Μπορεί να μην ήρθε η ελπίδα με τον ΣυΡιζΑ, αλλά ήρθαν πολλές άσπρες μέρες, κάτασπρες κι ατέλειωτες. Να τα λέμε αυτά.
Εξακολουθούμε να πορευόμαστε με μόνο μπούσουλα τις προβλέψεις των μετεωρολόγων και των μετέωρων λόγων…
Κολοσσιαίο το έργο που συντελείται στο υπουργείο Τουρισμού. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, αθόρυβα, μα τόσο βαθύ. Με εξασφαλισμένα πλέον «αέρα», εμπόρευμα και πελατεία. Εύγε Κουντουρέλενα.
«Το πρώτο θύμα των τυράννων / είναι το πνεύμα το δικό τους. / Πρώτα σ’ αυτό φορούν τις αλυσίδες» (Αλέξανδρος Παναγούλης).
Τόσες γιορτές, τόσα τραπεζώματα κι Εκείνος ούτε καν επισκέφτηκε τον φίλο και συνοδοιπόρο του, τον Τζερόνιμο. Δεν είναι σωστό, τούτες τις μέρες της αγίας κατανάλωσης και της αγίας hollyστερίνης, που όλοι αγαπούν και συμπονούν (seem πονούν) τους πάντες, που λαμπεροί, χαρούμενοι, γιορτινοί, φοράνε τα καλά τους και κάνουν συχνότερα τα κακά τους. Πέρασε καιρός από την τελευταία επίσκεψη και η στήλη δεν κρύβει –για άλλη μια φορά- την ανησυχία της. Με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε…
«Από τα βάθη της καρδιάς μου περιφρονώ / το σινάφι των αρχόντων και των ιερέων / μα πιο πολύ το πνεύμα που συμπράττει μ’ αυτούς» (Johann Christian Friedrich Hölderlin).
Ωραίος! Κλαψούρισε, τον αποφυλάκισαν λόγω καρδιοπάθειας κι εκείνος ακολούθησε… θεραπευτική αγωγή τρώγοντας αγριογούρουνα καθημερινά και κάνοντας σκι σε πολικές θερμοκρασίες στο Καϊμακτσαλάν! Γεια σου ρε Παπαγεωργόπουλε, γεια σου αστική τάξη με τη μεγάλη στοργική αγκαλιά για τα τέκνα και τους υπηρέτες σου.
Ο Αλέξης (ένας είναι ο Αλέξης), όταν προ τριετίας βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζήτησε «να ξηλωθούν από δρόμους της Θεσσαλονίκης ονόματα ανθρώπων που συνεργάστηκαν με τους ναζί». Τώρα που έχει «και το μαχαίρι και το καρπούζι», τώρα που έχει και το περιλάλητο πρωθυπουργικό γραφείο εκεί (για να μην προσθέσουμε και τον Καρανίκα), γιατί δεν προχωράει; Ε, καλά, λέμε και καμιά μ' άλλα, Κία, να περνάει η ώρα.
«Η καταγωγή του κράτους ή η άνοδος οποιασδήποτε άρχουσας τάξης -όσο κι αν η τελευταία αυτοχαλιναγωγείται με δημοκρατικούς ή συνταγματικούς περιορισμούς- δεν διαφέρει από την άνοδο οποιασδήποτε ολιγαρχίας του εγκλήματος. Η μαφία, αν είχε διαρκέσει περισσότερο ή είχε απλώσει βαθύτερα τις ρίζες της, δεν θα ήταν μια κυβέρνηση του εγκλήματος αλλά μια νόμιμη κυβέρνηση. Για το κράτος, τα χειρότερα από τα παράνομα εγκλήματα στα οποία επιβάλλονται οι βαρύτερες ποινές, είναι η προδοσία και η υπονόμευση της κρατούσας τάξης. Ομως αν αυτά είναι επιτυχημένα δεν είναι καθόλου παράνομα. Αν δε η επιτυχία τους είναι απόλυτη, δεν θεωρούνται παράνομα ούτε καν από εκείνους που προδόθηκαν ή ανατράπηκαν. Το κράτος, που εγκαθιδρύθηκε δια της βίας και συντηρείται από την καταστολή –σε όποιον βαθμό απαιτείται για την επιβίωσή του– καθορίζει τι είναι νόμιμο» (Larry Tift – Dennis Sullivan – «Ο αγώνας για να είναι κανείς άνθρωπος»).
Σαν πολλά επώνυμα με την κατάληξη –ass δεν μαζεύτηκαν στον δημόσιο βίο;
Ας μην ξεχνάμε και τις περί τη γλώσσα ευαισθησίες της στήλης. Κι ας σημειώσουμε ότι υπάρχουν ρήματα που δείχνουν ομαλά, μα είναι τελείως ανώμαλα. Οπως, για παράδειγμα, τα «φλαμπουράρω, φλαμπουράρεις, φλαμπουράρει» και –ομοίως- «ζουράρω, ζουράρεις, ζουράρει».
«Δεν θα έπρεπε η ανθρωπότητα μπροστά στις τόσες μηχανές και τεχνικές προόδους που της ευκολύνουν τη ζωή να νιώθει το ρόδινο φως, το δροσερό πρωινό αγέρι να σημαίνει τον ερχομό ευλογημένων εποχών; Γιατί λοιπόν είναι όλα τριγύρω τόσο γκρίζα, γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει καθώς λένε και νεκρούς; Οταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί» (Bertolt Brecht).
Φλώροι; Να: Καθ' οδόν για Φλώρινα είναι το Κάμενικ. Κι ο Καμμένος γνήσιο τέκνο του. Πάντα με τους νικητές ο Μπούλης, αλλά κι αυτός που τον αποκάλεσε έτσι. Ουαί τοις ηττημένοις.
Αν πιστέψουμε τα ζώδια, ο Νίκος Παππάς είναι καρκίνος.
