είσαι ο μπάτλερ τους, Αλέξη
Ο ξεφτιλισμένος υποτελής που γουργουρίζει στα χάδια απ' όπου κι αν προέρχονται, ο Νενέκος που δεν έχει αφήσει τίποτε δίχως να το προδώσει (αν βέβαια το πίστευε ποτέ) πήγε, εκφώνησε έναν δεκάρικο και ξαναγύρισε. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ…
Από τα παραλειπόμενα (ξεχασμένα) της προηγούμενης εβδομάδας, μετά από διαμαρτυρίες της λαϊκής μούσας προς τη στήλη:
Μαύρη Τρίτη σήμερον
χτύπησαν τον Τζήμερον!
Η καρδιά μου σπάει.
Θα τις ξαναφάει;
Μπορεί κάποιος να μας διαφωτίσει; Πριν από λίγα χρόνια είχαμε σχεδόν καθημερινά κι από μία κατάρρευση στοάς ή και ολόκληρου ορυχείου στην Κίνα. Δεν προλαβαίναμε να μετράμε δυστυχήματα, που είχαν γίνει παροιμιώδη παγκοσμίως (κάτι σαν τα σιδηροδρομικά στην Ινδία). Και τώρα τίποτε! Τόση αναβάθμιση; Γνωρίζει κάποιος κάτι που αγνοούμε;
«Αν σε πιάσουν και δείξεις το γεμάτο πορτοφόλι σου, θα βρεθεί ένας τρόπος να σε αφήσουν οπωσδήποτε. Αν σε πιάσουν και δείξεις το γεμάτο κεφάλι σου, θα βρεθεί ένας τρόπος να σε κρατήσουν οπωσδήποτε» (Αργύρης Μαρνέρος).
Πολλά θέματα ανοίγει και πολλή συζήτηση σηκώνει το κείμενο με τίτλο «Θέλουμε μισθό και όχι δουλίτσα!», που μοιράστηκε στις 24 Νοεμβρίου στην απεργιακή κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ από τη Συνέλευση Εργαζομένων-Ανέργων της πλατείας Συντάγματος. Παραθέτουμε ένα μέρος του που δημιουργεί προβληματισμούς και σκέψεις, έτσι, σαν άσκηση: «Στις κουβέντες μας δεν μπορεί πια να κυριαρχεί το μίζερο θέμα:“«Δουλίτσα υπάρχει;“ αλλά να αντικατασταθεί από ερωτήσεις όπως “Μισθός υπάρχει;“ ή “Εσένα πόσο σε δουλεύει το αφεντικό σου;“ ή “Ως πότε θα βάζουμε 'πλατούλα' στην επιχείρηση;“. Και εννοείται ότι όταν μιλάμε για μισθό δεν εννοούμε το ωρομίσθιο που είναι δυο φορές απάτη, αλλά έναν υψηλό άμεσο και έμμεσο/κοινωνικό μηνιαίο μισθό. Αν στεκόμαστε απέναντι στην ευελιξία των σχέσεων εκμετάλλευσης που μας προσαρμόζει στα μέτρα του κάθε αφεντικού, δεν το κάνουμε από κάποια νοσταλγία για μια “κανονική“ δουλειά, η αντίθεσή μας στην προωθούμενη ανασφάλεια δε γίνεται από τη σκοπιά της διεκδίκησης μιας “μόνιμης και σταθερής εργασίας“, αλλά από τη σκοπιά της διεκδίκησης ενός σταθερού, ικανοποιητικού ως προς τις ανάγκες μας μισθού, είτε εργαζόμαστε είτε όχι, για όλη την τάξη. Εναν μισθό που επιπλέον θα μας δίνει τη δυνατότητα συλλογικής αντίστασης στην καπιταλιστική επέλαση και θα μας φέρνει σε μια καλύτερη θέση στο συσχετισμό δύναμης απέναντι στο κεφάλαιο και το κράτος του. Διεκδικούμε μισθό γνωρίζοντας ότι ακόμα και σε “ιδανικές“ συνθήκες είναι απάτη, ψέμα και εκμετάλλευση. Ο τελικός μας στόχος είναι η οικειοποίηση όλου του πλούτου που παράγουμε και σφετερίζονται τα αφεντικά, διαλύοντας ταυτόχρονα την εμπορευματική του μορφή. Στη μίζερη και μοιρολατρική αποδοχή της πραγματικότητας όπως αποκαλύπτεται σε καθημερινές κουβέντες, επιτέλους ας αντιπαραθέσουμε μια πολεμική ετοιμότητα, ξεκινώντας να λέμε “Θέλουμε μισθό κι όχι δουλίτσα“!».
«Προσπάθησε μ’ όση καρδιά σ’ απομένει, χάραξε τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά. Υστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακόμα μιαν άνοιξη. Δεν είναι μάταιο» (Μανόλης Αναγνωστάκης).
Οι έμποροι («εν» και «πόρος», αυτοί που έχουν πόρους) του τρόμου που σαν παράσιτα τρέφονται από το σώμα του συστήματος, με την ιδιότητα όχι μόνο να μην το καταστρέφουν όπως συμβαίνει στον κόσμο των παρασίτων αλλά να το δυναμώνουν, σάλπισαν πάλι ομαδόν τη συντέλεια. Οι πρώτοι χειμωνιάτικοι δυνατοί αέρηδες, οι επίμονες βροχές, το κρύο, τα πρώτα χιόνια, έγιναν (ξανά) εργαλείο τρομοκράτησης. Και διανθίστηκαν από την αναγγελία-κερασάκι: «Πτώση της θερμοκρασίας ως και δέκα βαθμούς». Λες και στο τέλος του Νοέμβρη δεν θα έπρεπε οι είκοσι βαθμοί να γίνουν δέκα και οι δέκα μηδέν, λες κι ήταν κάτι πρωτοφανές και αξιοπερίεργο!
Η εκκωφαντική σιωπή Ζουράρι προβληματίζει βαθύτατα τη στήλη που ανέμενε τα μέγιστα από την αφεντιά του, περιχαρής για την ανάσυρση και ανάδειξή του. Τι τρέχει; Γιατί; Για να μην μιλήσουμε για την απουσία και των λοιπών λατρεμένων μας, γνωστών χορηγών υλικού. Θαρρείς και το κάνουν επίτηδες, όλοι μαζί!
Κοκκινοσκουφίτσα
