Ενα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Αργύρη Σφουντούρη, ενός 66άχρονου άνδρα που επέζησε της σφαγής του Διστόμου, όταν στις 10 Ιουνίου του 1944, 218 κάτοικοι του χωριού εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς μέσα σε δύο ώρες, σε αντίποινα για τη δράση των ανταρτών στις γύρω περιοχές.
Ο Αργύρης Σφουντούρης, τριάμισι χρόνων τότε, έχασε την οικογένειά του και άλλους 30 συγγενείς. Μεγάλωσε στα ορφανοτροφεία και στα οχτώ του χρόνια, μέσω του Ερυθρού Σταυρού, μεταφέρεται στην Ελβετία, όπου στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι κάνει μια νέα αρχή μαζί με ορφανά του πολέμου από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Χρόνια αργότερα σπουδάζει στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης και κάνει διδακτορικό στα Μαθηματικά και στην Αστροφυσική. Συγγράφει και μεταφράζει έλληνες συγγραφείς στα Γερμανικά. Οσοι τον γνωρίζουν τον περιγράφουν σαν ένα στοχαστικό, εύθυμο και μελαγχολικό ταυτόχρονα εραστή της ζωής.
Ο Στέφαν Χάουπτ, γνωρίζοντας αυτό τον άνθρωπο πριν 10 χρόνια, αισθάνθηκε την ανάγκη να κάνει τη ζωή του ταινία. Και καλά έκανε. Γιατί αυτό που έκανε μπορεί να μην έχει καμία ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία, είναι όμως μια συμβολή της μνήμης ενάντια στη λήθη, ένας ύμνος σ’ ένα καθημερινό άνθρωπο σαν αυτούς που συναντάμε συχνά γύρω μας και ομορφαίνουν τη ζωή στο πέρασμά τους. Είναι κρίμα που ο αγώνας και οι περιπέτειες της ζωής αυτών των ανθρώπων κρίνονται ασήμαντες για ν’ αποτυπωθούν στο σελιλόιντ. Αραγε, πόσοι από τους εφήβους γύρω μας ξέρουν τι έγινε στο Δίστομο; Η ίδια η πολιτεία φροντίζει για τη λήθη. Κι αυτό ακόμα το ουδέτερο ντοκιμαντερ δεν πρόκειται να προβληθεί ποτέ στις σχολικές αίθουσες. Κάπως έτσι οι σημερινοί (και οι αυριανοί) ψηφοφόροι επιλέγουν φασίστες να τους εκπροσωπούν στη Βουλή.
