Δεν το είπαν οι παπαγάλοι: η αποχή είναι μεγάλη
Προεκλογικές συγγρού-σεις
Αλληλεγγύη στο Ν. Κουνταρδά
Εκλ. τμήμα – Boom-boom
Εργολαβείν και δουλεμπορείν (still on the agenda)
♦ Να και μία «κοινωνική προσφορά» (όχι του Αντέννα) αλλά του Ριζοσπάστη (24-5-09): ένθετο του υπουργείου Υγείας (για τη γρίπη των μπάτσων).
♦ «Ο κινηματογράφος είναι το αντίθετο του θεάτρου, όπου οι πρόβες διαδέχονται η μια την άλλη μέχρι να πλησιάσεις στο ζητούμενο αποτέλεσμα, χωρίς να πιέζεσαι να φτάσεις αμέσως σε αυτό. Στον κινηματογράφο, κάθε μέρα πρέπει να προχωρείς, να τελειώσεις μία σκηνή για να περάσεις στην επόμενη. Εάν δεν τα καταφέρνεις, είσαι χαμένος και έχεις τρομακτικό στρες, γιατί τα προσκόμματα δεν έρχονται μόνο από τους ηθοποιούς, αλλά κι από χιλιάδες μικροπράγματα, το φως, τη βροχή, διάφορα απρόοπτα. Κάθε που ανοίγεις τα μάτια σε καταλαμβάνει μια αγωνία, και κάθε βράδυ μια ανακούφιση ή ένα συναίσθημα στέρησης. Μετά, ξανακολλάμε τα κομμάτια στο μοντάζ αλλά ξέρουμε καλά, εκ των προτέρων, αν μία σκηνή λειτουργεί ή όχι. Τότε, αν μία σκηνή είναι αποτυχημένη αλλά βρίσκεται σε μια στιγμή όπου η δραματική ένταση είναι αρκετά μεγάλη, ο θεατής δε θα το παρατηρήσει. Αν όμως δυο ή τρεις αποτυχημένες σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη, γίνεται επικίνδυνο. Καμιά ταινία, όποια κι αν είναι, δεν είναι απόλυτα πετυχημένη. Το μυστικό είναι να ξέρεις πώς θα κάνεις ζαβολιές όταν κάτι δεν πάει καλά» (Michael Haneke, στο περ. Repérages, τ.3 φθινόπωρο 2003).
♦ Προαγωγός του σοσιαλισμού η Κούβα: τώρα και «επανέναρξη εγχειρήσεων αλλαγής φύλου» – ανακοίνωση της κας Μαριέλα Κάστρο, κόρης του Ραούλ Κάστρο («σύντροφος του Περισσού», πάρτε παράδειγμα…).
♦ «ΠΡΟΩΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ/ Ο Μότσαρτ/ πέθανε/ τριάντα πέντε ετών/ Πρέπει άραγε να θρηνήσω/ όταν η μέση ηλικία/ στην Περσία φτάνει/ τα τριάντα χρόνια/ Ο Σοπέν/ πέθανε/ τριάντα εννιά ετών/ Τριάντα εννιά ετών/ ηλικία στο Εκουαδόρ/ είναι επίτευγμα σπουδαίο/ Ο Ρεμπώ/ πέθανε/ τριάντα εφτά χρονών/ Στο Κέηπ-Τάουν/ θα ‘ταν ανάμεσα στους γεροντότερους/ Ας μη θρηνούμε/ για εκείνους που πήγαν από πρώιμο θάνατο/ Καλύτερα ας φροντίσουμε/ να πεθαίνουν νωρίς/ όσοι είναι υπεύθυνοι/ για τους πρώιμους θανάτους/ στην Περσία, Εκουαδόρ, Κέηπ-Τάουν/ Ετσι θα τιμήσουμε/ τους κλασσικούς μας» (Πέτερ-Πάουλ Τσαλ: «Ποιήματα»).
♦ Ριζοσπάστης, 24-5-09: Η αναφορά στο Χ. Φλωράκη δεν έχει ούτε μία γραμμή για την περίοδο της «οικουμενικής». Στο ίδιο φύλλο (internet) ούτε ΜΙΑ γραμμή για τους εργαζόμενους.
