Οταν τα λαμόγια της ΦΙΦΑ αποφάσισαν να γίνει στο Κατάρ το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η διοργάνωση στο εμιράτο θα ήταν η πρώτη που θα αμφισβητούταν μαζικά εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου το δόγμα «No Politica». Προτού ξεκινήσουν οι αγώνες στα γήπεδα του Κατάρ είχαμε αποδείξει με σειρά επιχειρημάτων ότι το πρόταγμα για «μποϊκοτάζ στο Μουντιάλ του Κατάρ», πέρα από μια ακίνδυνη αμφισβήτηση, ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων θα στηνόταν μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσει τους αγώνες.
Επιπλέον, είχαμε αναφερθεί στην τακτική που εφάρμοζε ο Σόκρατες, ο οποίος στις μεγάλες διοργανώσεις φορούσε κορδέλα με πολιτικό ή κοινωνικό μήνυμα, πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο να στέλνει το μήνυμα στα εκατομμύρια των τηλεθεατών, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τη δημοσιότητα που είχε κάθε διοργάνωση. Την τακτική του Σόκρατες ακολουθήσαν στο Μουντιάλ του Κατάρ τόσο οι παίκτες του Μαρόκου εντός του αγωνιστικού χώρου όσο και δεκάδες χιλιάδες φίλαθλοι στις εξέδρες των γηπέδων και στους δρόμους της Ντόχα.
Οι μαροκινοί ποδοσφαιριστές άνοιξαν τη σημαία της Παλαιστίνης κατά τη διάρκεια του πανηγυρισμού τους για την πρόκριση στους «8» της διοργάνωσης και η σχετική φωτογραφία έφτασε μέσα από τις οθόνες της τηλεόρασης και από τον Τύπο στο σπίτι κάθε φιλάθλου, μεταφέροντας το μήνυμα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Εκτός από τις εντολές της ΦΙΦΑ, οι παίχτες της Εθνικής του Μαρόκου πήγαν κόντρα και στις επιλογές της δυναστείας της χώρας τους, η οποία κόντρα στα αισθήματα του μαροκινού λαού έχει αναπτύξει στενές σχέσεις με τους σιωνιστές, γεγονός που δίνει μεγαλύτερη αξία στην πράξη τους. Ταυτόχρονα, εξέθεσαν πολλούς διάσημους συναδέλφους τους (Χάρι Κέιν, Μανουέλ Νόιερ κ.ά.), οι οποίοι πριν από τους αγώνες είχαν δηλώσει ότι θα φορέσουν το περιβραχιόνιο με το ουράνιο τόξο σε ένδειξη αλληλεγγύης στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, όταν όμως τους απείλησε με τιμωρία η ΦΙΦΑ έκαναν πίσω και συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις.
Το παράδειγμα των μαροκινών ποδοσφαιριστών ακολούθησαν και πολλοί φίλαθλοι των τεσσάρων αραβικών ομάδων που συμμετείχαν στο Μουντιάλ (Μαρόκο, Τυνησία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ), με αποτέλεσμα οι παλαιστινιακές σημαίες να υπάρχουν τόσο στους δρόμους της Ντόχα όσο και στα γήπεδα που διεξάγονταν οι αγώνες του Μουντιάλ. Η έκταση που είχε πάρει η αλληλεγγύη των φιλάθλων ήταν τόσο μεγάλη, που σε οποιοδήποτε τηλεοπτικό πλάνο από τις εξέδρες των γηπέδων μπορούσες να διακρίνεις τη σημαία της Παλαιστίνης.
Από κοντά και οπαδοί από μη αραβικές χώρες. Βραζιλιάνοι, Αγγλοι, Ιρλανδοί, Αργεντινοί, Σκωτσέζοι, Ουρουγουανοί ξέχασαν τις οπαδικές διαφορές και ενώθηκαν για να στείλουν μήνυμα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, το οποίο έφτασε σε εκατομμύρια σπίτια σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η απήχηση που είχε η αμφισβήτηση του «No Politica» στα γήπεδα του Κατάρ είναι τεράστια. Η αναφορά της γαλλικής εφημερίδας «L’ Equipe», που υπογραμμίζει ότι η Παλαιστίνη ήταν η 33η χώρα που συμμετείχε στο Μουντιάλ του Κατάρ, μάλλον υποβαθμίζει την πολιτική διάσταση όσων διαδραματιστήκαν στα γήπεδα του Κατάρ και στους δρόμους της Ντόχα. Σε όλες τις μεγάλες εφημερίδες υπάρχουν σχετικά δημοσιεύματα, που αναφέρονται στην πολιτική διάσταση της μαζικής υποστήριξης του παλαιστινιακού λαού στα γήπεδα και τους δρόμους του Κατάρ.
