωνο του Alpha, δήλωνε ότι το κάλεσμα του Περισσού για το δεύτερο γύρο δεν είναι αποχή αλλά λευκό ή άκυρο.
Βλέπετε, ο σεβασμός στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι (και) γι’ αυτό το κόμμα το άπαν της πολιτικής δράσης.
♦ Κάπως αργά…
«Τα χώνει» άγρια στο Νταλάρα η Μαρία Δημητριάδη, με σημείωμά της που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (11.10.06).
Αφορμή η προώθησή του σε θέση «πρέσβη επί τιμή του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες». Κοντολογής, χαρακτηρίζει το Νταλάρα καριερίστα και αρριβίστα, που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Αναφέρει, μάλιστα, και ένα περιστατικό που συνέβη επί χούντας. Εγινε μια κίνηση από κάποιους διανοούμενους και μαζεύτηκαν υπογραφές για να επιτραπούν τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το κείμενο το υπέγραψαν σχεδόν όλοι οι τραγουδιστές, ακόμα και οι απολίτικοι. Ο Νταλάρας αρνήθηκε και είπε ορθά-κοφτά στους τρεις νέους που τον επισκέφτηκαν και του ζήτησαν να υπογράψει, ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι η καριέρα του κι αυτό το στόχο δεν τον ρισκάρει για τίποτα στον κόσμο.
Αφορμή η προώθησή του σε θέση «πρέσβη επί τιμή του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες». Κοντολογής, χαρακτηρίζει το Νταλάρα καριερίστα και αρριβίστα, που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Αναφέρει, μάλιστα, και ένα περιστατικό που συνέβη επί χούντας. Εγινε μια κίνηση από κάποιους διανοούμενους και μαζεύτηκαν υπογραφές για να επιτραπούν τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το κείμενο το υπέγραψαν σχεδόν όλοι οι τραγουδιστές, ακόμα και οι απολίτικοι. Ο Νταλάρας αρνήθηκε και είπε ορθά-κοφτά στους τρεις νέους που τον επισκέφτηκαν και του ζήτησαν να υπογράψει, ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι η καριέρα του κι αυτό το στόχο δεν τον ρισκάρει για τίποτα στον κόσμο.
Σωστά όλα τούτα, σωστό το «χώσιμο» στο Νταλάρα, σωστά τα μπινελίκια στους αδίστακτους καριερίστες. Εμείς, όμως, έχουμε μια απορία, βρε Μαρία. Επί σειρά ετών τα φεστιβάλ της ΚΝΕ και άλλες κομματικές φιέστες του Περισσού κορυφώνονταν με Νταλάρα. Γιατί δεν βγήκες τότε να τα πεις όλ’ αυτά; Κι αν εσύ βγήκες και τα είπες και μας έχουν διαφύγει εμάς, είμαστε έτοιμοι να σου ζητήσουμε συγνώμη. Αλλά μας περισσεύει ένα ακόμη ερώτημα: Ο Νταλάρας τη δουλειά του έκανε, την καριέρα του έχτιζε όταν συμμετείχε στις φιέστες του Περισσού. Το κόμμα, όμως, γιατί του επέτρεπε να κοροϊδεύει τον κόσμο της Αριστεράς και δεν τον ξεμπρόστιαζε; Μήπως όλα αυτά που δικαίως καταμαρτυρείς στο Νταλάρα ισχύουν στο ακέραιο και για το κόμμα με το οποίο νταραβερίζεσαι πολιτικά;
♦ Φοβούνται τη μνήμη
Για μια ακόμη φορά (την τέταρτη κατά σειρά) το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου ετοιμάζεται να απορρίψει το αίτημα της Θεοδώρας Ζησιμοπούλου, χήρας του Γρηγόρη Στακτόπουλου, για αναψηλάφιση της δίκης του νεκρού πλέον Στακτόπουλου. Η εισήγηση του αντεισαγγελέα Ζυγούρα είναι απορριπτική, με το αιτιολογικό ότι δεν υπάρχουν νέα στοιχεία.
Και όμως, όλα είναι καταγραμμένα πια από την Ιστορία. Ο Στακτόπουλος συνελήφθη για τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ και «ομολόγησε». Βάσει της ομολογίας του καταδικάστηκε σε ισόβια. Εχει τόση αξία αυτή η ομολογία, που ο ομολογήσας «συνεργός» Στακτόπουλος έχει υποδείξει ως «αυτουργούς» δύο στελέχη του ΚΚΕ, τον Αδ. Μουζενίδη και τον Ευ. Βασβανά. Ο Μουζενίδης είχε σκοτωθεί πολεμώντας στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού ένα μήνα πριν τη δολοφονία του Πολκ, ενώ ο Βασβανάς αποδεδειγμένα δεν βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη εκείνη την περίοδο. Τον Πολκ, που επεδίωκε να πάρει συνέντευξη από τον αρχιστράτηγο του ΔΣΕ, τον δολοφόνησαν οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες. Αλλωστε, το ΚΚΕ δεν είχε κανένα λόγο να τον σκοτώσει.
