Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η έννοια του εθνικού στην κυρίαρχη «γλώσσα» ταυτιζόταν με το κρατικό. Οποιος οργανισμός ή επιχείρηση έφερε στον τίτλο του το επίθετο «εθνικός -ή -ό» ήταν κατά κανόνα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου κι αν δεν ήταν, αποτελούσε ιδιοκτησία του κράτους και διοικούνταν απ’ αυτό. Τούτο, όμως, αποτελεί πλέον παρελθόν. Γι’ αυτό και δεν μας εξέπληξε καθόλου η παραχώρηση στο «Ιδρυμα Νιάρχου» της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Παραχώρηση πακέτο με την τσιμεντοποίηση ενός από τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της Αθήνας, του παλιού Ιππόδρομου στο Φάληρο.
Το παζάρι κρατάει καιρό και η συμφωνία οριστικοποιήθηκε με την υπογραφή μνημόνιου ανάμεσα στον Καραμανλή και εκπροσώπους του καπιταλιστικού «Ιδρύματος», την περασμένη Τρίτη. Είχε προηγηθεί η συμφωνία της «πράσινης» διοίκησης του Δήμου Καλλιθέας, που δέχτηκε να παραχωρηθεί το «φιλέτο» στους καπιταλιστές, με αντίτιμο 28 στρεμμάτων (από τα 230 της συνολικής έκτασης) στα οποία θα κατασκευαστούν ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, ένας παιδότοπος και μια καφετέρια!
Φυσικά, το νέο πλιάτσικο παρουσιάζεται ως ευγενής και ανιδιοτελής προσφορά του «Ιδρύματος Νιάρχου», που θα κατασκευάσει κτίρια για να στεγαστεί η άστεγη Λυρική και η υπερκορεσμένη Εθνική Βιβλιοθήκη. Περιττεύει και να το συζητήσουμε. Οπως ακριβώς το Συγκρότημα Λαμπράκη πήρε ένα «φιλέτο» στο κέντρο της Αθήνας και έχτισε ένα από τα πιο προσοδοφόρα μαγαζιά (Μέγαρο Μουσικής με όλα τα προσαρτήματά του), έτσι δίνεται στο «Ιδρυμα Νιάρχου» το «φιλέτο» του Φαλήρου (που θα έπρεπε να μετατραπεί σε πάρκο, με πράσινο και χώρους ήπιων αθλητικών δραστηριοτήτων και αναψυχής, μπας και ανασάνει λίγο η μπετοναρισμένη Καλλιθέα) και μαζί του δυο ιστορικά κρατικά ιδρύματα. Ο πρόεδρος της Λυρικής (και πρώην πρόεδρος των βιομηχάνων) Οδ. Κυριακόπουλος, που δεν πολυνοιάζεται για τα πολιτικάντικα τερτίπια, μίλησε καθαρά για «σύμπραξη του ιδιωτικού με το δημόσιο τομέα» («Ελευθεροτυπία», 13.6. 07). Ξέρουμε, λοιπόν, πολύ καλά ποιον ευνοούν αυτές οι συμπράξεις.
