Συμ-φονιάδες
Πρώτη φορά «αριστερό» μνημόνιο
Τέρμα τα φράγκα (και τα ευρώ και τα ψιλά τέρμα)
Πολύ αργά γι’ αλήθειες συριζαίοι…
Τα ζητούμενα παραμένουν
> Αριθμός «επίσημων» ανέργων στις ΗΠΑ (1952-1976): 1952 2 εκατομμύρια, 1953 2 εκ., 1954 4 εκ., 1955 3 εκ., 1956 5 εκ., 1957 4 εκ., 1958 4 εκ., 1959 5,5 εκ., 1960 5 εκ., 1961 4 εκ., 1962 3,5 εκ., 1963 3 εκ., 1964 3 εκ., 1965 2,5 εκ., 1966 2,8 εκ., 1967 3 εκ., 1968 3,7 εκ., 1969 4,7 εκ., 1970 5,5 εκ., 1971 5,2 εκ., 1972 4,5 εκ., 1973 6,5 εκ., 1974 9 εκ., 1975 8 εκ., 1976 7,84 εκ., 2009 15,3552 εκ.
> Στη διάρκεια της πρώτης κρίσης της βιομηχανικής περιόδου στα 1816, σ’ όλη την Ευρώπη, οι μισθοί μειώθηκαν κατά 50% σε σχέση με το 1810.
> Και στην κρίση του 1825 στην Αγγλία, η μείωση στους μισθούς άγγιξε ανάλογα επίπεδα.
> Η τρίτη οικονομική κρίση της σύγχρονης εποχής στα 1836, έφερε για πρώτη φορά μια ελάττωση των μισθών όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και στις Ενωμένες Πολιτείες.
> Στη διάρκεια της κρίσης του 1847 η φτώχεια ήταν τόσο μεγάλη που στο Παρίσι χάθηκε η έννοια του μέσου μισθού. Πολλοί εργάτες αποδέχονταν οποιαδήποτε πληρωμή προκειμένου να επιζήσουν.
> 1857: Σ’ αυτήν την κρίση τα αφεντικά της Αγγλίας μείωσαν όλους τους μισθούς. Στη βιομηχανία σιδήρου οι μειώσεις ήταν 15% κατά μέσο όρο και σε μερικές περιπτώσεις έφταναν μέχρι και 30%.
> Μετά την Κομμούνα του Παρισιού έγινε μια μείωση μισθών σε όλη την Ευρώπη. Στις ΕΠΑ στα 1873 έφθασε και το 10% κατά μέσο όρο.
> Οι υφαντουργοί, οι μεταλλουργοί και οι μεταλλωρύχοι δέχτηκαν βασικά τα πυρά της κρίσης του 1882: η μείωση των μισθών στις ΕΠΑ κυμαινόταν μεταξύ 15 και 20%.
> Στην κρίση του 1890 τα ημερομίσθια των υπερειδικευμένων εργατών ελαττώθηκαν κατά το 1/5. Το 1893 οι μισθοί της μεταλλουργικής βιομηχανίας μειώθηκαν κατά 25% και στα 1894 της βιομηχανίας μετάλλου κατά 40%.
> 1900: Ο αιώνας που άρχισε, αναγγέλθηκε στους εργάτες με μείωση στους μισθούς τους: στην Αγγλία μεταξύ του 20% και 25%, στη Γαλλία μέχρι 30%.
> Η κρίση του 1907 ήταν αφορμή για μείωση μισθών, στις ΕΠΑ κατά 18% (που έφθασε μέχρι και 40%). Το ίδιο συνέβη στην Αγγλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
> Στο τέλος του πολέμου του 1914-1918 στην αναστατωμένη από τον πληθωρισμό Ευρώπη η ελάττωση των μισθών ήταν ανυπολόγιστη. Στην Αγγλία το 1922 τα αφεντικά κατόρθωσαν, παίρνοντας αφορμή από την κρίση, να επιβάλουν αποδοχές κατά 36% μικρότερες από εκείνες του 1920.
> Στη διάρκεια της μεγάλης κρίσης του 1929 το ρεκόρ στη μείωση μισθού το είχαν οι Ενωμένες Πολιτείες: 39%. Στη Γερμανία το 1931 ήταν 20% για τους δημόσιους υπάλληλους και 15% για τους εργαζόμενους σε ιδιωτικές εταιρίες.
> 1937: Ηταν κατά κύριο λόγο κρίση αμερικανικής προέλευσης. Η σταθερή πλέον μείωση στους μισθούς έφθασε το 25% στα υφαντουργεία και το 20% στη βιομηχανία αυτοκινήτων.
