Δύο χιλιάδες είκοσι
δεν έχει τέλος η ύπνωση;
Η στήλη χαιρετίζει τη σημερινή ημέρα (21 Νοεμβρίου) κατά την οποία “τιμούνται” ομού η παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας με την παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης.
Αυτές οι διαρκείς παλινωδίες περί τους κυβερνητικούς “σχεδιασμούς”, έρχονται να καταδείξουν ακριβώς το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιος σχεδιασμός, αλλά όλα καθορίζονται από την πορεία της πανδημίας. Και φυσικά πάντα με γνώμονα την “αγορά” και την οικονομία -των ολίγων βεβαίως βεβαίως- που αποτελούν καθοριστικό παράγοντα σε κάθε απόφαση.
Να κλείσουμε, ν’ ανοίξουμε, να λέμε, να ξελέμε.
Εδώ παπάς, εκεί παπάς και ο παπάς πού είναι;
Μία με την εστίαση, άλλη με τα σχολεία
έρχονται και Χριστούγεννα. Πώς να το χειριστούμε;
“Να γίνουμε άνθρωποι της δράσης κι όχι βιβλιοκάπηλοι του μαρξισμού. Να μάθουμε να σκεφτόμαστε κι όχι να καταβροχθίζουμε κατασκευασμένα από τα πριν τσιτάτα. Ο Tύπος δεν φτάνει για να εξασφαλίσει την ανάπτυξη της μόρφωσης και της καλλιέργειας. Αν θέλετε ν’ ανεβάσετε το μορφωτικό σας επίπεδο, πρέπει να στραφείτε στην ιστορία του πολιτισμού, σ’ όλη την πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας” (Mikhail Ivanovich Kalinin).
Μεταξύ πολλών άλλων, τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι υπεύθυνα και για τον θάνατο εκατομμυρίων πουλιών. Αυτό προκύπτει από έκθεση της BirdLife Ευρώπης που δόθηκε στη δημοσιότητα. Ας αφήσουμε δε το επιμέρους στοιχείο, ότι η Ελλάδα (όπως συνηθίζει σε πολλούς τομείς) θεωρεί ότι δεν είναι αναγκαίο να υποβάλλει σχετικές εκθέσεις, ίσως νομίζοντας έτσι κάποιοι ότι παραμερίζουν τις όποιες ευθύνες τους. Εν γένει όμως, είναι ο καπιταλισμός Ηλί θείε…
Κυλάει “ωραία” ο καιρός μ’ εκείνα και με τ’ άλλα
όλα σε περιορισμό, όλα φυλακισμένα
κι εκείνοι ανενόχλητοι να κάνουν τη δουλειά τους.
Πρόταση προς όσους λαμβάνουν sms ή e-mails χωρίς να το ζητήσουν (και είναι πολλά που στέλνονται, από φορείς και εταιρίες μέχρι… κάθε πικραμένο): Πηγαίνουμε στα γραφεία ή στο σπίτι τους και αδειάζουμε μια καρότσα πράγματα χύμα (περιοδικά, πατάτες, σαλιγκάρια, καπάκια ή ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς), μαζί με ένα καρτελάκι που θα λέει, στο πνεύμα που το κάνουν και εκείνοι: “Σε περίπτωση που δεν τα θέλετε, επιστρέψτε τα στην τάδε διεύθυνση”…
Πλαφόν στα κόστη, στις τιμές, πλαφόν και στις ζωές μας
σαπίζει ο καπιταλισμός, να κρατηθεί γυρεύει
με το ‘να χέρι διαταγές, το ρόπαλο με τ’ άλλο
κι εμείς κοιτάμε, γράφουμε, προσμένοντας το θάμα.
Για τον Μακρυγιάννη, στο όνομα του οποίου πίνουν νερό οι υπέρμαχοι της… ακεραιότητας, των αδέκαστων, των υποδειγματικών “ηρώων” και άλλων τινών: «Εκλαμπρότατε να με ενθυμηθείς όταν έλθει το δάνειον, ότι τας ελπίδας μου –μετά τον Θεόν- εις την Εκλαμπρότητά σου τας έχω και μη με αφήσεις περίλυπον» (Ιωάννης Μακρυγιάννης προς Γεώργιο Κουντουριώτη – αρχεία Κουντουριώτη, τόμος Ζ΄, σελ. 569).
“Σέρνεται ο καιρός σα λαβωμένο φίδι / κρύβεται στα συρτάρια, στη ντουλάπα / κάτω απ’ το κρεβάτι / βγαίνει τη νύχτα βυθίζει δόντια ναρκωτικά / στις φλέβες μας. / Αργά καταπίνουμε τις ταπεινώσεις / μηρυκάζουμε υπομονή κι αποκοιμιόμαστε. / Ξανανοίγουμε χάρτες, κατεβάζουμε / παλιά βιβλία, συγκρίνουμε / τις εποχές. / Βλαστημάμε την τύχη. / Ενα σάλπισμα καραβιού / μια φωτιά στο βουνό, μια / ντουφεκιά στο κούτελο του φόβου. / Θα βγούμε πάλι. / Είμαστε ράτσα ατάκτων και κλεφτών, έχουμε / το πείσμα του σίδερου, την υπομονή / του νερού. / Οσοι πιστοί. / Με συμπόνια και με μαχαίρι. / Κι αν δεν καταλαβαίνεις, ψάξε Μεσολόγγι, / Μακρόνησο και Νοέμβρη. / Να ξέρεις / σου γράφω πάντα με το χέρι στην καρδιά / και το βλέμμα στο στόχο” (Γιώργος Ζιόβας – «Μήνυμα»).
Κοκκινοσκουφίτσα
