Δύο χιλιάδες δεκαοχτώ
παρόν και μέλλον: σκότος πηχτό
Ως άλλος Καρανίκας που του θίξαμε τη Μενεγάκη, η στήλη «Ριπές» μας μέμφεται –εμμέσως πλην σαφέστατα- γράφοντας: «Αν δεν ήμασταν σεμνοί, θα πανηγυρίζαμε για ένα από τα πουλέν της στήλης. Αδιάβαστο τον έστειλε τον Καμμένο βου η Ελενίτσα η Αυλωνίτου. Κάποιοι άλλοι που την ειρωνεύονται να τα βλέπουν αυτά». Κι ας επιστρατεύσαμε τη λαϊκή μούσα, ας γράψαμε αμφότερες διθυράμβους σε δύο συνεχόμενα φύλλα (έχουμε και σήμερα) για την εκπάγλου καλλονής και μορφώσεως εκπρόσωπο-καμάρι του απαίδευτου λαού στη βουλή. Ω τέμπορα, ω μόρτες!
Ως αντίποινα, θα πιάσουμε κι εμείς στο στόμα μας (μη φανταστείτε…) τη Σώτη, άλλο αγαπημένο παιδί της εν λόγω στήλης. Η οποία προκαλεί πάλι και η δικαιοσύνη την αθωώνει. Η συγγραφέας σε κείμενό της αποκαλούσε το Ισλάμ «ιδεολογία εκβαρβαρισμού» και το χαρακτήριζε θρησκεία μίσους. Στο ίδιο κείμενο παρέθεσε μια ρήση που απέδωσε -από μόνη της, γιατί είναι κι αυτή λαμπρής μορφώσεως σαν… την άλλη- στον Μάρκο Πόλο, η οποία έλεγε: «Φανατικός μουσουλμάνος είναι αυτός που σου κόβει το κεφάλι και μετριοπαθής αυτός που σου το κρατάει για να το κόψουν».
στου Ολυμπου τις κορυφές μακριά απ' τις κεραίες
και τότε εμφανίστηκε και της φωνάζει εκείνη
«τι κάθεσαι; Εδώ σιμά χορεύουν οι παρθένες»!
Κουτρουβαλώντας έφυγε για να τις ανταμώσει
να δει τη φάση, στο χαρτί να την αποτυπώσει.
Φτάνει στο ξέφωτο μεμιάς και μπρος στα δυο της μάτια
τις βλέπει όλες να 'ναι κει και γίνεται κομμάτια.
Παρθένες και νεράιδες, όμορφες, μορφωμένες
χορεύανε, γιορτάζανε τον Μάη, τα λουλούδια
σ' ένα χορό που έσερνε η πιο ωραία Ελένη
ήταν ακόμη η Ζωή, η Εφη και η Ντόρα
Ράνια, Θεανώ, Σοφία, Ραχήλ, η Ρένα και η Φώφη
λικνίζονταν και τρέμανε οι οξιές και τα πουρνάρια.
Τέτοιες εκπάγλου καλλονής νεράιδες η πλάση
δεν είδε, δεν αντάμωσε. Δικαίως καμαρώνουν.
Αναρωτιόταν έκπληκτη ποιος να τις έχει πλάσει
τόσο όμορφες, αγγελικές, με μετριοφροσύνη
και μ' όλα τα χαρίσματα θεών τε και ανθρώπων
πιο μορφωμένη και καλή η μία απ' την άλλη
πιο έξυπνη, πιο ταπεινή και πιο καλοντυμένη
που προς στιγμή της έφυγε τελείως το κεφάλι!
Τι 'ναι η πατρίδα μας λοιπόν; Οχι, δεν είναι οι κάμποι
είναι αυτός ο συρφετός που πάλλεται και λάμπει.
Ποιος Μάης του '68; Ποιος Μάης της αντιφασιστικής νίκης των λαών, του Σικάγο, της Θεσσαλονίκης του '36, του Τσαρουχά και του Λαμπράκη; Καλέ τι λέτε, τι αναχρονιστικά είναι αυτά; Ο Μάης είναι ο μήνας των λουλουδιών και της Ευρώπης! Αντε και της αλεργίας…
«Η γυναίκα αυτή, η οποία μας δίδαξε τι θα πει αξιοπρέπεια, η γυναίκα αυτή που μάχεται καθημερινά με τα τέρατα για δικαίωση. Η Μάγδα Φύσσα μας διδάσκει το δίκιο. Γιατί ξεπερνώντας τον αβάσταχτο πόνο της (ποιος μεγαλύτερος πόνος υπάρχει από τη δολοφονία του παιδιού σου;) ήταν από την πρώτη μέρα στο δικαστήριο. Από την πρώτη μέρα και κάθε μέρα ήταν και είναι εκεί. Οχι μόνο όσο εκδικαζόταν η υπόθεση της δολοφονίας του γιου της, αλλά και μετά, όταν θα μπορούσε να έχει αποχωρήσει. Εδωσε και δίνει ένα μεγάλο μάθημα: ότι δεν την αφορά μόνο ο χαμός του παιδιού της, αλλά την ένοιαζε και τη νοιάζει το δίκιο συνολικά, να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και το δείχνει κάθε μέρα αυτό με τη στάση της και όσα λέει στην αίθουσα του δικαστηρίου, με τις καίριες δηλώσεις και εμφανίσεις της. Η Μάγδα Φύσσα είναι μια απλή, λαϊκή γυναίκα, χωρίς πτυχία και τίτλους. Και όμως, αυτή η απλή γυναίκα “έβαλε τα γυαλιά“ σε όλους τους σπουδαγμένους και δυνατούς, ανθρώπους με μεγάλη εξουσία και ισχύ στα χέρια τους. Γιατί μας υπενθυμίζει, έμπρακτα, με τη στάση της, τι πρέπει να κάνουμε. Ας μην την αφήνουμε μόνη» (από τη σελίδα «Παύλος Φύσσας» στο facebook).
Κοκκινοσκουφίτσα
