Mε μια αποφασιστική κίνηση στη σκακιέρα του «ψυχροπολεμικού» ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, η Ρωσία έσπρωξε τα πιόνια της μπροστά, περνώντας από τη (φαινομενική) άμυνα στην επίθεση, με σκοπό να εκμεταλλευτεί τη δική της ισχύ στην παρούσα συγκυρία και τη διχοτόμηση του αντίπαλου στρατοπέδου.
Η αναγνώριση ως ανεξάρτητων κρατών των «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονιέτσκ και του Λουχάνσκ δεν αιφνιδίασε κανέναν στο στρατόπεδο της ιμπεριαλιστικής Δύσης. Ούτε καν τον Μακρόν, που δυο μέρες πρωτύτερα είχε σπεύσει να ανακοινώσει ότι… πέτυχε να κανονίσει συνάντηση του Μπάιντεν με τον Πούτιν. Είχε ήδη πάρει την κρυάδα και από την Ουάσινγκτον και από τη Μόσχα, οπότε περίμενε κι αυτός «κίνηση Πούτιν».
Ούτε οι αντιδράσεις από τη Δύση αιφνιδίασαν τη ρωσική ηγεσία. Τις περίμενε και προφανώς εκτίμησε ότι τη συμφέρει να κάνει την επιθετική κίνηση, παρά τις κυρώσεις.
Μεγαλορώσικος σωβινισμός – ωμός αντικομμουνισμός
Η σκηνοθεσία είχε όλα τα χαρακτηριστικά της μοντέρνας νεοτσαρικής μεγαλοπρέπειας. Πρώτα, ο Πούτιν, για να αποσείσει την κατηγορία ότι ενεργεί σαν δικτάτορας και αποφασίζει για τα πάντα μόνος του, συγκάλεσε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Ρωσίας και έβαλε τα μέλη του να… απαγγέλλουν εισηγήσεις σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση! Θεωρούμε σίγουρο ότι ο Πούτιν συσκέπτεται με τους στενούς συνεργάτες και συμβούλους του προτού πάρει κρίσιμες αποφάσεις (και ο τσάρος είχε συμβούλους και υπουργούς), όμως αυτό δεν ήταν σύσκεψη, ήταν τηλεοπτικό σόου που απευθυνόταν κυρίως στο ρωσικό κοινό. Η απόφαση ήταν ήδη ειλημμένη, σε συμβούλιο που έγινε με όλους τους κανόνες του απορρήτου. Το σόου στήθηκε για την τηλεόραση.
Μετά, ο Πούτιν απηύθυνε διάγγελμα προς τον ρωσικό λαό, διάρκειας 50 λεπτών, στο οποίο παρουσίασε συμπυκνωμένη τη ρωσική προπαγάνδα για το Ουκρανικό και τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ! Στο τέλος ανακοίνωσε την αναγνώριση των «Λαϊκών Δημοκρατιών» της Κοιλάδας του Ντον (Ντονμπάς) και ζήτησε από τη Δούμα να ετοιμάσει τα σχετικά σύμφωνα συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας, τα οποία εμφανίστηκαν στην ιστοσελίδα της Δούμας ελάχιστες ώρες αργότερα! Ηταν όλα έτοιμα από τα πριν.
Το άρθρο 5 του Συμφώνου προβλέπει ότι τα δύο μέρη έχουν το δικαίωμα «να οικοδομούν, χρησιμοποιούν και βελτιώνουν στρατιωτικές υποδομές, βάσεις και άλλες εγκαταστάσεις στην επικράτειά τους». Το άρθρο 6 απαγορεύει στα μέρη «να συμμετέχουν σε μπλοκ ή συμμαχίες που στρέφονται ενάντια στο άλλο μέρος». Το άρθρο 11 επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση των πολιτών. Το άρθρο 13 υποχρεώνει τα συμβαλλόμενα μέρη να προστατεύουν την «εθνική, γλωσσική, πολιτιστική και θρησκευτική ταυτότητα των εθνικών μειονοτήτων στην επικράτειά τους» (αυτό είναι για ξεκάρφωμα, φυσικά).
