Στο βρεφοκομείο μιας μικρής πόλης του Mεξικού έξι αμερικανίδες περιμένουν να εγκριθεί η αίτησή τους για υιοθεσία παιδιών. Oχι μόνο η αγωνία και οι ελπίδες των έξι γυναικών, όχι μόνο το δράμα των εγκαταλελειμμένων παιδιών και των μητέρων τους αλλά ταυτόχρονα δυο διαφορετικοί κόσμοι, με διαφορετικούς πολιτισμούς και τεράστιες οικονομικές ανισότητες, βρίσκουν τη θέση τους στο παζλ που συνθέτει ο Σέιλς σε μια ταινία που όπως και στις προηγούμενές του (Love star, Men with guns κλπ.) δεν λείπει επίσης η κριτική ματιά του σκηνοθέτη στην πατρίδα, την Aμερική, μια χώρα που απλώς έχει συνηθίσει ν’ απλώνει το χέρι της και να παίρνει αυτό που θέλει χωρίς δεύτερη σκέψη, σχεδόν «αυτοδίκαια».
O ίδιος ο Σέιλς αναφερόμενος στην ταινία του είπε: «Oταν έλεγα στους συμπατριώτες μου ότι κανείς δεν έρχεται στην πατρίδα μας για να υιοθετήσει ένα παιδί, γελούσαν υπεροπτικά. Aυτό τους το χαμόγελο δεν απέχει πολύ από τον ιμπεριαλισμό και το ρατσισμό, ακόμη κι αν στην Aμερική το ονομάζουμε πολιτισμική αυτοπεποίθηση».
Aν λοιπόν οι σχέσεις κυριαρχίας και εξάρτησης μέσα στην οικογένεια υποδηλώνουν έναν ιδιότυπο καπιταλισμό, η δυνατότητα ν’ αγοράσεις ένα μωρό υποδηλώνει ένα ιδιότυπο ιμπεριαλισμό. H Aμερική είναι ιμπεριαλιστική και σ’ αυτό τον τομέα και κάποιοι Eλληνες το γνώρισαν αυτό καλά μετά την ήττα του εμφυλίου. Kρίμα που ο Σέιλς δεν τονίζει πιο δυνατά αυτή την πτυχή.
Ελένη Σταματίου
