Δύο χιλιάδες δώδεκα. Μεγάλη κατηφόρα…
Χρέος μας η ανατροπή. Φωτιά-τσεκούρι, τώρα!
Μνημειώδες το ερώτημα που απασχολεί το ρευστοποιημένο μυαλό και την πλαδαρή θέλησή μας μέσα στον αφόρητο υποτροπικό καύσωνα που υποτροπιάζει με τρόπο. Μητρόπολη Παροναξίας (Πάρου-Νάξου) υπάρχει. Γιατί όχι και Σαμουνισύρου (Σάμου-Νισύρου);
Με κάτι τέτοιες σκέψεις προσπαθούμε να διασκεδάσουμε τον «πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων» που έλεγε κι ο Καρυωτάκης. «Μοιραίοι κι άβουλοι» που έλεγε κι ο Βάρναλης, με την έξοδο από το τούνελ φραγμένη και δίχως κανένα ορατό φως, με την ανημποριά χρονίζουσα σαν ανίατη νόσο. Aλλο στομώνω και άλλο αποστομώνω, δεν υπάρχει «κουμπίζομαι» παρά μόνο ξεκουμπίζομαι. Κι από την άλλη οι ντουντούκες της Ιεριχούς παιανίζουν και πεοκρούουν για να ρίξουν και τα τελευταία τείχη, γ@μώ την τύχη μας: «Θα συνέλθει η οικονομική επιτροπή», «συνέρχεται το συμβούλιο υπουργών», όλο «συνέρχονται» κι όλο τα ίδια και τα ίδια με τη μνημειώδη αναισθησία τους. Πάντως, αυτό που ξέρει η Κοκκινοσκουφίτσα και όλος ο κόσμος, είναι ότι για να συνέλθει κάποιος, το καλύτερο είναι να τον αρχίσουμε στις σφαλιάρες…
«Κίβδηλες νύχτες πανσελήνου θερινής / κι οι άνθρωποι να δείχνουν πως κοιμούνται / καμιά υπόνοια ανέμου στας οδούς / καμιά υπόνοια ζωής μέσα στα σπίτια» (Φαίδρος Μπάρλας – «Καλοκαιρινή σκηνογραφία»).
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζαμε για τα αποτελέσματα της συζήτησης για τον Σάββα Ξηρό στο α΄ τριμελές πλημμελειοδικείο Πειραιά. Αυτά που γνωρίζαμε ήταν αυτά που γίνονται απροκάλυπτα και εξοργιστικά και που εύκολα διαπιστώνει πια ο καθένας.
«Πολιτικοί, οικονομολόγοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, σημειολόγοι, διανοούμενοι, ειδικοί της κοινής γνώμης κι όλοι οι άλλοι ηλίθιοι που χαϊδεύονται σαν πουτάνες με την εξουσία, αναφέρονται συνεχώς σ’ αυτά τα “σοβαρότατα προβλήματα”, προσέχοντας ωστόσο καλά να μην τα ονοματίσουν πραγματικά. Η ταξική κοινωνία μας που ήταν ουσιαστικά μη κατοικήσιμη, τώρα έχει γίνει οφθαλμοφανώς μη κατοικήσιμη. Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πρέπει να παραιτηθεί από το να καταλάβει κι όλα τα υπόλοιπα» (Gianfranco Sanguinetti – “Del terrorismo e dello stato”).
Μετά τα τσιγάρα, τα τρομομηνύματα θα μπουν και στα αλκοολούχα ποτά. Ξέρετε, εκείνα του τύπου «μην το πιεις, θα ψοφήσεις», «τζούρα και θάνατος», «το αλκοόλ είναι υπεύθυνο για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες του Σαββατόβραδου (50% των γεννήσεων» κλπ. Και σιγά-σιγά ο μιθριδατισμός θα είναι πια ο μόνος όρος «ζωής»…
Αχ, πόσο ωραία, γραφικά και νοσταλγικά αυτά τα καθιερωμένα ραντεβού για κινητοποιήσεις στη ΔΕΘ κάθε Σεπτέμβρη. Σινεμά, κανονικά σινεμά, «σινεμά ο παράδεισος» των Τσουτσέκι Τρομπατόρε της εργατικής τάξης. Και πάντα με ταινίες γάμα προβολής (γάμα για κάποιους και προβολής για κάποιους άλλους).
Μα είναι δυνατόν να δίνει τέτοιες λαβές για σχόλια η ευειδής και καλλίπυγος –όπως τουλάχιστον ψιθυρίζεται από υποσιτιζόμενους συναδέλφους ή από κύκλους λιγούρηδων promoters της ενημέρωσης– Ολγα Κεφαλογιάννη; Είναι δυνατόν να λέει την Κωνσταντινούπολη Ιστανμπούλ; Τόσος αγώνας για εξελληνισμό των πάντων να πάει χαμένος; Μίλα κι εσύ από κει πάνω ρε Πάνο κα(η)μένε. Εδώ αλλάξαμε τα φώτα στον Newton και τον κάναμε Νεύτωνα, στον Gladstone και τον κάναμε Γλάδστωνα, στον Hegel και τον κάναμε Εγελο (και μάλιστα κλίνονται ακολουθώντας κατά γράμμα τους πάλαι ποτέ καθαρευουσιάνικους ελληνικούς γραμματικούς κανόνες: Ο Νεύτων του Νεύτωνος, ο Γλάδστων του Γλάδστωνος και ο Εγελος του Εγέλου! Τι γέλως!), στο York που το κάναμε Υόρκη και στο Beijing που το κάναμε το Πεκίνο του Πεκίνου.
Αφιερωμένο στον Φώτη, στον Αλέξη και σε διάφορους άλλους, με μικρές παραλλαγές αναφορικά με τη λέξη «παράς», κατά τις φιλοδοξίες του καθενός: «Δημοκράτης πούρος στην Αβδηριτιά / στας αρχάς μου ντούρος ήμουν και φωτιά. / Οσους μ’ έχουν στύλο της αριστεράς / στην οργή θα στείλω σαν φανεί παράς» (Κλεάνθης Τριανταφύλλου – «Ο Ραμπαγάς»).
«Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει». Το είπα για να γελάσουμε. «Ισραήλ – Ευρώπη – ΗΠΑ κι οι λαοί στην μαύρη τρύπα». Το είπα για να κλάψουμε. Μαύρη μούγκα στη στρού-γκα. Το ΗΠΑ για να διευκολυνθούμε στην αφόδευση.
Με γνώμονα την ευαισθησία κάθε μύγας προς τα σκατά (περιττώματα κατά το ευπρεπέστερον) και δεδομένου ότι τον Αύγουστο οι μύγες είναι παραδοσιακά παχιές, διαβλέπω ότι μερικοί θα έχουν πρόβλημα….
«Τάχα για ποια ευθύνη και αξιοπρέπεια θα μιλάνε οι ασύνετοι μικροαστοί / οι κυνικοί πορνογράφοι των χαμαιτυπείων / οι δαιμονόπληχτοι μεταπράτες του δικού μας αίματος» (Κώστας Θρακιώτης – «Η οργή των αγαλμάτων»).
Κοκκινοσκουφίτσα
