είσαι ο μπάτλερ τους, Αλέξη
Ο πλανητάρχης έρχεται, εμπρός βήμα ταχύ
να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην κατοχή.
Τα 71 χρόνια της κλείνει σήμερα (5 Νοέμβρη) η Αλέκα Παπαρήγα, για όσους δεν ξέχασαν…
Η προσπάθεια ανάσυρσης του τρισμέγιστου Byron (ένας είναι ο Μπάιρον και γνωστή η μακρόχρονη λατρεία της στήλης προς το πρόσωπό του) από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και το πηγάδι (ποιου Μελιγαλά ρε;) της σιωπής και των πολιτικών και πωλητικών εξελίξεων, έκανε τη στήλη να πανηγυρίζει εν οδοίς τε και ρύμαις, με ρίμες, εν χορδαίς τε και οργάνοις. «Μέρα τρανή, μέρα λαμπρή, μέρα γιορτής μεγάλη / ξημέρωσε –πρώτα ο θεός- στον τόπο μας ο Αλέξης», ύμνησε η λαϊκή μούσα στο κατά παραγγελία δίστιχο, το οποίο είχε και ένα δίστιχο δώρο, μιας και κάθε Νοέμβρη η μούσα κάνει προσφορές: «Ω Μπάιρον τρισμέγιστε και χιλιοπαινεμένε / τι ευτυχία είν' αυτή και τι μεγάλη δόξα!». Oμως, κάθε τι ωραίο (ω, ρέω) είναι καταδικασμένο να τελειώνει γρήγορα, κάποιες φορές πριν καν αρχίσει. Και μείναμε με την όρεξη…
Το σύνθημα-αποδεικτικό έμεινε σ' έναν τοίχο του κέντρου της Θεσσαλονίκης, ξεχασμένο και μελαγχολικό σαν τις βροχές που το ξεπλένουν. «Oχι στη νέα κατοχή – ψηφίζουμε ΣυΡιζΑ». Πόσος κατήφορος, αδυσώπητος, άθλιος, προδοτικός κατήφορος διανύθηκε από τότε…
«Στροφή της κεφαλής αριστερά: Oλα είναι σκατά. Στροφή της κεφαλής δεξιά: Oλα είναι σκατά. Αντε να χαθούμε, παλιο-τόμαρα μιας ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου» (Οδυσσέας Ελύτης).
Η τόσο ταιριαστή παρέα των «αριστερών» και των ρασοφόρων (εξ ου και το «πρώτα ο θεός» παραπάνω, όταν μνημονεύτηκε το όνομα του -κατά παλαιότερη δήλωσή του- άθεου πρωθυπουργού), ανανεώνοντας τη σχέση (τις χέσει;) και τις πυκνές συνευρέσεις της πριν γίνουν βαρετές όλο στα ίδια και στα ίδια μέρη, πετάχτηκε και μέχρι τον Αη Στράτη για μια εορταστική εκδρομούλα σ’ ένα φημισμένο ψαρονήσι. Τι κι αν ήταν τόπος εξορίας; Πάνε, πέρασαν αυτά.
Μετά από τους Απάτσι και τον Τζερόνιμο
έμειναν οι καπάτσοι με Ιερώνυμο.
Θα ήταν διασκεδαστικά αν δεν ήταν επιβλαβή κι οδυνηρά για την κοινωνία όλα αυτά τα δημοσιεύματα του τύπου «ο ΟΗΕ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για εξαφάνιση ειδών», «το τάδε παρατηρητήριο κρούει τον κώδωνα για την πείνα και τις αρρώστιες», «η δείνα ΜΚΟ κρούει τον κώδωνα για το περιβάλλον» κλπ. Ο καπιταλιστικός «παράδεισος» (λέγε με κόλαση) βρίθει φορέων και μονάδων που πληρώνονται με δισεκατομμύρια για να κρούουν τον κώδωνα! Μίσθαρνοι κωδονοκρούστες που λειτουργούν απλά ως κέντρα εμβριθών διαπιστώσεων και τίποτε περαιτέρω… Επιτροπές, ταξίδια, έρευνες, παραγγελίες (τι πίτσες ρε;), πακτωλός χρημάτων και διαπλοκές, για να λένε μερικά αυτονόητα (στην καλύτερη περίπτωση) και να τρομοκρατούν τις κοινωνίες, λειτουργώντας (στη χειρότερη) ως δεκανίκι των ισχυρών και «τυράκι» στη φάκα για τους αφελείς…
«Ειλικρινά, ποιος μπορεί να πιστέψει ότι θα μπορέσουμε να νικήσουμε κάνοντας μια ευχή σε κάθε χάντρα του κομπολο-γιού μας, με αγώνα για μικροαλλαγές, με επίκληση στα αστικά δικαιώματα, με την συλλογή υπογραφών ή με “μακρινούς περιπάτους“; Δεκαετίες συμφιλίωσης, ψηφοθηρισμού, ρουτίνας, εκχυδαϊσμού του μηνύματος της επαναστατικής δέσμευσης, κάνανε να χαθεί από την προοπτική του κινήματος ένα από τα πρώτιστα σημεία της μαρξιστικής θεωρίας: Το άλμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό θα γίνει μέσα από την επαναστατική βία. Και μόνο έτσι» («Μια σελίδα, μια σφαίρα, μια σελίδα, μια σφαίρα»).
Σκαλίζοντας αρχεία θυμηθήκαμε ότι το 2005 έγιναν στην Κίνα 74.000 συγκρούσεις μεταξύ κινέζων χωρικών και αρχών! Ρε ούπστη μου, μιλάμε για διακόσιες τρεις συγκρούσεις τη μέρα! Οχτώμισι την ώρα! Μία κάθε εφτά λεπτά! Πού πήγαν όλα αυτά;
Αλέξη μου ο έρπης σου δεν ξαναβγήκε. Πάει!
Θα είσαι πλέον ευτυχής στο έρπειν σου. Και high.
Κοκκινοσκουφίτσα