> Με το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου οι εργαζόμενοι στις μη πολεμικές βιομηχανίες δέχτηκαν το 1945 μια μισθολογική ελάττωση 10%. Οι πληρωμές των εργαζομένων στις πολεμικές βιομηχανίες μειώθηκαν κατά 31% (επέστρεψαν στα επίπεδα του 1942).
> Στην κρίση του 1948 οι εργάτες μετάλλου δέχτηκαν μείωση της αγοραστικής τους δύναμης κατά 25%.
> Οι μισθοί ήδη είχαν μπλοκαριστεί στις ΕΠΑ με διάταγμα του προέδρου το 1951. Η κρίση του 1953 σταθεροποίησε τις μειώσεις.
> Μια γενική ελάττωση της πραγματικής αξίας των μισθών παρατηρήθηκε και στη Γαλλία με την εξαθλίωση του 1957. Στη συνέχεια η τάση γενικεύτηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη.
> Η ύφεση του 1960 ήταν μια δικαιολογία για την επίσημη πολιτική του περιορισμού των μισθών στην Αγγλία και σ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη. Εφτασε στο μάξιμουμ το 1961.
> Και πάλι η Αγγλία γίνεται η «πρωτοπορία» στις μισθολογικές μειώσεις το 1966. Η κυβέρνησή της καθόρισε το μπλοκάρισμα των μισθών για έξι μήνες. Η αύξηση των τιμών έκανε τα υπόλοιπα.
> Στα 1970 ήταν η σειρά των Ενωμένων Πολιτειών να αποδώσουν στο κόστος εργασίας την πηγή όλων των κακών. Η κυβέρνηση της Ουόσινγκτον μπλοκάρισε όλους τους μισθούς.
> Η αύξηση των μισθών στα 1973 συνέπεσε με τη διεθνή πολιτική των απολύσεων που θα «εφησυχάσουν» την αγορά της εργασίας. Παρατηρήθηκε φοβερή μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθοσυντήρητων.
> «Οι αληθινές Επαναστάσεις, εκείνες που δεν περιορίζονται στο να μεταβάλλουν τους πολιτικούς τύπους και το κυβερνητικό προσωπικό, μα που μεταμορφώνουν τους θεσμούς και μετατοπίζουν την ιδιοχτησία, επιτελούνται για πολύν καιρό αθέατα, πριν ξεσπάσουν φανερά κάτω απ’ την επίδραση τυχαίων περιστατικών» (Αλμπέρ Ματιέ, «Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης», πρώτος τόμος, 1946).
> Ο (καθόλου κύριος) Α. Δριμιώτης (Καθημερινή, 7-6-2015) έρχεται να επιβεβαιώσει ένα (κάπως παλιότερο) σύνθημα: «Αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι», σε «πόνημά» του. «Τέσσερις από τους τραυματίες κατέληξαν» – όχι πέθαναν (για δολοφονήθηκαν ούτε λόγος) που είναι πιο φορτισμένο. Και, βέβαια, στο ρεπορτάζ της Καθημερινής στο οποίο αναφέρεται τα της σχετικής παραγράφου αφορούν δηλώσεις των ΕΛΠΕ και μπαίνει και λιγουλάκι δήλωση των εργαζομένων. (Την δήλωση του υπουργού Λαφαζάνη ας την πάρουμε για… ανέκδοτο). Γράφει πιο κάτω ότι «πριν ολοκληρωθεί οποιαδήποτε διερεύνηση, είχαμε βρει τον ένοχο και τον καταδικάσαμε». Στα παπάρια του, δηλαδή, αν οι εργαζόμενοι αναφέρθηκαν σε «εργολαβική εταιρία που ανέλαβε τη συντήρηση της μονάδας (που) απασχολούσε ανειδίκευτο προσωπικό σε 12ωρη και 16ωρη βάση με πολύ χαμηλές αμοιβές»… Η «αντιπαράθεσή» του σε υπεράσπιση του καπιταλισμού (εννοείται) γίνεται με εκτενή αναφορά στο Τσερνόμπιλ. (Αν του μιλήσει κανείς για «παλινορθωμένο καπιταλισμό» μάλλον δε θα το καταλάβει). Λογικό (γι’ αυτόν και τα αφεντικά του) να έχει αυτή τη θέση, ως σύμβουλος επιχειρήσεων (αλήθεια πόσα παντελονιάζει το μήνα;). Και κάτι τελευταίο: το ανεκδοτάκι περί κομμουνισμού-καπιταλισμού που διατείνεται ότι προέρχεται από την Πολωνία, έχει άλλη προέλευση: από το λεγόμενο «Ράδιο Γιερεβάν», το «ράδιο αρβύλα» θα λέγαμε την εποχή του Μπρέζνιεφ (στην ελληνική έχει κυκλοφορήσει και βιβλίο…).
Βασίλης