Οπως είναι φυσικό, οι σιωνιστές σκύλιασαν, όμως ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν τα γεγονότα χωρίς να έχουν περιθώρια αντίδρασης. Οι δημοσιογράφοι των ισραηλινών ΜΜΕ αναγκάζονταν να κάνουν ρεπορτάζ με φόντο παλαιστινιακές σημαίες και με τους φιλάθλους να τους αποδοκιμάζουν ή να φωνάζουν συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα τα μηνύματα αλληλεγγύης να φτάνουν στα σπίτια των Ισραηλινών σε ζωντανή μετάδοση.
Τα παράπονά τους προς τη ΦΙΦΑ έπεσαν στο κενό. Ο Ινφαντίνο και η παρέα του αναγκάστηκαν να πιουν ολόκληρο το «πικρό» ποτήρι. Η αμφισβήτηση της επίσημης γραμμής να μην υπάρχουν πολιτικές ή κοινωνικές διαμαρτυρίες στα γήπεδα του Κατάρ είχε πάρει μαζικές διαστάσεις και ήξεραν ότι αν προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τις απειλές και να τιμωρήσουν τους Μαροκινούς για παραβίαση του «Νο Politica», οι αντιδράσεις θα ήταν τεράστιες και θα υπήρχε κίνδυνος ακόμη και για την ομαλή διεξαγωγή της διοργάνωσης.
Από τα παραπάνω είναι ξεκάθαρος ο λόγος που ο αστικός εσμός, η ΦΙΦΑ, η ΟΥΕΦΑ, οι εθνικές ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες και οι διοικήσεις των ομάδων, προσπαθούν να επιβάλλουν το «Νο Politica». Η μαζικότητα που μπορεί να πάρει μια ενέργεια αμφισβήτησης της αστικής ιδεολογίας, σε συνδυασμό με τη δυναμική που «αναπτύσσεται» στις εξέδρες των γηπέδων, δημιουργεί ένα «εκρηκτικό» μείγμα που δύσκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούν με κάθε τρόπο να σταματήσουν προληπτικά την αντικαπιταλιστική δράση μέσα στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών, γνωρίζοντας ότι αν την αφήσουν να εξελιχθεί θα τους δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.
Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού στα γήπεδα του Κατάρ, αποδεικνύουν ότι οι φόβοι του αστικού εσμού είναι βάσιμοι. Ταυτόχρονα, εκθέτουν όσους είναι ενταγμένοι στον αντικαπιταλιστικό χώρο και λοιδορούν και απαξιώνουν την πολιτική δράση στις εξέδρες των γηπέδων, αφήνοντας την αστική τάξη και τους φασίστες να παίζουν ανενόχλητοι και να δηλητηριάζουν με την αντιδραστική τους ιδεολογία τους νεολαίους της εργατικής τάξης που δραστηριοποιούνται στους συνδέσμους των οργανωμένων οπάδων των ομάδων.
ΥΓ1. Οπως λέει ο λαός, «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη». Ο προπονητής της Εθνικής Αργεντινής, Λιονέλ Σκαλόνι, κάλεσε τον Μέσι να σκεφτεί σοβαρά την ιδέα να παραμείνει στην ενεργό δράση της «Αλμπισελέστε», να προσπαθήσει να δώσει το παρών και στο επόμενο Μουντιάλ που θα συνδιοργανώσουν Καναδάς, ΗΠΑ και Μεξικό το καλοκαίρι του 2026 και να γίνει ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που θα έχει αγωνιστεί σε 6 Μουντιάλ. Ο Λιονέλ Μέσι «σημάδεψε» το Μουντιάλ του Κατάρ με την αγωνιστική του παρουσία. Η ποιότητα και το ταλέντο των ποδοσφαιριστών της Αργεντινής ήταν κατώτερα σε σύγκριση με αυτά της ομάδας σε προηγούμενα Μουντιάλ και για το λόγο αυτό δεν ήταν από τα πρώτα φαβορί της διοργάνωσης.
Τη λύση για την «Αλμπισελέστε» έδωσε ο Μέσι, ο οποίος ανταποκρίθηκε στο ρόλο του ηγέτη, μπήκε μπροστά και την οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου. Για τη συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων ήταν η τελευταία του ευκαιρία, αφού πλησιάζει τα 36 και πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ελπίζει σε επόμενο Μουντιάλ. Ο «κοντός» τα κατάφερε, η Αργεντινή βρέθηκε στην κορυφή και πρόσθεσε στην ποδοσφαιρική συλλογή του το μοναδικό τρόπαιο που έλειπε.
Ταυτόχρονα, κατάφερε να κερδίσει πολλούς πόντους στη διαμάχη με τον Κριστιάνο Ρονάλντο για τον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή. Την ίδια στιγμή που ο Μέσι έθετε εαυτόν στην υπηρεσία της ομάδας και πήρε από το χέρι τους συμπαίχτες του για να τους οδηγήσει στην κορυφή, ο Ρονάλντο με την αλαζονική συμπεριφορά του έκανε άνω-κάτω την Πορτογαλία, η οποία αποκλείστηκε στη φάση των «8» από το Μαρόκο. Το γεγονός ότι ο Μέσι ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην περίφημη La Masia και «μπολιάστηκε» με τα ιδιαίτερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη Μπαρτσελόνα εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το διαφορετικό τρόπο που αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο οι δυο παίχτες. Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για να αποδείξουμε ότι η συμπεριφορά του Μέσι συγκινεί τη συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων.