Χοντρικά, το διάγγελμα Πούτιν χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, ο νέος τσάρος του Κρεμλίνου προχώρησε σε μια αισχρή επίθεση ενάντια στην πολιτική των Μπολσεβίκων στο εθνικό ζήτημα, κατηγορώντας τον Λένιν και τον Στάλιν ότι έβλαψαν τη Ρωσία, διότι δημιούργησαν Δημοκρατίες που συνενώθηκαν στην ΕΣΣΔ! Για τον Πούτιν, αυτές οι Δημοκρατίες (όχι μόνον η Ουκρανία) δεν είχαν δικαίωμα ύπαρξης, διότι δημιουργήθηκαν επί «ιερών ρωσικών εδαφών»!
Εκανε και μια καφενειακού τύπου «ανάλυση» της Ιστορίας της ΕΣΣΔ, χωρίς φυσικά να διαχωρίζει την περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από την περίοδο της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, όμως βασικό του μέλημα ήταν να χτυπήσει τη διεθνιστική πολιτική των Λένιν και Στάλιν από θέσεις μεγαλορωσικού σωβινισμού, χωρίς να κρύβει τη νοσταλγία του για την περίοδο της τσαρικής αυτοκρατορίας.
Οι πρώτοι που τον χειροκρότησαν ήταν οι ηγέτες των… «Λαϊκών Δημοκρατιών». Οχι πως έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία, αλλά θα έχει σίγουρα πλάκα ο τρόπος με τον οποίο διάφοροι φιλορώσοι αριστεροί θα προσπαθήσουν να σταθούν μέσα στις ανατριχιαστικές μεγαλορωσικές ιμπεριαλιστικές διακηρύξεις του Πούτιν και να εξακολουθούν να δικαιολογούν τους ηγέτες των «Λαϊκών Δημοκρατιών», που ήταν και εξακολουθούν να είναι το μακρύ χέρι του ρωσικού ιμπεριαλισμού στο Ντονμπάς.
Για την υπό τον Πούτιν ιμπεριαλιστική ηγεσία, βέβαια, όλα είναι απλά. Ολες οι πρώην Δημοκρατίες της ΕΣΣΔ είναι «ιερά ρωσικά εδάφη», η δε Ουκρανία είναι ένα… τεχνητό δημιούργημα του Λένιν, που το ενίσχυσε ο Στάλιν, χωρίς να έχει δικαίωμα ύπαρξης ως εθνικό κράτος! Δεν είπε, βέβαια, ότι η Ρωσία θα ξανακατακτήσει αυτά τα εδάφη, αλλά διατύπωσε την απειλή έμμεσα. Ηταν σαν να έλεγε: όπως πήραμε την Κριμαία, όπως παίρνουμε το Ντονμπάς (ποιος πιστεύει ότι τα υποτιθέμενα ανεξάρτητα κράτη δε θα υπακούουν στη ρωσική πολιτική;), έτσι, σε οποιαδήποτε άλλη συγκυρία, μπορούμε να πάρουμε οποιαδήποτε άλλα από τα «ιερά ρωσικά εδάφη». Ειδικά αν οι ανταγωνιστές μας προσπαθήσουν να μετατρέψουν αυτά τα εδάφη σε βάσεις περικύκλωσης και ορμητήρια κατά της Ρωσίας.
Με τον χυδαίο αντικομμουνισμό του, ο Πούτιν δε δίστασε να συμφωνήσει και με τον Μπάιντεν και με τους ουκρανούς πολιτικούς στην «αποκομμουνιστοποίηση», δείχνοντάς τους ως πραγματικό πρότυπο «αποκομμουνιστοποίησης» τη Ρωσία!