Ο Στακτόπουλος ξεκίνησε μόνος του το 1977 την προσπάθεια επανάληψης της δίκης. Ηθελε και με τη βούλα του νόμου να βγάλει από πάνω του το στίγμα του δολοφόνου. Πέθανε νομικά αδικαίωτος το 1988 και την προσπάθεια συνέχισε η σύζυγός του, με τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα. Βλέπετε, η ελληνική Δικαιοσύνη θεωρεί τον εαυτό της συνέχεια της Δικαιοσύνης των έκτακτων στρατοδικείων και αρνείται πεισματικά την επανάληψη μιας δίκης που στηρίχτηκε σε μια ομολογία παρμένη με βασανιστήρια. Οι μνήμες αυτής της σκευωρίας θα φωτίσουν και τις σημερινές σκευωρίες (θυμηθείτε κάτι «ομολογίες» του Ιούλη-Αυγούστου του 2002) κι αυτό δεν το θέλουν με τίποτα.
♦ Εχει πλάκα…
Εχει πλάκα ο βιομήχανος Γ. Μπουτάρης. Δε λέει «γάτα» αλλά «αυτό που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια». Θαυμάστε δήλωση: «Οι ΠΑΣΟΚογενείς τού συνδυασμού μας βεβαίως θα ψηφίσουν Αράπογλου και θα είναι συνεπείς με την ιδεολογία τους. Αφού είναι ΠΑΣΟΚ, θα ψηφίσουν τη Χρύσα. Αυτό δεν αντίκειται στις αρχές μας. Κάποιοι από αυτούς έκαναν γραπτές δηλώσεις και σε αυτές δεν λένε ότι θα ψηφίσουν Αράπογλου – λένε ότι θέλουν την ανατροπή του Παπαγεωργόπουλου. Ε, λοιπόν, το ίδιο πράγμα λέμε»!
♦ Νομιμοποίησαν το ΔΝΤ
Συνέβη και αυτό: η ΓΣΕΕ συναντήθηκε επισήμως (την Παρασκευή 13 Οκτώβρη) με αντιπροσωπεία του ΔΝΤ «στα πλαίσια διαμόρφωσης της μελέτης για την ελληνική οικονομία» (ενημέρωση από Δελτίο Τύπου της ΓΣΕΕ). Δεν συμφώνησε, βέβαια με τις απόψεις που παγίως υποστηρίζει το ΔΝΤ (αυτό δα έλειπε), όμως απάντησε αναλυτικότατα στο ερωτηματολόγιο που της υπέβαλε η αντιπροσωπεία του διεθνούς ιμπεριαλιστικού οργανισμού. Κοντολογίς, νομιμοποίησε απόλυτα το ΔΝΤ, αναγορεύοντάς το σε επίσημο συνομιλητή του θεσμικού συνδικαλιστικού κινήματος. Και αυτό -απ’ όσο μπορούμε να θυμηθούμε- γίνεται για πρώτη φορά.
Και η αντιπροσωπεία του ΔΝΤ και η κυβέρνηση που μάλλον έκανε τις σχετικές διαπραγματεύσεις μέσω ΔΑΚΕ δεν είχαν την αυταπάτη ότι η ΓΣΕΕ θα συμφωνούσε με τις νεοφιλελεύθερες απόψεις. Τη νομιμοποίηση του ΔΝΤ ήθελαν και το πέτυχαν. Οταν θα κυκλοφορήσει η νέα έκθεση του ΔΝΤ (που θα περιέχει ένα πακέτο σκληρών νεοφιλελεύθερων εισηγήσεων, με κεντρικό άξονα το ασφαλιστικό και την απελευθέρωση των απολύσεων (όπως κάθε χρόνο), θα έχει τη νομιμοποίηση και της ΓΣΕΕ, τη γνώμη της οποίας πήρε. Οπως ακριβώς γίνεται με τόσα όργανα ταξικής συνεργασίας στη χώρα μας (ΟΚΕΣ, επιτροπές υπουργείων κ.λπ.). Η κυβέρνηση θα μπορεί να ισχυρίζεται δημαγωγικά, ότι ακόμα και το ΔΝΤ συνομίλησε με τη ΓΣΕΕ και στο τέλος έκανε μια προσέγγιση καθαρά τεχνοκρατική, άρα έγκυρη. Δεν υπάρχει πια κανένας φραγμός για τους αστικοποιημένους γραφειοκράτες συνδικαλιστές.