Αν στα παραπάνω προστεθεί και το γεγονός ότι ο Pulga κατάφερε με την παρουσία του στο Κατάρ να έχει παίξει τα περισσότερα παιχνίδια (26 ματς, έναντι 25 του Ματέους) από τους οχτώ παίχτες που έχουν αγωνιστεί σε 5 Μουντιάλ (Μέσι, Ματέους, Κριστιάνο Ρονάλντο, Μπουφόν, Μάρκες, Καρβαχάλ, Οτσόα και Γουαρδάδο), δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήταν το πρόσωπο του Μουντιάλ. Ο αργεντινός σούπερ σταρ το καλοκαίρι του 2026 θα είναι 39 χρόνων, έχει δηλώσει ότι θέλει να συνεχίσει να αγωνίζεται στην εθνική ομάδα, πλέον ως πρωταθλητής, και βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την Παρί Σεν Ζερμέν για να ανανεώσει το συμβόλαιό του μέχρι το καλοκαίρι του 2025. Αξιολογώντας τα παραπάνω, μάλλον θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένη την παρουσία του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026.
ΥΓ2. Λίγες μέρες μετά το τέλος του Μουντιάλ στο Κατάρ πέθανε ο Πελέ σε ηλικία 82 ετών. Ο θάνατός του ήταν ένα από τα κυρίαρχα θέματα της αθλητικής επικαιρότητας, υπήρχαν όμως δηλώσεις και πράξεις του προέδρου της ΦΙΦΑ, Τζιάνι Ινφαντίνο, που προκάλεσαν αρνητικά σχόλια και εξηγούν γιατί όσο και αν προσπαθούν διαχρονικά υπέρ του Πελέ οι «επίσημοι» του ποδοσφαίρου, ο Μαραντόνα έχει μεγαλύτερο λαϊκό έρεισμα.
Καταρχάς, είχαμε τη δήλωση προτροπή του Ινφαντίνο προς τα 211 μέλη της ΦΙΦΑ «να ονομάσουν ένα γήπεδο με το όνομα του Πελέ, ώστε μετά από 30,40,50 χρόνια να γνωρίζουν ακόμα τη σημασία του». Με δεδομένο ότι δεν είχε γίνει μια αντίστοιχη δήλωση-προτροπή όταν πέθανε ο Μαραντόνα, έγινε σε όλους καθαρό ότι ο Πελέ ήταν ο αγαπημένος και ο εκλεκτός της ποδοσφαιρικής ελίτ, σε αντίθεση με τον Αργεντινό που αποτελούσε το «μαύρο πρόβατο» για την ηγεσία της ΦΙΦΑ και τους απανταχού «επίσημους» του ποδοσφαίρου. Αυτό όμως που ξεχνούν ο Ινφαντίνο και η παρέα του (ίσως και να μην το γνωρίζουν) είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι το κατ’ εξοχήν λαϊκό άθλημα, συνεπώς τέτοιου είδους δηλώσεις είναι σίγουρο ότι θα φέρουν αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που προσδοκούσε ο πρόεδρος.
Η συντριπτική πλειοψηφία των απλών φιλάθλων, κάνοντας τη σύγκριση με τον Πελέ, ο οποίος είχε «ταυτιστεί» στη συνείδησή της ως συνοδοιπόρος της εκάστοτε διοίκησης της ΦΙΦΑ, με τον Μαραντόνα, αναπόλησε νοσταλγικά τον Αργεντινό, ο οποίος με τα πάθη του και τη λαϊκότητά του ήταν πιο προσιτός και ανθρώπινος. Και αν κάποιοι είχαν αμφιβολίες για το ήθος και την «ποιότητα» των «Ινφαντίνο» που διοικούν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, φρόντισε ο ίδιος ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ να τις διαλύσει. Βγάζοντας σέλφι με φιλάθλους που παρευρίσκονταν στην κηδεία, δίπλα στο φέρετρο του Πελέ, απέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το χρήμα και η προσωπική τους προβολή είναι ο μοναδικός λόγος που οι κάθε λογής «Ινφαντίνο» ασχολούνται με το ποδόσφαιρο.
Είναι πολλοί αυτοί που θα ζηλέψουν τον οπαδό της Εθνικής Αγγλίας, που διαθέτει «ένα κορμί όλο καμπύλες». Για να κρύψουν τη ζήλεια τους θα στρέψουν την κουβέντα σε θέματα αισθητικής. Εμείς από την πλευρά μας δεν θα ασχοληθούμε με τους ζηλόφθονες και θα επικεντρωθούμε στο αρμονικό «δέσιμο» μεταξύ του όμορφου κορμιού και του υπέροχου μηνύματος που «φιλοξενεί».
Κος Πάπιας