Δε θα συζητήσουμε εδώ για τη διεθνιστική πολιτική των μπολσεβίκων, του Λένιν και του Στάλιν, βάσει της οποίας χτίστηκε μια πραγματική Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Θα θυμίσουμε απλά ότι αυτή η ένωση, που γέννησε έναν νέο πατριωτισμό, τον σοβιετικό πατριωτισμό όπως τον ονόμασε ο Στάλιν, έδειξε το μεγαλείο και την ισχύ της στη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου πολέμου, που για τους Σοβιετικούς ήταν ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Ενας πόλεμος με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, κρατικές υποδομές και οικονομία, που δόθηκε στο όνομα του σοβιετικού πατριωτισμού και όχι στο όνομα του ρωσικού, του ουκρανικού, του γεωργιανού και οποιουδήποτε άλλου εθνικισμού.
Οι Μπολσεβίκοι έχτισαν την ΕΣΣΔ πολεμώντας σ’ έναν επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο. Νίκησαν, γιατί είχαν μαζί τους την εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά όλων των εθνών της πρώην αχανούς τσαρικής αυτοκρατορίας. Αλλιώς θα ηττώνταν στρατιωτικά από τους καλοταϊσμένους «λευκούς» στρατούς του Κολτσάκ, του Ντενίκιν και του Βράγκελ. Αυτά, όμως, τα έκανε γαργάρα ο αντικομμουνιστής ιμπεριαλιστής Πούτιν, που θέλει να επιβάλει την εξουσία του με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν οι ιμπεριαλιστές: με απειλές, εκβιασμούς, οικονομικές πιέσεις, με τη φωτιά και το σίδερο αν χρειαστεί.
Από την άμυνα στην επίθεση
Στο δεύτερο μέρος του διαγγέλματός του ο Πούτιν ασχολήθηκε με το ιστορικό των σχέσεων Ρωσίας-Δύσης μετά την κατάρρευση της κρατικοκαπιταλιστικής ΕΣΣΔ. Αν θέλαμε να αποδώσουμε με λίγα λόγια τις θέσεις που παρουσίασε, θα χρησιμοποιούσαμε το εξής σχήμα: εκμεταλλευτήκατε τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την αδυναμία της Ρωσίας για να μας περικυκλώσετε, βάζοντας στο ΝΑΤΟ ολόκληρη σχεδόν την Ανατολική Ευρώπη και εγκαθιστώντας σ’ αυτήν στρατιωτικές βάσεις και οπλικά συστήματα που μας απειλούν άμεσα. Τώρα που έχουμε ανακτήσει τη δύναμή μας, θα σας σταματήσουμε. Κι αν δεν το πετύχουμε με τη διπλωματία, θα το κάνουμε ακόμα και με τον πόλεμο.
Αυτό το τμήμα του διαγγέλματος ήταν δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να απευθυνθεί στην «κοινή γνώμη» στις χώρες της Δύσης. Η Ρωσία εμφανίστηκε ως η δύναμη που επιδιώκει την ειρήνη και επεδίωξε με διπλωματικά μέσα να εξασφαλίσει εγγυήσεις ασφάλειας (μέχρι και συνομιλία του με τον Κλίντον, στην οποία αυτός –ο Πούτιν- πρότεινε συμμετοχή της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ, επικαλέστηκε ο ρώσος πρόεδρος).
Ο Πούτιν έπαιξε με το δόγμα του αμυνόμενου και του επιτιθέμενου, παρουσιάζοντας φυσικά τη Ρωσία σαν αμυνόμενη έναντι μιας Δύσης που θέλει να την αφανίσει. Βασικό επιχείρημά του ήταν οι διπλωματικές κινήσεις του τελευταίου διμήνου, στις οποίες η ρωσική διπλωματία έπαιξε μαεστρικά, διασπώντας το κατ’ όνομα ενιαίο μέτωπο των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών.
