Ο δανός σκηνοθέτης («Πέρα από τον ωκεανό», πιο γνωστός από τα σενάριά του στις ταινίες «Submarino» και «Κυνήγι» του Βίτερμπεργκ, το σενάριο της τελευταίας ταινίας του οποίου, που αναμένεται να βγει φέτος στις αίθουσες, υπογράφει επίσης) στρέφει το βλέμμα του στις επιπτώσεις του πολέμου στο Αφγανιστάν στους δανούς στρατιώτες.
Ο ίδιος φαίνεται ότι θεωρεί τη συμμετοχή των δανών στρατιωτών στον πόλεμο του Αφγανιστάν μια υπόθεση άδικη, η οποία αφήνει τραύματα και στους ίδιους. Στην ιστορία του, ένας διοικητής που φαίνεται άνθρωπος ψύχραιμος και λογικός, στοργικός πατέρας κλπ, όταν θα βρεθεί με τους άντρες του μόνος σε διασταυρούμενα πυρά και θέλοντας να σώσει τους στρατιώτες του, θα πάρει μια απόφαση που θα κοστίσει τη ζωή έντεκα αμάχων. Πίσω στο σπίτι του, η σύζυγός του παλεύει για μια ήρεμη οικογενειακή ζωή… Τελικά, περνά στρατοδικείο για αυτή του την απόφαση και φυσικά αθωώνεται. Στην πραγματικότητα, όμως, η απόφασή του ήταν προϊόν της πίεσης και του άγχους της στιγμής, παρά μια σωστή απόφαση που έπρεπε να παρθεί στο πλαίσιο του πολέμου. Ο ίδιος φαίνεται να μην μπορεί να διαχειριστεί αυτό που συνέβη. Μια κοινωνία που συμμετέχει σε έναν πόλεμο για τα δικά της συμφέροντα,φυσικά και θα αθωώσει τα παιδιά της, είναι όμως αυτό αρκετό για μια άφεση αμαρτιών;
Παράλληλα, ο σκηνοθέτης κάνει συνεχώς σχόλια για το ρόλο του «ειρηνοποιού» στρατού, που μόνο αρνητικά αποτελέσματα φέρνει στην περιοχή. Ο Λίντχολμ παρουσιάζει τους στρατιώτες σαν ποντίκια κλεισμένα σε φάκα. Οι όποιες επιλογές τους είναι άθλιες και ανήθικες. Ο σκηνοθέτης εξερευνά ακριβώς αυτό το αδιέξοδο με χειρουργική μεθοδικότητα, ασκώντας κριτική σε πολλαπλά επίπεδα.
Ελένη Π.
