Ιστορικό ντοκιμαντέρ που επανεκδίδεται έπειτα από 30 χρόνια. Στο φόντο των γεγονότων της ιστορικής περιόδου 1940-1950, σκιαγραφείται το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη στην ηρωική και μυθική διάστασή του, χωρίς όμως να δίνονται ιδιαίτερες εξηγήσεις για την ιστορική ακρίβεια και μετέπειτα τροπή των πραγμάτων.
Ο Λαμπρινός δικαιώνει τη στάση του Βελουχιώτη να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα μόνος, παρά την εντολή του Κόμματος, καθώς τονίζει ότι ο Βελουχιώτης έμεινε πιστός στον όρκο του να μην παραδώσει τα όπλα μέχρι να κερδίσουν οι σκοποί του ΕΑΜ. Ασφαλώς, δεν μπορεί να αμφισβητηθούν οι στρατιωτικές ικανότητες και η διορατικότητα του Βελουχιώτη που σε μια συγκεχυμένη περίοδο διέβλεψε την ανάγκη συνέχισης του ένοπλου αγώνα, θέση που δικαιώνεται πλήρως εκ των υστέρων.
Ομως, από πολιτική άποψη (όπως π.χ. το πώς αντιλαμβανόταν την κομματική πειθαρχία ή ότι υπέγραψε την παράδοση των όπλων μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας) στάθηκε ορισμένες φορές κατώτερος των περιστάσεων. Αυτά τον έκαναν λάβαρο στα χείλη πολλών «αριστεροφρόνων» τα επόμενα χρόνια, μέχρι και φωτογραφία στα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, όμως φυσικά δεν μπορούν ν` αλλάξουν την κρίση της αδέκαστης ιστορίας που του επεφύλαξε την αθανασία.
Ομως, από πολιτική άποψη (όπως π.χ. το πώς αντιλαμβανόταν την κομματική πειθαρχία ή ότι υπέγραψε την παράδοση των όπλων μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας) στάθηκε ορισμένες φορές κατώτερος των περιστάσεων. Αυτά τον έκαναν λάβαρο στα χείλη πολλών «αριστεροφρόνων» τα επόμενα χρόνια, μέχρι και φωτογραφία στα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, όμως φυσικά δεν μπορούν ν` αλλάξουν την κρίση της αδέκαστης ιστορίας που του επεφύλαξε την αθανασία.
Είπαμε ότι το ντοκιμαντέρ του Λαμπρινού δεν υπεισέρχεται σε ιστορικές κρίσεις, έχει όμως την αξία του, όχι τόσο από καλλιτεχνική άποψη όσο για τα ερωτήματα που εκ των πραγμάτων τίθενται και για το πλήθος των προσωπικών μαρτυριών των αγωνιστών που κατατίθενται.
Ελένη Π.