Οταν ο Μακρόν πήγε περίπου σαν επαίτης στη Μόσχα, καταθέτοντας γαλλικές προτάσεις, ο Πούτιν του απάντησε ωμά ότι δεν είναι αυτός –ο Μακρόν- ηγέτης του ΝΑΤΟ, για να δώσει βάση στα λεγόμενά του. Ηταν σαν να του έλεγε, «μην έρχεσαι σε μένα, πήγαινε στον Μπάιντεν και πίεσέ τον να δεχτεί το ρωσικό αίτημα, για γραπτή δήλωση του ΝΑΤΟ ότι η Ουκρανία δε θα γίνει μέλος του».
Οταν πήγε ο Σολτς στη Μόσχα και είπε ανοιχτά ότι η Ουκρανία δε θα μπει στο ΝΑΤΟ για όσο θα διαρκέσει η πολιτική παρουσία των σημερινών ηγετών, ο Πούτιν του απάντησε ότι τα λόγια δεν αρκούν και ότι η Ρωσία ζητάει συμφωνία με το ΝΑΤΟ, που θα λέει ξεκάθαρα ότι η Ουκρανία δε θα γίνει μέλος του.
Αυτά όλα τα επανέλαβε ο Πούτιν στο διάγγελμά του. Ηταν σαν να έλεγε: Τι φταίμε εμείς; Εμείς ζητήσαμε να συγκληθεί το συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας και να ξεκαθαριστεί ότι η Ουκρανία δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ. Το αρνήθηκαν οι Αμερικάνοι, ενώ ταυτόχρονα οι ουκρανοί εθνικιστές και νεοναζιστές προωθούσαν… γενοκτονία στο Ντονμπάς και αρνούνταν να εφαρμόσουν τη συμφωνία του Μινσκ για την ευρεία αυτονομία του Ντονιέτσκ και του Λουχάνσκ.
Γιατί εμφανίστηκε διαιρεμένο το στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών της Δύσης; Γιατί απλούστατα έχει διαφορετικά συμφέροντα. Γερμανία και Γαλλία έχουν τεράστιο δίκτυο οικονομικών σχέσεων με τη Ρωσία. Από την ενέργεια και τα καταναλωτικά και παραγωγικά εμπορεύματα μέχρι τον τραπεζικό τομέα. Οι Αμερικάνοι έχουν στόχο να περιορίσουν τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα και βαθμιαία να την εκτοπίσουν από την ευρωπαϊκή αγορά, στερώντας της (της Ρωσίας) τη μεγαλύτερη πηγή κερδών και συναλλάγματος.
Για τη σημασία που έχει το ενεργειακό στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ευρώπη-Ρωσία διαβάστε:
Ο Πούτιν και οι επιτελείς του είχαν δει την απροθυμία του γερμανογαλλικού άξονα να συμβάλει στη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας. Την ώρα που ΗΠΑ και Βρετανία έστελναν οπλισμό και στρατιωτικούς συμβούλους, η Γερμανία έστελνε… 5.000 κράνη για να έχουν να κατουράνε οι ουκρανοί πολιτοφύλακες. Η ρωσική ηγεσία είχε σίγουρα πληροφορίες για τις κυρώσεις που ετοιμάζονταν να του επιβάλουν οι Δυτικοί (τόσες συναντήσεις και τηλεδιασκέψεις έκανε ο ίδιος ο Πούτιν, χώρια οι συναντήσεις του Λαβρόφ, δεν μπορεί να μην πήραν τις πληροφορίες που ήθελαν, μέσα από τις απειλές που εκστόμιζαν οι άλλοι), ενώ έχει και το προηγούμενο της προσάρτησης της Κριμαίας στη Ρωσία, που την επέβαλε de facto, παρά τις κυρώσεις, οι οποίες πλέον έχουν εξανεμιστεί. Αυτή την περίοδο η Ρωσία βρίσκεται σε καλύτερη θέση, καθώς κερδίζει από τις υψηλές τιμές στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, ενώ αναβαθμίζει και τις σχέσεις της με την Κίνα. Αρα, για τη ρωσική ιμπεριαλιστική ηγεσία ήταν ο κατάλληλος χρόνος για να κάνει την επιθετική της κίνηση.