♦ Από την Αυγή, 24-5-09 (συνέντευξη Ν. Κωνσταντόπουλου): «Δυστυχώς δεν έχει την πολιτική τόλμη (σ.σ.:η σοσιαλδημοκρατία) για γενναία αυτοκριτική και την προγραμματική έμπνευση για τολμηρές πρωτοβουλίες, προς ένα νέο όραμα της ανθρωπότητας και μια νέα σχέση με τις δυνάμεις της αριστερής κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτό ισχύει και γι’ αυτές τις δυνάμεις». Δηλαδή, κόψε-ράψε, θα γίνει (ο ίδιος βέβαια) κάποιος Πρόεδρος, ας πούμε…
♦ Η ΕΠΟΧΗ, 17-5-09: «Για μια Ευρώπη κόκκινη, πράσινη, μωβ». Και κάτι προς το σαλατί, έχετε;
♦ «Η ζωή του ήταν …μια απολιτίκ επανάσταση. Οταν ο “προοδευτικός κόσμος” αγωνιζόταν κατά της δικτατορίας, ο Τζούμας κι η παρέα του αγωνίζονταν να επιβάλλουν το σινεμά του Γκοντάρ, του Φελίνι, του Μπουνιουέλ» (Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 10-4-09). Οταν ο εστετισμός ανακηρύσσεται (κατά το δοκούν) επανάσταση και φτύνει κατάμουτρα τον «προοδευτικό κόσμο» που γέμισε τα ξερονήσια της φασιστικής χούντας.
♦ Επειδή βιάστηκαν να πανηγυρίσουν για το «καινούριο πρόσωπο» στη Ν. Αφρική κάποιοι στην Ελλάδα, να εισπράξουν την είδηση ότι τον Απρίλη του 2009 οι γιατροί 28 δημόσιων νοσοκομείων απέργησαν (παρά και ενάντια στη νομοθετική απαγόρευση κάθε απεργίας τους). Λεπτομέρεια; Η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής είναι (στην ουσία) το ANC (Μαντέλα, Μπέκι κ.ά.) COSATU (Ομοσπονδία Συνδικάτων) και SACP («Κ»Κ. Ν. Αφρικής). Και (άλλη) μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Το 2007 ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας της χώρας Τσαρλς Νκακούλα ξαμόλησε το στρατό και τους μπάτσους κατά απεργών δημόσιων υπάλληλων. Ο Νκακούλα (τότε) ήταν στέλεχος του «Κ»Κ. Ν. Αφρικής. (οι πληροφορίες από WORKERS VANGUARD, 8-5-09).
♦ Το «αυτάκι» τραβάει η «Διαδρομή Ε.» σε κάποιους στη Θεσσαλονίκη «σχετικά με την κατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ» (φ.83, Μάης 2009, σελ.5).
♦ Αναφανδόν και ασκαρδαμηκτί η ΟΑΚΚΕ υπέρ του Παυλίδη – πλάκα (;) έχει. (Νέα Ανατολή, Απρίλης 2009). Πρέπει –οπωσδήποτε– να μας πουν τι πίνουν…
♦ Απολαύστε από ΠΡΙΝ, 24-5-09: «Πρώτο, γιατί στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης απαιτείται μια αντικαπιταλιστική, επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά. Δεύτερο, γιατί σήμερα απαιτούνται ένα κίνημα και μια Αριστερά που να μπορούν να έρθουν σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Τρίτο, γιατί απαιτείται μια Αριστερά της ανατροπής, της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας, καθώς με τον Δεκέμβρη του 2008 έχουμε πλέον μπει σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης. Τέταρτο, γιατί χρειάζεται σήμερα μια Αριστερά της μαχητικής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης. Και τέλος, μπλα-μπλα-μπλα. Μα είναι όλα αυτά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα ρωτήσουν καλόπιστοι και κακόπιστοι. Θα ήμασταν για γέλια εάν απαντούσαμε “ναι”. Το ΝΑΡ (και η κάθε δύναμη από τη δική της σκοπιά) έχει συνείδηση των κραυγαλέων ανεπαρκειών, των μεγάλων αντιφάσεων, το αναπάντητο ακόμα της πρόκλησης. Το εγχείρημα δε θα κριθεί στις εκλογές». Επειδή το έχουμε ξαναδεί το έργο: αφού μόνοι τους ομολογούν ότι η «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» είναι μια προεκλογική συγκόλληση, τι άλλο να προσθέσουμε;
♦ «Οι “περίφημες” επιχειρήσεις του ΚΚΕ, όπως η “Τυποεκδοτική”, ο “902”, η “Σύγχρονη Εποχή”, είναι από εκείνες τις επιχειρήσεις που οι έλεγχοι του πρώην ΣΔΟΕ στα οικονομικά τους είναι τακτικότατοι και ουδέποτε “κατόπιν προειδοποίησης”… » γράφει ο Ν. Μπογιόπουλος (27-5-09) στο Ριζοσπάστη. Σαφώς, λοιπόν, έχει επιχειρήσεις ο Περισσός και –απ’ όσο ξέρουμε– οι επιχειρήσεις (στον καπιταλισμό) είναι καπιταλιστικές. Αυτό που «δεν αναφέρει» είναι τα κρατικά δάνεια (των καπιταλιστών) στην Τυποεκδοτική (αποσιωπητικά).
Βασίλης