Επί της αρχής
Θα γίνει ή δε θα γίνει πόλεμος; Αυτό είναι το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη της πλειοψηφίας των ανθρώπων όπου Γης. Πριν απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα άλλο: τι χαρακτήρα θα έχει ένας ενδεχόμενος πόλεμος στην Ουκρανία;
«Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα» είχε γράψει ο Κλάουζεβιτς και στον Λένιν άρεσε να υπενθυμίζει αυτή τη φράση για να αναπτύσσει την κομμουνιστική προσέγγιση των πολέμων: δεν έχει σημασία ποιος αμύνεται και ποιος επιτίθεται, δεν έχει σημασία πού βρίσκονται τα στρατεύματα, δεν έχει σημασία ποιος άρχισε πρώτος και ποιος ακολούθησε, σημασία έχει ποια είναι η πολιτική που υπηρετούν οι εμπλεκόμενοι.
Εν προκειμένω, επί του Ουκρανικού συγκρούονται η ιμπεριαλιστική Ρωσία με τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ, με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στη μέση, αλλά χωρίς να αποστασιοποιούνται από το στρατόπεδο του ΝΑΤΟ. Είτε το ζήτημα αντιμετωπίζεται με ήπιας ή υψηλής έντασης διπλωματία είτε θα εξελιχθεί σε πολεμική σύρραξη, θα είναι πάντοτε μια αντιδραστική ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση απ’ όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Μια αντιπαράθεση που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των λαών (όλων των λαών) και έχει ως στόχο το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής.
Και τα δύο αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα προσπαθούν να «καταστρέψουν» τα μυαλά των ανθρώπων, πιπιλίζοντας το καθένα τη δική του καραμέλα. Στη Δύση χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς των κρατών και των διακρατικών ιμπεριαλιστικών σχηματισμών για να φιλοτεχνήσουν την εικόνα ενός Πούτιν-Χίτλερ και μιας αναθεωρητικής Ρωσίας. Η Ρωσία χρησιμοποιεί τις «άκρες» της στη Δύση και τα δικά της Μέσα προπαγάνδας για να φιλοτεχνήσει την εικόνα ενός κράτους που αμύνεται στην περικύκλωσή του.
Η προπαγάνδα της κάθε πλευράς έχει ψήγματα αλήθειας (όπως κάθε προπαγάνδα), που χρησιμοποιούνται ως καπνός παραλλαγής και στοιχείο διείσδυσης. Εύκολα μπορούν να απαντηθούν οι βασικοί ισχυρισμοί κάθε πλευράς. Δεν πρέπει, όμως, να πέσουμε στην παγίδα αυτής της συζήτησης, γιατί θα απομακρυνθούμε από την επί της αρχής τοποθέτηση, πως όταν συγκρούονται (σε όποιο επίπεδο) ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν συγκρούονται «για την αλήθεια και το δίκιο», αλλά για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Γι’ αυτό και πρέπει να σταθούμε απέναντι σε όλα τα συγκρουόμενα μέρη.
Το αν θα γίνει ή όχι πόλεμος έχει καταντήσει ανέκδοτο το τελευταίο διάστημα. Φρόντισαν γι’ αυτό οι Αμερικανοί και ο γνωστός καραγκιόζης-τυχοδιώκτης πρόεδρος της Ουκρανίας, που έδιναν ακόμα και ημερομηνίες εκδήλωσης του πολέμου! Και ο Πούτιν, που κορόιδευε τον Ζελένσκι, ψέματα έλεγε. Για να υποδεχτεί τον Σολτς σε φιλικό κλίμα και να τον ωθήσει να πει δημόσια πως η Γερμανία δε θέλει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ανακοίνωσε ότι τα στρατεύματα ολοκλήρωσαν τα γυμνάσιά τους στη μεθόριο και επιστρέφουν στις βάσεις τους στη ρωσική ενδοχώρα. Σε τρεις μέρες είχε υπογράψει το διάταγμα αναγνώρισης των «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονμπάς (είχε από δεκαημέρου στην καβάντζα το σχετικό αίτημα της Δούμας) και σε ελάχιστες ώρες η Δούμα είχε αποφασίσει να εγκρίνει την αποστολή «ειρηνευτικών στρατευμάτων» στο Ντονμπάς, προτού ακόμα υπογραφούν οι συμφωνίες μεταξύ Ρωσίας και «Λαϊκών Δημοκρατιών»!
- Θα επιτεθεί ο ουκρανικός στρατός στους ένοπλους Ρώσους του Ντονμπάς, ώστε να εμπλέξει στον πόλεμο και τα ρωσικά «ειρηνευτικά» στρατεύματα; Κι αν οι Ρώσοι τους πάρουν «παραμάζωμα», όπως το στρατό της Γεωργίας πριν από μερικά χρόνια; Θα σπρώξει το ΝΑΤΟ τον Ζελένσκι και την κλίκα του σ’ έναν τυχοδιωκτισμό, αφήνοντάς τους μετά στο έλεος της Ρωσίας; Θυμίζουμε τον πόλεμο των πέντε ημερών Γεωργίας-Ρωσίας το 2008, όταν ο φιλονατοϊκός Σαακασβίλι επιτέθηκε στη Νότια Οσετία (με ρωσικό πληθυσμό, όπως είναι και ο πληθυσμός του Ντονμπάς). Η Γεωργία συνθηκολόγησε όταν τα ρωσικά τανκς προέλασαν και έφτασαν στα περίχωρα της Τιφλίδας και η Ρωσία κέρδισε την ανεξαρτητοποίηση της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, «ιερών ρωσικών εδαφών» επίσης. Δεν έχει σημασία το ότι ελάχιστες χώρες έχουν αναγνωρίσει τα δύο «ανεξάρτητα κράτη». Σημασία έχει ότι κουμάντο σ’ αυτά κάνει η Μόσχα, έχοντας δημιουργήσει ένα θύλακα από τα βόρεια σύνορα προς το εσωτερικό της Γεωργίας (Οσετία) κι άλλον ένα στα δυτικά, με μέτωπο στη Μαύρη Θάλασσα (Αμπχαζία).
- Θα επιδιώξουν τα ρωσικά «ειρηνευτικά» στρατεύματα να ανακαταλάβουν τις περιοχές που έχασαν από τον ουκρανικό στρατό οι «Λαϊκές Δημοκρατίες» (μέχρι τη Μαριούπολη), οπότε θα επιτεθούν στα ουκρανικά στρατεύματα, ή θα το αφήσουν για επόμενη φάση, καθώς τώρα η Ρωσία παίζει το παιχνίδι του… αμυνόμενου φιλειρηνιστή;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα εμείς δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να δώσουμε κατηγορηματική απάντηση, γιατί μας λείπουν βασικά δεδομένα. Δεν πρόκειται να μιμηθούμε τους παπαρολόγους «αναλυτές», «διεθνολόγους» και το κακό συναπάντημα, που βρίσκονται και πάλι στις δόξες τους.
Το μόνο βέβαιο είναι πως τα γεγονότα τρέχουν ενώ το παρασκήνιο οργιάζει. Σ’ αυτές τις συνθήκες, πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος μιας πολεμικής ανάφλεξης ακόμα και από ένα γεγονός απ’ αυτά που ονομάζονται τυχαία (και τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται… μη τυχαία). Παρακολουθούμε τις εξελίξεις και ασφαλώς θα επανέλθουμε.
